پیام حضرت آیه الله بهجت(ره) دربارۀ تعظیم شعائر/ اشاره به زیارت اربعین

متن عیناً از سایت معظم له آورده شده است:

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین و الصلاه علی سیدالأنبیاء محمد و آله الطاهرین و اللعن الدائم علی اعدائهم أجمعین.

و بعد ؛ قال الله – عزّ من قائل – و من یعظّم شعائر الله فإنها من تقوی القلوب(حج آیه ی 32)

تمام تقواها مرتبط به قلب است و جسد به منزله ی خادم است و اختصاص شعائر به این است که تقوا را در قلوب دیگران تثبیت می نماید و علاماتی هستند که به واسطه ی آنها به ذی العلامه پی می برند.

فرموده اند: علامات المؤمن خمس: صلاه الإحدی و الخمیس، و زیاره الأربعین و التختّم بالیمین و تعفیر الجبین و الجهر ببسم الله الرحمن الرحیم (المزار ص53؛ بحارالانوار ج98، ص339-وسائل الشیعه، ج10،ص373)

و همه ی انها معلوم دیگران می شوند و به {وسیله ی} آنها به یاد خدای اجل و طاعت او می رسند.

شعائر منصوبه و مورد نظر امر مانند «إنّ الصّفا و المروه من شعائر الله»(البقره، آیه 160) و «لا الشهر الحرام و لا الهدی و لا القائد»(المائده، آیه 2)

و همچنین منصوص از منع – مثل تزیین مساجد با ذهب – مورد بحث نیستند و اگر منصوص نباشد، امر یا نهی محل تمسک به عموم «و من یعظّم شعائر الله» می باشد.

پس هر عبادتی که سبب شود از برای دخول دیگران در یاد خدا و در اطاعت خدا، مقرب است از دو جهت ؛ یکی از آن جهت که خود، مأمورٌبه است و دیگری از آن جهت که تهییج دیگران به سوی اطاعت است و ذوالشرافتین است.

نماز شب عبادت است اگر چه کسی نفهمد، از یک جهت ؛ و نماز روز عبادت است اگر چه کسی نشنود، از دو جهت، لذا در علل {الشرایع} مذکور است حکمت جهر به نماز شب و اخفات در نماز روز ؛ و ادخال سرور در قلب مؤمن به مباح، عبادت است از یک جهت، و به عبادت از دو جهت ؛ طوافِ بیت {الله} عبادت است از دو جهت ؛ زیرا خودش مأمورٌبه است و سبب می شود برای دخول دیگران به آنو امثالِ آن.

کسانی که خیال می کنند اینگونه امور شرک است، در اشتباهند از جهت تمرّد از مولای عالَم و از جهت جهل به قابلیت گِل برای چیزهایی که آتش قابلِ آنها نیست. اگر قبل از إنباءِ اسماء، قبح مخالفتِ فاحش نبود، {پس} بعد از آن و بعد از امتحان، {که} قبح مخالف افحش شد ؛ چرا توبه نکرد؟!

اگر در زمانی یا از اشخاصی تعمییر مسجدی یا تعمییر مشهدی یا تذهیب قبّه ی ولی خدا، مقدور نبود و نشد، دلیل عدم عبادیت و بدعت آن نیست.

اگر دول کفر تشخیص دادند که شرط وصول به مقاصد خبیثه جمع بین دین-یعنی دین مجعول باطل -و قدرت با سیف، محرّم است، لازمه ی آن همان است که دیده شد. و از این جهت است که اقبال مردم به حج بیت الله و زیارت مشاهد مقدسه ی اوصیاء و اولیاء و انبیاء -صلوات الله علیهم اجمعین -و توسل به آنها موجب کرامات متواتره ی قطعیه شده و می شود ؛ چون وساطت در فیوضات ثابت است و این واقعیت، معلوم اهل تقوا است.

کسانی که می گویند کتاب، کافی است مثل کسانی که می گویند عترت، کافی است، هر دو گمراه هستند ؛ بلکه اولی کتابی نیست و دومی عترتی نیست ؛ {زیرا} متلازمین مثل شیءِ واحد می باشد.

آیا کتاب، کافی است؟! {در حالی که} در کتاب است: الیوم اکملت لکم دینکم و در کتاب است: إنما ولیکم الله و رسوله والذین آمنوا الذین یقیمون الصلوه و یؤتون الزکوه و هم راکعون و: کونوا مع الصادقین ؛ و إلی ماشاء الله از آیات وارده در ارجاع به عترت.

و همجنین عترت از کتاب جدا نیست «قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: سألت الله أن لایفرق بینهما – یعنی الثقلین – حتّی یردا علیَّ الحوض، فاستجاب لی» و این دلیل وجود غائب – عجل الله تعالی فرجه – است و گرنه تفرقه ی بین کتاب و عترت حاصل می شد و نیز فرموده اند «ما خالف کتاب الله لم نقله»

نهج البلاغه – که فوق کلام مخلوق و دون کلام خالق است – مهجور جاهل هاست، برای حق گویی در خطبه ی شقشقیه و امثال آن!

لاجعلنا الله من اهل الکذب و الإفتراء! و وفّقنا الله بملازمه الثقلین الموروثین فی الدنیا و الآخره و فی أمور الدنیا و الآخره، أعنی الکتاب و العتره الطّاهره و جزی الله من سعی فی تعمیر المساجد و المشاهد المشرفه سیما قبّه فاطمه المعصومه الطاهره بنت موسی بن جعفر – سلام الله علیهم – خیرا یلیق بفضله، إنّه جواد کریم بحق محمد و اله الطاهرین – صلوات الله علیهم أجمعین -.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

17 / ربیع الاول / 1426

العبد محمد تقی بهجت