بازگرداندن "شیر ایرانی" به سنگ نوشته های تخت جمشید

 به گزارش گروه اجتماعی «تیتریک»؛ ایران بارها تلاش کرده که نماد کشور خود را به ایران بازگرداند تا سنگ‌ نوشته‌های تخت جمشید برای ایران تنها خاطره‌ای از دست رفته نماند. هر بار این تلاش ها با ناکامی روبرو شده بود.

گفته می‌شود پیش از انقلاب در ایران، تلاش ها برای گرفتن شیر ایرانی با کارشکنی از سوی هندوستان مواجه می‌شد.

ایران در حال حاضر عضو موسسه موسوم به EEP است و بابت حضور خود حق عضویت می‌پردازد. ایران به عنوان یک عضو، این اجازه را دارد که درخواست داده و در صورتی که استاندارد لازم برای حفظ شیر را داشته باشد، این درخواست بررسی شده و با آن موافقت خواهد شد.

اگر EEP شرایط را در حدی استاندارد مناسب تشخیص ندهد، فقط حیوان‌هایی را می‌فرستد که دیگر امکان جفت‌گیری و تولید مثل ندارند و فقط برای به نمایش گذاشته شدن در باغ‌وحش هستند. اما اگر استاندارد لازم رعایت شده باشد، شیر سالم و قابل تولید‌مثل در اختیار باغ‌وحش متقاضی قرار می‌گیرد.

پس از دو سال مکاتبه و کار مداوم، موسسه اروپایی باغ‌وحش‌ها و آکواریوم‌ها پس از بررسی‌های انجام شده و ایجاد استانداردهای لازم، حضور یک جفت شیر ایرانی در باغ وحش تهران را تایید کرده است. قرار است یک جفت شیر ایرانی به باغ وحش تهران داده شود؛ یک شیر نر و یک شیر ماده.

موسسه اروپایی باغ‌وحش‌ها و آکواریوم‌ها موسوم بهEAZAبا دو تشکل همکاری و برنامه‌های خود را هماهنگ می‌کند. یکی «برنامه گونه‌های در خطر انقراض» یا EEP است و دیگری هم ESP نام دارد که تلاش آن روی ثبت و ضبط گونه‌های حیات وحش و حفظ اسناد مرتبط با آن است.

در نسخه‌های نامه‌های ارسال شده از سوی باغ وحش تهران، شرایط لازم و مناسب از جمله برخورداری از نور طبیعی، دسترسی به منابع کافی آب و همچنین حصار لازم و مساحت مناسب به طور مشخص اعلام شده است.

حدود شش ماه پیش اعلام شد که با درخواست ایران موافقت شده و مجوز ورود شیرها به ایران و باغ وحش تهران، اعطا شده است.مشخصاتی که برای نگهداری شیر پیشنهاد شده همگی تایید شده و حتی مراحل نهایی ساخت آن در حال انجام شدن است.

در این راه جایگاهی با فضای بیرونی ۸۵۰ متر مربع که کاملا مناسب از نظر استانداردهای بین‌المللی برای تکثیر شیر ایرانی است در نظر گرفته شده، نقشه‌ها به اتحادیه باغ وحش‌های اروپا ارسال شده که با تایید آن‌ها ساخت جایگاه شروع شده و رو به پایان است.

پس از پایان ساخت جایگاه، کارشناسان اروپایی از آن بازدید نهایی کرده و اجازه انتقال شیر ایرانی را صادر خواهند کرد. 

«شیر ایرانی» با نام علمی Panthera leo persica، که با نام‌های شیر ایرانی، شیر هندی، شیر آسیایی و شیر اورآسیایی نیز خوانده می‌شوند، زیر گونه‌ای از شیرها هستند که هم اکنون تنها در جنگل «گیر» در«گجرات» در کشور هند یافت می‌شوند و از همین رو با این که نام علمی آن شیر ایرانی است، از آن به عنوان «شیر هندی» یاد می‌شود.

با وجود این که نام اصلی این تحت گونه از شیر، «شیر ایرانی» بوده و این مهم از نام «پرسیکا» که در تمام دنیا نام تحت گونه این گونه است، مشخص است، باز نام آن را شیر ایرانی نمی‌خوانند. این شیر در گذشته در دشت‌های ایران بسیار فراوان بود و نماد ملی ایران هم محسوب می‌شد.

اطلاعات ذکر شده سفرنامه‌ها و گزارش‌های محققان نشان می‌دهد که تا حدود ۱۵۰ سال پیش، این حیوان در شمال خوزستان و جنوب فارس تا بوشهر حضور داشته‌است. دشت ارژن از بهترین زیستگاه‌های شیر بود. «ویلیام تامس بلنفورد» جانورشناس معروف در قرن نوزدهم می‌نویسد: «هر سال تعداد چهار تا پنج شیر در منطقه دشت ارژن شکار می‌شد و بچه شیرها را در بازار شیراز به فروش می‌رساندند.

مشخصات: جثه کمی از شیر آفریقایی کوچک‌تر، موها کوتاه، رنگ بدن زرد و بدون لکه یا نوارهای راه راه است. شیر نر یال به نسبت کوتاه (در شیر آسیائی گوش‌ها مشاهده می‌شود در اکثر شیرهای آفریقایی یال‌های بلند گوش‌ها را می‌پوشاند) با موهای سیاه و زرد و دمی بلند با دسته‌ای از موهای بلند سیاه در انتهای آن دارد. یکی دیگر از مشخصه‌های شیر ایرانی وجود یک چین‌خوردگی پوست در سرتاسر طول شکم است که در شیر آفریقایی وجود ندارد.

اندازه‌ها: طول سروتنه 150 تا 190 سانتی‌متر، دم حدود 100 سانتی‌متر، وزن 110 تا 190 کیلوگرم.

زیستگاه: مناطق جنگلی، بوته‌زارها و علفزارهای نزدیک به آب واقع در نواحی جنوب زاگرس و بیشه‌زارهای خوزستان.

پراکندگی: در گذشته پراکندگی وسیعی از مناطق جنوب و جنوب غربی ایران، تا بوشهر و دشت ارژن واعق در غرب شیراز داشته است. ولی در حال حاضر نسل آن در ایران به کلی منقرض شده است.

پراکنش جهانی: شیر ایرانی در گذشته از شمال یونان و ترکیه تا خاورمیانه و مناطق مرکزی هند پراکندگی داشته است ولی در حال حاضر فقط حدود 350 قلاده از بازمانده‌های شیر ایرانی در هندوستان وجود دارد که اغلب آنها در منطقه حفاظت شده «گیر» در کتیاور واقع در شمال غربی هندوستان زندگی می‌کنند. گاهی اوقات افراد بومی با استفاده از طعمه مسموم آنها را کشته و ناخن‌های آنها را به فروش می‌رسانند.

امتی - تیتر یک