روایتی تلخ از آشنایان غریب
با این حال طی سال های اخیر نام منطقه الروشه با حقیقتی تلخ به نام وجود آوارگان سوری گره خورده است. البته آوارگان سوری در منطقه الروشه ساکن نیستند و برای آنها اردوگاه هایی در دیگر مناطق بیروت و لبنان تعبیه شده است اما مشاهده تعداد زیادی از کودکان، مردان و زنان سوری در اطراف روشه با لباس هایی مندرس و چهره هایی گرفته، آن هم در حالی که بیشتر آنها از توریست ها طلب پول می کنند نشان دهنده بحران سختی است که به آوارگان چهار سال فتنه انگیزی غرب و کشورهای عربی در سوریه تحمیل شده است.
کودکان آواره بیشتر با دسته هایی از گل به سوی توریست ها می آیند و با لهجه ای مخصوص ـ لهجه خاص سوری ـ از آنها می خواهند تا در ازای دریافت شاخه ای گل مقداری به آنها پول بدهند. البته بیشتر توریست ها و عابرین نیز توجهی نسبت به این درخواست ها ندارند.
«زندگی در اینجا خیلی دشوار است، البته تنها اقبالت این است که از شر داعش و النصره راحت هستی! ما آنجا ـ سوریه ـ برای زنده ماندن خود نگران بودیم و اینجا برای سیر کردن و زندگی خود. فعلا تکلیف خود را نمی دانیم. اصلا نمی دانیم تا چه زمانی باید به این وضعیت ادامه دهیم. اگر جنگ در سوریه پایان یابد لحظه ای اینجا نمی مانیم...»
این جملات را مردی میانسال به نام «یحیی» به ما می گوید. یحیی اصالتا اهل حمص است. بسیاری از دوستان و اقوام او از حمص مهاجرت کرده و او خبری از هیچ یک از آنها ندارد. یحیی از وضعیت سخت زن و فرزندانش و دیگر دوستانش در لبنان می گوید: «لبنانی ها هم حق دارند! شاید آنها می گویند ما در حد خود توانسته ایم شما را در کمپ و چادر اسکان دهیم. با این حال بیشتر آوارگان زندگی فعلی خود را با زندگی دوران قبل از جنگ در سوریه مقایسه می کنند. بسیاری از ما افسرده هستیم. ما شهروند لبنان نیستیم و نمی توانیم در اینجا اجازه کار و... بگیریم.»
«اسماء» دختر ۸ ساله سوری به همراه چند کودک دیگر در حال پرسه زدن در اطراف رستوران های منطقه روشه و تکدی گری در اطراف خودروهای لوکسی است که پشت سر یکدیگر پارک شده اند. اسماء نمونه بارز هزاران دختر سوری دیگر است که دوران شیرین کودکی خود را در تلخی جنگ و آوارگی تجربه می کند. او اصلا در وضعیتی نیست که بتواند برای ما در خصوص زندگی اسفبار خود سخنی بگوید، شاید روایت این همه درد و غم برای کودکی که هنوز درکی از دنیای اطراف خود ندارد بسیار سخت باشد...
با چند تن دیگر از آوارگان سوری هم کلام می شویم. آنها از پرسه زدن های طولانی و روزمرگی در اطراف منطقه الروشه و خوابیدن در کنار خیابان و در زیر سایه درختان سخن می گویند. از آلام گذشته و از درد از دست دادن عزیزانشان که فعلا در زیر سایه درد بزرگ آوارگی و بی خانمانی پنهان شده است.
بهترین توصیف در خصوص آوارگان سوری را از زبان یک خانم مسیحی مارونی ـ مشتری یک رستوران در منطقه الروشه ـ می شنویم: «برخی از اینها ـ آوارگان ـ که امروز غریبه اند، تا دیروز آشنا بوده اند! زمانی که آمریکا و اسرائیل مشغول حمایت از تروریسم در سوریه بودند، برخی گروه های وابسته به آنها در لبنان از جنگ و درگیری در سوریه حمایت می کردند. بسیاری از آنهایی که امروز به آوارگان سوری به چشم یک مزاحم نگاه می کنند، خود باعث آوارگی اینها شده اند. بنابراین آنها باید به جای سرزنش آوارگان سوری به سرزنش خود بپردازند...»
چنانچه فروشندگان لبنانی حاضر در منطقه الروشه می گویند، آوارگان سوری در برخی مناطق دیگر لبنان نیز حضور دارند و برخی آنها نیز در مناطق فقیر به صورت سیاه ـ غیر قانونی ـ مشغول کار و فعالیت هستند. آوارگانی که به دلیل رفت و آمد مکرر در خیابان ها و اماکن عمومی، در معرض آسیب های جسمی و روحی زیادی هستند. میزان این آسیب پذیری کودکان و زنان آواره بیشتر است.
به هر حال؛ چنانچه از شواهد امر پیداست نسل سوخته ای از ملت مظلوم سوریه در حال شکل گیری است، نسلی که همه آمال و آرزوهایش در پی تجاوز و جنگ نیابتی تروریست های تکفیری غربی ـ عبری ـ عربی در حال دود شدن است و هیچ آینده روشنی را برای خود متصور نیست و این در حالی است که مدعیان حقوق بشر همچنان خود را به نفهمی زده اند.
