عید نوروز ایرانی، جشن صلح جهانی

گروه اجتماعی  «تیتریک»؛ جشن نوروز به عنوان باستانی ترین جشن تمدن بشری در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به ثبت رسیده است، تاکید این جشن بر نوع دوستی و مهرورزی در میان مردم، سبب توجه سازمان ملل و دیگر کشورها به این آیین باستانی شد. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در چهارم اسفند 1388 هجری خورشیدی برابر با بیست و سوم فوریه 2010 میلادی با تصویب قطعنامه ای بیست و یکم مارس برابر با یکم فروردین را در چارچوب ماده 49 با عنوان فرهنگ صلح و روز جهانی نوروز به تصویب رساند و در تقویم خود جای داد، این اقدام که برای نخستین بار در تاریخ این سازمان صورت گرفت، سبب به رسمیت شناختن نوروز ایرانی به عنوان یک مناسبت بین المللی شد.

قطعنامه ی نوروز به ابتکار نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد و با همکاری جمهوری آذربایجان، افغانستان، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان، قزاقستان و قرقیزستان آماده و به مجمع عمومی سازمان ملل ارایه شد، ضمن اینکه سه کشور هند، آلبانی و مقدونیه نیز در روز رای گیری به کشورهای تهیه کننده این قطعنامه پیوستند.

این قطعنامه دربردارنده ی 17 بند مقدماتی و پنج بند اجرایی است که «شناسایی یکم فروردین ماه (بیست و یکم مارس) به عنوان روز بین المللی نوروز، استقبال از تلاش های کشورهایی که نوروز را گرامی می دارند در جهت حفظ و توسعه ی فرهنگ و سنت های نوروزی، تشویق سایر کشورها به آگاه سازی در مورد نوروز و سازماندهی مراسمی در بزرگداشت نوروز به راه مقتضی، درخواست از کشورهایی که نوروز را گرامی می دارند برای پژوهش درباره تاریخ و سنت های نوروزی با هدف انتشار آگاهی در مورد میراث نوروز در میان جامعه بین المللی و سرانجام دعوت از کشورهای علاقه مند، نظام ملل متحد، کارگزاری های تخصصی ملل متحد بویژه یونسکو، صندوق ها و برنامه های ملل متحد، سازمان های بین المللی و منطقه ای و سازمان های غیر دولتی برای شرکت در مراسم نوروزی» از جمله بندهای اجرایی این قطعنامه محسوب می شود.

خاستگاه نوروز در ایران قدمتی سه هزار ساله دارد و در حال حاضر بیش از 300 میلیون تن هر ساله نوروز را جشن می گیرند.

ایرانیان در دوره های گوناگون تاریخی نوروز را پاس می داشتند و آن را با شکوه جشن می گرفتند. هنگام حکومت هخامنشیان، جشن های نوروز از بیست و یکم اسفند تا نوزدهم اردیبهشت برگزار می شد. این جشن در دوره ی ساسانیان شامل 2 دوره ی کوچک و بزرگ بود، نوروز کوچک یا نوروز عامه از یکم تا پنجم فروردین و جشن نوروز بزرگ یا نوروز خاصه در روز ششم فروردین برپا می شد.

پیوند انسـان بـا طـبـیعت، رمز پایداری و راز مـاندگاری نـوروز اسـت. انسـان، بـا پایان یافتن شـب هــای سـرد و دلـگیر زمسـتان و آمدن بـهــار زنگارهــای کـهنه را از قلب و اندیشـه بر می کند و بـا حرکت نمـادین 'خانه تکانی' بـا طـبـیعت همگام می شـود که این پیوند در شـعـر و ادبیـات سـرزمـین ما بازتـاب گـسـترده ای دارد.

نـوروز، روز آفرینش طـبـیعـت بـا آغاز بـهــار و شروع فـصل کـاشـت هـم زمـان اسـت و درازی شـب و روز بـا هـم برابر مـی شـــود.

نوروز به عنوان یک میراث فرهنگی در دوران معاصر همواره مورد توجه مردم بوده است و هر ساله برگزار می شود. البته برگزاری جشن نوروز به صورت آشکار در برخی از کشورها به وسیله ی برخی حکومت ها برای مدت زمانی ممنوع بود. حکومت شوروی برگزاری جشن نوروز را در برخی از کشورهای آسیای میانه مانند ترکمنستان، قرقیزستان و تاجیکستان ممنوع کرده بود و این ممنوعیت تا زمان میخائیل گورباچف ادامه داشت. با این وجود، مردم این مناطق نوروز را به گونه ی پنهانی و یا در روستاها جشن می گرفتند. همچنین برخی از مردم این مناطق برای جلب موافقت مقامات محلی نام دیگری بر روی نوروز می گذاشتند؛ به طور مثال در تاجیکستان، مردم با اطلاق جشن لاله یا جشن هشتم مارس سعی می کردند که آیین های نوروز را بی مخالفت مقامات دولتی به جای آورند. اما امروز این آیین باستانی بدون هیچ محدودیتی در بیشتر کشورها برگزار می شود و مردم به جشن و شادی می پردازند.

جشن جهانی نوروز در واقع انعکاسی از میراث فرهنگی غنی ملت ها در برقراری ارتباط با یکدیگر و رسیدن به صلح و آشتی است و فصل بهار به بشریت می آموزد که امید و آرزوی خود را از دست ندهند و برای تحقق ارزش ها و باورهایی چون پیوند، برابری، صلح و عشق به همنوع تلاش کنند.