لغو مجوز کرسی آزاداندیشی با دستور فرهاد رهبر
گفته میشود که ریاست دانشگاه تهران، تنها
به بهانه اینکه برگزاری مراسمات دانشجویی در آذر ماه از سوی دانشگاه ممنوع
اعلام شده است مجوز این مراسم و دیگر مراسمات بسیج دانشجویی دانشگاه را
لغو نموده است.
گفتنی است علی رغم گوشزد این مسئله به مسئولین دانشگاه که موضوع این کرسی در رابطه با شانزدهم آذر ماه نبوده، اما باز هم مسئولین با اشاره به اینکه برگزاری مراسمات دانشجویی در آذرماه امکان پذیر نیست، از لغو مجوز بگزاری این مراسم د دانشگاه صرف نظر نکردند.
طه حکیمی، مسئول بسیج دانشجویی دانشکده
علوم اجتماعی دانشگاه تهران ضمن اعلام این خبر و با ابراز تعجب از این تصمیم اذعان داشت:
آزاداندیشی الزاماتی دارد که با این گونه عملکرد تحت الشعاع قرار میگیرد.
به نظر میرسد که محتوای نامهای که انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران در ارتباط با برگزاری مراسم شانزدهم آذر ماه انجمن تهران، خطاب به فرهاد رهبر، ریاست دانشگاه، نوشتند، چندان هم دور از منطق نباشد.
بررسی عملکردهای دوگانه و متمایز از هم
ریاست دانشگاه در برخورد با تشکلهای دانشجویی در این دانشگاه نشان میدهد
که موضع دانشگاهی چون تهران که به عنوان سیاسی ترین دانشگاه ایران در سطح
دنیا مطرح است، در برابر ارزشهای نظام که غالبا از بطن جنبشهای دانشجویی
فعال در راستای آرمانهای انقلاب برمیخیزند، منطقی به نظر نمیرسد.
بنا به فرموده مقام معظم رهبری در راستای برگزاری کرسیهای آزاد اندیشی که در قسمتی از سخنان خود با اشاره به این که اگر اجازه برگزاری کرسیهای آزاد اندیشی به دانشجویان در دانشگاهها داده میشد، شاهد حوادث قبل و بعد از انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 نبودیم، رویکرد امنیتی دانشگاه در برخورد با دانشجویان، تحدید محور و اشتباه به نظر میرسد.
به نظر میرسد که بسته نگهداشتن فضای دانشگاه در جایی که میتوان با گفتوگو این فضا را به سمت منطقی شدن پیش برد و به صورت کلی تر، پیشبرد فضای دانشگاه به سمت گفتمانی شدن، نشان از آمادگی دانشگاه برای ورود به عرصههای سیاسی و تصمیمگیریهای موثر در سطح جامعه دارد.
با توجه به خبرهای واصله از شرایط موجود در بین دانشجویان و فعالین دانشجویی دانشگاه تهران، میشود گفت که در حال حاضر، رویکرد دانشگاه به برگزاری کرسیهای آزاد اندیشی برای دانشجویان، خصوصا فعالین تشکلهای دانشجویی بسیار مهمتر از لغو مجوز و عدم اجازه برگزاری آن به دانشجویان است، چرا که عدم ارزشگذاری و اولویت بندی این دسته از مسائل توسط مدیران و مسولین دانشگاه، میتواند تبعات نچندان مناسبی را برای فضای دانشگاه در ادامه آن نیز، ضای سطح جامعه به دنبال داشته باشد.