سم‌پاشی وزارت علوم در دانشگاه‌ها با هدف عدم جایابی دانشجویان بورسیه

گروه دانشگاه «تیتریک»، به نقل از فارس، دانشجوی بورسیه دکتری ورودی سال 92  گفت: در سال 92 در کنکور دوره روزانه قبول شدم و بورسیه دولت آلمان از دانشگاه توبینگن را داشتم، حتی از دانشگاه ویسکانسین آمریکا برای تدریس دعوتنامه دارم و از دولت چین هم بورسیه شدم از طرفی برای بورسیه داخل ایران ثبت‌نام کردم که در مصاحبه علمی پذیرفته شدم و مدارکم هم کامل بود.

وی افزود: من در کشور ماندم، متولد سال 65 هستم و با معدل بالای 19 پژوهشگر برتر دانشگاه بودم یعنی از نظر سنی و معدل نیز مشکلی ندارم، در تعهد محضری ما آمده است که وزارت علوم وظیفه تعیین محل خدمت بورسیه‌ها را دارد ولی گفتند خودتان باید جایابی کنید زیرا شما بورسیه غیرقانونی هستید.

این دانشجوی بورسیه گفت: من رزومه‌ام را ارائه کردم 25 مقاله ISI دارم و حدود 30 کنفرانس بین المللی،ولی گفتند جایابی ندارید در حالیکه وظیفه وزارت علوم است که ما را جایابی کند و حتی باید از ابتدا به من مقرری می‌دادند ولی گفتند خودتان باید جایابی کنید و با سمی که در دانشگاه‌ها پاشیده‌اند هیچ دانشگاهی ما را قبول نمی‌کند.

وی با اشاره به مشکلات پیش آمده در زندگی شخصی‌اش، اضافه کرد: یک پدر 73 ساله دارم که در یک روستا کشاورزی می‌کند و برای من پول می‌فرستد زیرا من به دلیل بورسیه بودن در مقطع دکتری حق کار کردن ندارم. در یک طرح کلان هم مشارکت دارم ولی با زمانی که برای پیگیری بورسیه‌ها قرار داده‌اند نمی‌توانم به مشارکت در طرح برسم.

این دانشجوی بورسیه با بیان اینکه حتی وام دانشجویی هم نمی‌دهند، گفت: من می‌توانستم به عنوان استعداد درخشان به دانشگاه‌های روزانه بروم ولی نرفتم. آبروی ما در محل زندگی‌مان رفته است و یک آبروریزی اجتماعی برای ما محسوب می‌شود. در دانشگاه‌ هم اعتبارمان را از دست دادیم.

وی گفت: در حالیکه مراجع قانونی به این نتیجه رسیده‌اند که حق ما ضایع شده و مطمئن باشید اگر این مسئله در قوه قضائیه بررسی شود مشخص می‌شود که وزارت علوم طبق تعهد عمل نمی‌کند.

به گفته وی، اگر وزارت علوم زیر تعهدش بزند باید خسارت دهد در حالیکه به ما گفته‌اند باید 40 میلیون تومان هم بدهیم تا تبدیل به دانشجوی شبانه شویم. در حالیکه ما روزانه قبول شده بودیم و اگر بورسیه نمی‌شدیم می‌توانستیم در دانشگاه‌های روزانه درس بخوانیم.

این دانشجوی بورسیه گفت: ما با این امید بورسیه شدیم که مقرری بگیریم نه اینکه باری برای خانواده‌ها باشیم.