فتنه ی تحریم ساز!

گروه سیاسی «تیتریک»؛ پژوهشی کوتاه در تحریم های اساسی علیه کشورمان و تاریخ تصویب آنهادر چند سال اخیر، نکات جالب و قابل تأملی را نمایان می کند که تا به امروز از آن ها غافل بوده ایم. نکاتی که با در کنار هم قرار دادن آن ها می توان فهمید که چه شد تحریم های ضد ایرانی، پس از یک دوره رکود، به طور ناگهانی اوج گرفت.

اگر مسائلی از قبیل حفره امنیتی که فتنه گران برای کشور به وجود آوردند و در اثر آن شماری از بهترین های ملت، از جمله دانشمندان هسته ای به شهادت رسیدند را از کفه ترازوی گناهان سران فتنه برداریم و آن را نادیده بگیریم، اگر از آسیب های بسیار به اموال عمومی صرف نظر کنیم، اگر از شهادت جوانان ولایت مداری همچون حسین غلام کبیری بگذریم، باز هم مسئله ای وجود دارد که دست کمی از این وقایع نداشته و آن هم رابطه ی نزدیک فتنه سال ۸۸ و تشدید تحریم های ضد ایرانی است. تحریم هایی که هر چند ملت ایران در اثر آن آسیب دید، زندگی مردم را به طور مستقیم تحت تاثیر قرار داد و بسیاری را آزار داد اما باز هم نتوانست ملت ایران را از راه ولایت برگرداند.

تا قبل از سال ۸۸ و بر افروخته شدن آتش فتنه، بازار تحریم های قدیمی و پوسیده علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران رو به تعطیلی بود. غرب و بالاخص امریکا نا امید از وضع موجود برای انتخابات ریاست جمهوری دهم برنامه ریزی کرده و تنها راه نجات خود را در مخدوش کردن آن می بیند. امریکا نگاهی به تحریم ها ندارد، زیرا بهانه ی زیادی برای همراه کردن دیگر کشور ها در دست نیست و مردم کشورمان هم یک صدا پشت نظام ایستاده اند. این چشم انتظاری ادامه دارد تا زمانی که مشارکت بسیار بالای مردم و رای اعتماد دوباره آنها به نظام، آنها را نگران می کند که نکند برنامه ها جواب ندهد. اینجاست که آقای موسوی در نقش ناجی غرب ظاهر شده و قبل از پایان فرصت رای گیری و باز شدن صندوق ها، استارت رسمی فتنه را می زند: "برابر اطلاعاتی که از ستاد‌هایمان در سطح کشور داریم، برنده قطعی با نسبت آرای بسیار زیاد اینجانب هستم."

پس از آغاز فتنه و پشت سر آن هجوم ادعا های پوچ در مورد نقض حقوق بشر و دیکتاتوری در ایران، امریکا توانست دست آویز خوبی برای قانع کردن اتحادیه اروپا و کشور های آسیایی برای وضع تحریم های جدید علیه ایران پیدا کند.

در همان روز ها بود که روزنامه واشنگتن‌تایمز در سرمقاله خود در مورد استفاده از نقض حقوق بشر برای تحریم بیشتر علیه ایران چنین نوشت: تحریم به تنهایی کافی نیست. ما باید دیپلماسی عمومی را به نقض حقوق بشر در ایران متمرکز کنیم. جمهوری اسلامی به دلیل وجود اپوزیسیون داخلی دچار نقاط ضعف شده و باید بر این نقطه فشار وارد کرد.

چند نمونه که نشان میدهد بخش عمده ای از تحریم های جدی علیه ایران بعد از هشت ماه خرابکاری و اغتشاش فتنه گران تصویب شده است به شرح ذیل است:
- ۸/۳/۸۹ مجلس نمایندگان آمریکا: تحریم شرکت هایی که با ایران معامله تجاری می کنند.
- ۱۹/۳/۸۹ شورای امنیت سازمان ملل: هشدار جدی به دولت ها و ایجاد پانلی برای نظارت بر تحریم ها
- ۲۷/۳/۸۹ امریکا: تحریم ۲۲ شرکت کشتی رانی، انرژی و بیمه که تحت نظارت دولت ایران است
- ۷/۸/۸۹ امریکا: تحریم ۳۷ شرکت اروپایی که با بخش کشتی رانی ایران همکاری می کنند
- ۲۴/۱۰/۸۹ امریکا: تحریم ۲۴ شرکت کشتیرانی بین المللی به دلیل تجارت با ایران
- ۲/۴/۹۰ امریکا: تحریم ایران ایر
- ۱۰/۹/۹۰ اتحادیه اروپا: تحریم ۱۸۰ شرکت و شخصیت ایرانی
- ۱۱/۱۰/۹۰ امریکا: تحریم بانک مرکزی
- ۳/۱۱/۹۰ اتحادیه اروپا: تحریم تدریجی نفت و بانک مرکزی ایران
- ۴/۱۱/۹۰ امریکا: تحریم بانک تجارت پس از تحریم بانک مرکزی
- ۱۰/۱۲/۹۰ امریکا: تحریم بانک دوبی به دلیل همکاری در دور زدن

تحریم ها
تاریخ تحریم ها نمایان این است که دلیل اصلی وضع تحریم های جدید و جدی، امیدواری غرب و پیدا کردن دستاویز بعد از فتنه سال ۸۸ است. دستگیری فتنه گران و حصر سران فتنه، از نظر غرب مصداقی از نقض حقوق بشر در ایران شد که امریکا با تمسک به آن توانست اتحادیه اروپا را هم در وضع تحریم ها همراه کند.

دولت آقای روحانی با وعده تلاش برای رفع این تحریم ها روی کار آمد اما مشاهده می شود که مسببان اصلی این موضوع که فتنه گران هستند، در دولت آقای روحانی جولان می دهند و در وزارت خانه ها از جمله وزارت علوم سهم خواهی می کنند.

آقای روحانی و اطرافیانشان سبب این تحریم ها را بی منطقی و بی ادبی دولت دهم در مقابل غرب می دانند اما باید به ایشان گوشزد کرد که مگر قبل از سال ۸۸ این کوچک شمردن ها از جانب دولت آقای احمدی نژاد صورت نمی گرفت؟! چه شده است که بعد از سال ۸۸ و جریان فتنه غربی ها غیرتی شدند؟

البته قابل ذکر است که غربی ها به وسیله تحریم با اینکه توانستند خسارات زیادی بر کشور وارد کنند اما هرگز به هدف اصلی خود که قرار دادن مردم در مقابل نظام بود نرسیدند. این شکست تحریم ها فقط مختص ایران نیست، چندی پیش بود که آقای اوباما با ذلت تمام بیان کرد که:"باید سیاستمان نسبت به کوبا را تغییر دهیم، تحریم ها کارساز نبوده است."

و اما نکته آخر اینکه بهتر است دولت تدبیر و امید به جای فکر کردن به خواسته های عده ای خاص که از جای خاص تغذیه می شوند، مبنی بر رفع حصر سران فتنه،با کنار زدن فتنه گران از مناسب دولتی، مرهمی بر زخم ملت بگذارد و با تدبیر خود، امید غرب را ناامید کند.
تمام