شعری در وصف منجی عالم بشریت حضرت صاحب الزمان (عج) توسط شاعر جوان اشتهاردی+ متن

گروه استانی «تیتر یک»؛به نقل از اشته نیوز ،
بســـــــــمِ ربِّ النُّزولِ جبــــــرائیل
شعــــــر ها را طواف خواهــــــم کرد
راویِ جنــگِ جهــــــــلِ دیــــــروزم
با قلــــــــم ها مصاف خواهــــم کرد
حرفــــم از دوره هایِ خاموشی است
آدمــــــی غــــرقْ در جهــــــالت بود
دختـــــری منتظــــــــر برایِ مــــرگ
یک جهـــــان تشنــــه یِ رسالت بود
آتش از آسْمـــــــان میبــــــــاریــــــد
جنگلــــــی را به مـــــرگ ها میــداد
ریشــــــه بـــــا درخت میجنگیــــــد
رنگِ زردی به بـــــرگ هـــا میـــداد
دوره،دوره یِ سیــــاهــــــــی بـــود
مردمـــــــانی شــــــوم و بداختــــــر
با عقایــــــدی سست و بی پایـــــــه
قصّــــــه یِ تلـــــخِ باد و خاکستـــر
بعد از ایـــــن دوره یِ عطــــش آور
نوبتـــه خودنمـــــــاییِ باران شــــد
بعدِ یک زمستـــــــانِ دور از وهــــم
وقـــتِ سرســــــبزیِ بهـــــاران شد
بایـــــد این ابرِ کهنــــــه میبـــــارید
تا که جانـــــی دهد به این بُستــــان
قاصـــــدی باید از ساقیـــــا میگفت
تا بــه رقــــص آوَرَد دلِ مستــــــان
نورِ خــــود را خــــدا به شبهــــا داد
تا کــه پایان دهــــد بر این تـــــــاری
تا بروید گلـــــی هــــم از این خـــاک
خستــــــه از خــــــارهایِ اجبــــــاری
عاقبت قدرتـــــش نمایـــــان شـــــد
شهر علمـــــی به جهـــــلِ مردم داد
یــــــوسفش را عزیــــزِ مصــری کرد
قحطیــــــان را دوبــــاره گنـــدم داد
واقعــــا این بشر چه موجــودی است
بارِ دیگـــــر به خواب کبــــری رفت
فهمــــش از نورِ علــــــم کوچک بود
شب شـــد و روشــــنی زِتــــارا رفت
تـــــا نباشــــــد چـراغ و فانوســــــی
دیــــده ها در ســــــراب می مــــاند
راهــــه بیراهــــه یِ زیــــادی است
دل در ایـــن منجـــــلاب میمـــــاند
کوفــــه و شــــام و هجـــرتِ دیروز
اینم از وضــــع و حـــالِ امـــــروزی
با تـــــوام،خلــــــقِ اشــــــرفِ الله
تا چه انــــدازه عـــــبرت آمـــــوزی
فهــــــم و درکــــــی قلیـل میخواهم
نسلـــــی از فِی السَّبیـــــل میخواهم
در جهانی که غرقِ بی دینـــی است
دیــــن و دل با دلیـــل میخـــــواهم
می شود که فهــــم و درکــی داشت
می شـــود از خُــــــرافه دوری کـرد
میتــــوان با چــــــراغِ عقــــــلانــی
دست و پــــا را رهـــــا زِتــوری کرد
لکـــــن ایــن آدمــــــی نمیفهمـــــد
چون که درگیرِ خوابِ سنگینی است
او نمیخواهـــــــد از جهــــل بُگریزد
چون گرفتـــــارِ دینِ بی دینـی است
حالِ امـــــروزِ ما تماشـــــایی است
غرق در جهـــــل و فخـــــرِ ایمانیـم
تــــا نتابــــــد ستــــــاره یِ آخـــــر
در همیـــــن مـــرگِ اندیشه میمانیم
.
مهدی ساجدی