کار تاریخی دولت یازدهم برای تاریخ سازان والیبال/ آقای نهاوندیان قول دولت راستگو این بود؟

در این زمینه فدراسیون والیبال با یک برنامه ریزی مدون و حرفه ای و با توجه به پتانسیل موجود در جوانان والیبالیست اقدام به ایجاد یک تیم در قواره های جهانی نمود؛مسئله ای که در رشته ای همچون فوتبال به هیچ وجه به آن توجه نمی شود و فقط تبدیل شده به بازار پولشویی عده ای خاص.

از یک طرف این حرکت فدراسیون والیبال ابتدا با به خدمت گرفتن ولاسکوی آرژانتینی شروع شد که یکی از نامدارترین مربیان حال حاضر دنیاست و بعد از آن هم سکان هدایت تیم ملی به اسلوبودان کواچ صربستانی سپرده شد.اما این تیم چه در زمان ولاسکو و چه در زمان کواچ تنها به یک مسئله متمرکز  بوده و آن هم رسیدن به استانداردهای جهانی است که در حال حاضر شاهد بازی های بی نظیر والیبالیست ها در لیگ جهانی مقابل تیم های صاحب نام آمریکا،لهستان و روسیه هستیم.ا

از طرف دیگر هم نباید همت و غیرت بازیکنان تیم ملی والیبال را نادیده گرفت که تا بدین جای کار هم توانستند برگ زرینی را در عرصه والیبال این کشور از خود برجای بگذارند. 

این موفقیت ها تا جایی ادامه پیدا کرده و تیم ملی والیبال به مرحله ای از پیشرفت و ثبات رسیده که به اذعان کارشناسان،مسیر و هدفگذاری والیبال باید سرلوحه رشته های دیگر به خصوص فوتبال قرارگیرد؛فوتبالی که مدت زیادی است حال و روز خوشی ندارد و با اتخاذ تصمیم های نادرست و سیاسی،روزگار سیاهی را سپری می کند.

اما اگر از این مباحث بگذریم در مقایسه دو ورزش پرطرفدار والیبال و فوتبال در یک قسمت،این فوتبال است که گوی رقابت را از والیبال ربوده است؛منابع مالی و درآمد.

در دوره ای که چه در عرصه باشگاهی و چه در عرصه ملی موفقیت خاصی در فوتبال حاصل نشده ولی شاهد این مسئله هستیم که یک بازیکن یا مربی فوتبال با دو فصل بازی کردن می توانند از لحاظ مالی خود را تأمین کنند؛حتی در مواری دیده شده دقایق بازی یک بازیکن در کل فصل به اندازه 90 دقیقه نیست ولی پول های میلیاردی را دریافت کرده است؛به طور کلی می توان گفت فوتبال بدل به ورزشی شده که بازار پولشویی آن رونق زیادی دارد.

اما از سویی دیگر در والیبال که از لحاظ مالی نقطه مقابل فوتبال قرار دارد به حدی بازیکنان را دچار مشکل کرده که شاید دلشان هوای فوتبال و پول هایش را کرده باشد؛به طوری که پای صحبت هر یک از ملی پوشان والیبال که می نشینیم هر کدام دل پری دارند.

نمونه بارز آن بدقولی ها و مشکلات،پاداش هایی بود که به خاطر موفقیت های سال های قبل مسئولین قول آن را به ملی پوشان داده بوند که بعدا در یک تغییرموضوع عجیب با تأکید دولت بر پرهیز از اعطای رانت ویژه به ورزشکاران در صورت موفقیت های شان،از دادن چنین پاداش هایی جلوگیری شد.

گویا دولتی ها از رانت های فوتبالی بی خبر هستند یا اینکه این رانت ها فقط برای فوتبالی ها حلال است ونه ورزشکاران دیگر،برای مثال می توان به بعد از برد شیرین برابر آمریکا و صحبت های رد و بدل شده میان بازیکنان و مسئولین اشاره کرد.

وقتی نایب رئیس مجلس شورای اسلامی حجت الاسلام والمسلمین ابوترابی فرد و نهاوندیان رئیس دفتر ریاست جمهوری برای گفتن خسته نباشید این پیروزی شیرین به رختکن شان رفته بودند نهاوندیان خطاب به ملی پوشان عنوان کرد: شما کار تاریخی انجام دهید ما هم کار تاریخی انجام خواهیم داد این دولت، دولت راستگویان است اما از آن طرف هم سعید معروف کاپیتان شایسته تیم به نمایندگی از هم تیمی هایش چند کلامی حرف زد.

حرف هایی پر از خستگی،او و بچه ها بعد از تشکر از مسئولان حاضر در رختکن و خوش و بش های معمول لب به گلایه گشودند معروف در دل همه حرف هایی که زد،با انتقاد از این که بعضی مسوولان فقط موقع برد حاضر می شوند،از عدم حمایت آنها از اعضای تیم ملی گلایه کرد.او سپس گفت:«من می دانم شما الان حاضر هستید و امیدوارم دوباره نروید تا سال دیگر!».یا بعد از شکست ایران برابر آمریکا موجی از انتقادات از جانب مسئولین علیه بازیکنان به راه افتاد که دلخوری شدید بازیکنان را در پی داشت و باعث شد سعید معروف با انتشار متن زیر  ناراحتی خود را ابراز کند :

«پرچمت بالاست جورى که حالا حالاها دست کسى بهت نمیرسه. تا وقتى خدا اون بالاست نیازى به دایه مهربان‌تر از مادر ندارى.پس بتاز که دعاى ملت باهاته و با افتخار به دشمنات بگو که حتى اگه بازنده هم باشی باز هم اینجا جایى براى شما خالى نیست. مرسى از همه کسانى که زحمات این تیم رو قدر میدونن.»

با همه این تفاسیر این مسئله پیداست که ملی پوشان والیبال علیرغم شایستگی هایشان از نظر مالی حمایت خاصی نمی شوند؛حمایتی شایسته و درخور غیرتشان باشد که باعث شادی یک ملت می شوند و در آخر با بی مهری و در حد یک خسته نباشید گفتن در رختکن به آنها بسنده می شود؛تازه اگر در بازی پیروز شده باشند!