نابینایی یک عیب نیست بلکه یک ویژگی است

گروه اجتماعی « تیتریک »؛ روز ۱۵ اکتبر برابر ۲۳ مهرماه در ایران به عنوان روز بزرگداشت نابینایان و قانون عصای سفید، نامگذاری شده است. استفاده از عصای سفید به عنوان وسیله کمکی در رفت و آمد نابینایان و به عنوان نمادی برای شناخت نابینایان در سال ۱۹۲۱ میلادی توسط یک عکاس اهل شهر بریستول کشور انگلستان به نام جیمز بیگز که در اثر یک سانحه بینایی خود را از دست داد و برای در امان بودن از خطر وسائل نقلیه که در خیابان‌های اطراف محل زندگی وی در حال رفت و آمد بودند، متداول شد.

قانون «عصای سفید» با تلاش دو تن از محققان‌ آمریکایی به نام‌های دکتر ناول‌ پری ریاضی‌دان و دکتر جاکوپس تن ‌بروک حقوق‌دان، به تصویب رسید و این روز به عنوان روز جهانی نابینایان نامگذاری شد.

نابینایی یک عیب نیست بلکه یک ویژگی است . حتی ناشنوایی و توانخواهی های دیگر هم یک نوع ویژگی دارد . الان عده کمی از از افراد سالم با نابینایان ارتباط دارند ویا انها را میشناسند و با نابینایان رفت و امد می کنند. نابینایان که اسم واقعیش روشندل است .

امروز روز جهانی عصای سفید است؛ معلولانی که دنیای تاریکشان در انتظار فانوس حمایت‌های مسئولان و شهروندان است، چون این گروه از معلولان با مشکلات زیادی در جامعه روبه‌رو هستند، از بیکاری و ضعف در برنامه‌های آموزش بگیرید تا تردد در شهر و رفع نیاز‌های اولیه.

دستگاه‌های دولتی به نابینایان اعتماد نمی‌کنند

متاسفانه در کشور ما از ظرفیت‌های نابینایان به خوبی استفاده نمی‌شود، در قانون استخدامی کشور دستگاه‌های دولتی موظفند تا ۳درصد از نیرو‌های استخدامی خود را از معلولان و نابینایان به خدمت گیرند اما این قانون اجرا نمی‌شود.

دستگاه‌های دولتی ترجیح می‌دهند از کسانی استفاده کنند که از نظر جسمی سالم باشند و این موجب منزوی شدن نابینایان می‌شود.

باید خاطرنشان کرد که تعداد نابینایان تحصیلکرده نیز در کشور قابل توجه است، اما اعتماد نکردن کارفرمایان به این افراد سبب شده داشتن شغل برای آنها همچنان در حد رویا باقی بماند.

برنامه‌ای برای تحصیل نابینایان وجود ندارد

تحصیل و اشتغال از حقوق همه افراد جامعه است که باید دسترسی به آن آسان باشد ، اما تحصیل و اشتغال برای نابینایان به دلیل نبودن امکانات به یک معزل و دغدغه تبدیل شده است.

نیاز مطالعاتی روزافزون و محدودیت منابع مطالعاتی نابینایان در زمان مناسب مقدور نمی‌باشد. بالا بودن هزینه تهیه وسایل کمک آموزشی و عدم به کارگیری نیروی انسانی مجرب جهت همکاری با نابینایان و کم بینایان در جلسات آزمون‌های مختلف دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی و عدم پیش بینی فضای مناسب سازی شده جهت برگزاری آزمون حوزه امتحانی نسبت به اختصاص وقت مناسب به این گروه از جمله مشکلات سر راه تحصیل نابینایان است.

مدیریت شهری نابینایان را کمتر می‌بیند

در بحث تردد نیز باید به مناسب‌ نبودن فضاهای عمومی شهر، وسایل نقلیه عمومی و معابر شهری، نصب نشدن چراغ راهنمایی ویژه عابران نابینا، کمبود مسیرهای برجسته در پیاده روها، اختلاف سطح چشمگیر بسیاری از پیاده‌روها و انجام عملیات حفاری در آنها، حذف سرویس ایاب و ذهاب ادارات دولتی و توجه کم برای تردد روشندلان در ایستگاه‌های مترو اشاره کرد.

متأسفانه تاکنون در طراحی و ساخت فضاهای سبز و بوستان‌های شهری نیز کمتر نیازهای افراد معلول به ویژه نابینایان در نظر گرفته شده و استانداردهای لازم در ایجاد و بهره‌گیری از این‌گونه اماکن کمتر لحاظ شده است.لذا مدیریت شهری توجه کافی به نابینایان ندارد .
صضضض1

خطر سقوط مصالح بر نابینایان جدی است

یکی از گلایه‌هایی که از روشن‌دلان به وفور شنیده می شود این است که به دلیل خطراتی که آنها را تهدید می‌کنند نمی‌توانند از مترو استفاده کنند؛ زیرا پس از گذراندن پله‌های مترو نمی‌دانند که به کدام سمت باید حرکت کنند و محدوده خطر کجاست و در کجا باید متوقف شوند.

همچنین درایستگا‌های اتوبوس و معابر شهری هم مشکلات نابینایان در نظر گرفته نشده است و در بسیاری از معابر هم سطح نبودن پیاده رو با ورودی مغازه‌ها موجب زمین خوردن نابینایان و آسیب دیدن آنها می‌شود.

شهرداری برای انجام خدمات آب و فاضلاب و برق و گاز در خیابان‌ها حفاری می‌کند؛ اما گاهی پیش آمده است که بیشتر از یک ماه آن مکان را به حال خود رها می‌کنند، این شرایط برای افراد عادی هم آزار دهنده است چه برسد به نابینان.

بی توجهی پیمانکاران در ساخت و ساز ساختمان‌ها ، در بسیاری از ساختمان‌ها برای تردد معلولان تمهیداتی در نظر گرفته شده؛ اما برای عصای سفید به دستان هیچ فکری نشده است.

عصا سفیدان باید آرامش داشته باشند

مدیران شهری احساس مسئولیت بیشتری در قبال عصا سفیدان جامعه داشته باشند لذا باید مدیریت شهری را تقویت کرد تا عصا سفیدان در شهر احساس آرامش و امنیت کنند.

باتوجه به مفاد قانون جامع حمایت از حقوق معلولان ارگان‌های ذیربط موظفند به منظور مناسب‌سازی فضاهای سبز و اماکن تفریحی با سازمان های بهزیستی تعامل نمایند تا در این راستا نیز کمیته ای در سازمان بهزیستی به منظور مناسب سازی امکانات و فضاهای شهری تشکیل شود.اما تاکنون اقدامات مؤثری به منظور تحقق این امر صورت نگرفته است.

با توجه به اینکه متولی رسیدگی به امور نابینایان در حال حاضر سازمان بهزیستی و شهرداری است، اما خدمات دهی این سازمان ها به جمعیتی که تحت پوشش این سازمان هاست چندان بهتر نشده است.

بهزیستی باید وسایلی همچون عصا و سمک و عینک را به طور عمده خریداری و در اختیار نابینایان قرار دهد اما متاسفانه در انجام این وظیفه کوتاهی می کند.

شهرداری موظف به فراهم آوردن امکاناتی برای روشندلان است.

شهرداری موظف به فراهم کردن وسایلی برای گذراندن اوقات فراقت نابینایان و ایجاد پارک های مخصوص آنها است، نابینایان اوقات فراغت زیادی دارند که باید برای گذراندن آن برنامه ریزی شود .

با توجه به اینکه بسیاری از نابینایان از نظر مالی در مضیقه هستند بنابراین انتظار می رود نهادهایی حمایتی و وزارت بهداشت باید برای کاهش بار هزینه‌های درمانی نابینایان فکری کنند تا حداقل بخشی از جامعه نابینای ما بینایی خود را بدست آورند.