کاخ سفید از فاجعه لیبرتی ۱۹۶۷ تا حادثه لیبرتی ۲۰۱۵

گروه سیاسی «تیتریک»، سعیدرضا دل شکیب: افکار عمومی دنیا کشتی جاسوسی یو اس اس لیبرتی (USS Liberty) را بیش و پیش از آنکه بخاطر توانمندیهایش در امر جاسوسی و دریانوردی بشناسند به دلیل فاجعه مصیبت باری که بر ملوانان آمریکایی خدمه این کشتی گذشته، می شناسند.

ماجرا مربوط به 48 سال پیش است. ژوئن 1967 ، اوج جنگ معروف اعراب(مصر، سوریه، اردن) و اسراییل که به جنگ شش روزه نیز مشهور شد. جنگ شش‌روزه سومین جنگی بود که از 5 ژوئن تا 10 ژوئن 1967 میان رژیم اشغالگر قدس و کشورهای عربی مصر، سوریه، و اردن بوقوع پیوست و با پیروزی مطلق این رژیم به پایان رسید. درنتیجه این جنگ اسرائیل با شکست ارتش چند کشور عربی قسمتی از خاک آنها را به اشغال در آورد.

در چهارمین روز این جنگ که تقریبا شکست ارتش های عربی در برابر اسراییل محرز بود، آمریکایی ها ناو جاسوسی لیبرتی (آزادی)را برای نظارت بر ارتباطات کشورهای در حال جنگ به سرعت به آب‌های بین المللی مدیترانه در نزدیکی صحرای سینا مصر اعزام کردند. لیبرتی با پرچم استاندارد آمریکا و نامی کاملا مشخص بر روی بدنه به آرامی در حال حرکت در آب‌های بین‌المللی، در 14 مایلی شبه جزیره سینا بود. از ساعت 14 هشتم ژوئن تا ساعت 15 همین روز این ناو آمریکایی توسط چندین جنگنده-بمب‌افکن های میستر و میراژ 3 و اژدر افکن اسراییلی به دفعات با موشک، ناپالم و گلوله های توپ مورد حمله تروریستی واقع شد. حملات بیشتر بر آنتن‌های الکترونیکی و دیش‌های کشتی متمرکز بود. در این حملات یک اژدر اسرائیلی به وسط کشتی، دقیقاً همان جایی که سیستم‌های جاسوسی ارسال امواج تعبیه شده بود اصابت کرد. لیبرتی آتش گرفت و واژگون شد.

در نتیجه این حملات 43 دریانورد آمریکایی کشته شدند و 171 نفر از 297 خدمه کشتی از جمله ناخدا ویلیام مک‌گوناگل زخمی شدند. گفته شده این بالاترین میزان تلفات خدمه دریایی آمریکا از زمان جنگ جهانی دوم بود.

در اینجا برای تشریح  دلایل تل آویو در حمله به این کشتی جاسوسی مجالی نیست که انشاالله مخاطبان با جستجویی کوتاه توضیحات مبسوطی را از انگیزه ها و دلایل آن دریافت خواهند نمود  نکته اینجا اما در واکنشی بود که هم کاخ سفید و هم کنگره آمریکا نسبت به این حمله داشتند. کاخ سفید و همچنین کنگره نه تنها این جنایت مصیبت بار را محکوم نکردند که توجیهات طرف اسراییلی را نیز بلا درنگ پذیرفتند و حتی به خانواده قربانیان این جنایت اجازه پیگیری حقوقی و تعقیب قضایی عاملان جنایت را ندادند. این در حالی بود که  دو خلبان اسرائیلی که حاضر به حمله به لیبرتی نشده بودند از سوی دادگاه نظامی اسراییل به 18 سال حبس محکوم شدند.

کمتر از یک ساعت پس از حمله، اسرائیل به واشنگتن اعلام کرد که نیروهایش «خطایی مصیبت‌‌بار» مرتکب شدند. بعدها، اسرائیل ادعا کرد که لیبرتی را با کشتی مصری «القصیر» اشتباه گرفتند. حال آن که هیچ شباهتی میان این دو کشتی وجود نداشت. کشتی مصری مخصوص حمل 2 هزار تن بار و کشتی لیبرتی در اندازه، برابر بود با یک کشتی با قابلیت حمل 10 هزار تن بار.

همان زمان دین راسک وزیر خارجه وقت آمریکا و دریاسالار توماس مور رئیس ستاد ارتش این کشور تأکید داشتند که این حمله عمدی بوده و هدف از آن غرق کردن لیبرتی بوده است. این موضوع در سه گزارش سیا نیز تصدیق شد. در یکی از این گزارش‌ها ادعا می‌شود که فرمان حمله را مستقیما وزیر جنگ وقت اسرائیل، موشه دایان، صادر کرده است. 

با این وجود پرونده فاجعه مصیبت بار ناو لیبرتی پس از 48 سال و به رغم اظهارات افشاگرانه ناخدا و ملوانان ناو همچنان مسکوت باقی ماند و اسراییل تنها به پرداخت 6 میلیون دلار غرامت به خانواده قربانیان بسنده نمود.

دریاسالار مور درباره یافته های خود از این فاجعه بعدها گفت:‌ من هرگز باور نکردم که مورد کشتی لیبرتی موردی از شناسایی اشتباه است. حرف احمقانه‌ای است. اسرائیل به خوبی می‌دانست این کشتی آمریکایی است.اگر کسی قادر به تشخیص لیبرتی نباشد، قادر به تشخیص کاخ سفید از بنای یادبود واشنگتن نیز نیست.

 آن‌چه شاید بیش از همه سبب رنجش نجات‌یافتگان شده بود، سرپوش گذاشتن بر این موضوع از سوی دولت آمریکا بود. به گفته جان هرانکووسکی - یکی از این نجات‌یافتگان -  وقتی لیبرتی به جزیره مالت رسید خدمه را به چند گروه کوچک تقسیم کردند و مورد بازجویی قرار دادند. دریاسالار "ایساک کید" به خدمه هشدار داد که درباره این اتفاق با هیچ کسی هیچ حرفی نزنند. او گفت که این موضوع محرمانه است و «شما هرگز، هرگز درباره این موضوع با هیچ کس، حتی همسرانتان، نباید حرف بزنید. در غیر این صورت محاکمه می‌شوید و باید تا آخر عمر در زندان بمانید- و یا حتی بدتر از آن.»

از این دست رفتارهای دولت ایالات متحده آمریکا با مردمان خود در تاریخ اخیر به وفور یافت می شود. نمونه دیگری که مصداق نامحرم بودن مردم آمریکا برای سیاست های دولت آمریکاست نمونه قتل فجیع راشل کوری دختر 23 ساله آمریکایی زیر شنی بلدوزرهای اسراییلی در غزه است که شرح ان نیز در این مجال نمی گنجد. دخترک صلح طلبی که هنوز به پدر و مادرش اجازه نمی دهند در آمریکا عاملان این جنایت را تحت تعقیب قضایی قرار دهند.

کاخ سفیدی که برای مردم خود ارزشی قائل نیست چگونه است که نسبت به مبارزه ملت عراق با قاتلان و عاملان قتل هزاران نفر از فرزندان عراقی، غیرتمند شده و اقدام گروههای مبارز این کشور در حمله به کمپ تروریستی لیبرتی در عراق را محکوم می کند.

کمپ «لیبرتی» محل حضور عناصر باقیمانده از گروهک تروریستی منافقین است که پس از تعطیل شدن پادگان اشرف به آنجا منتقل شدند.

جان کری وزیر خارجه آمریکا حمله پنج شنبه شب به مقر گروهک منافقین در عراق را محکوم کرد. واشنگتن همچنین از مقامات عراقی خواسته تدابیر امنیتی مربوط به کمپ لیبرتی را افزایش دهد. کری با انتشار بیانیه‌ای در این زمینه گفت: آمریکا قویا این حمله تروریستی را محکوم می‌کند. وی تاکید کرد که آمریکا متعهد به کمک به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل برای انتقال دائمی اعضای ساکن در کمپ لیبرتی به خارج از عراق است.

گروهی تحت نام جیش‌المختار حمله به مقر منافقین در کمپ لیبرتی را بر عهده گرفت. یکی از رهبران جیش المختار بااعلام این موضع افزود: این گروه که متشکل از خانواده‌های قربانیان انتفاضه شعبانیه است، بارها به سران گروهک منافقین اعلام کرده بود که باید هر چه سریعتر خاک عراق را ترک کنند اما آنها علیرغم تسهیلات در نظر گرفته شده از سوی کشورهای اروپایی و آمریکایی اصرار بر اشغال بخشی از خاک ما را دارند که این موضوع ما را ناچار به واکنش کرده است.

در این عملیات موشکی 25 عضو گروه ترویستی منافقین کشته و 200 نفر از آنها زخمی شدند.

آمریکا در حالی این حمله را محکوم می کند که مردم عراق ساکنان کمپ را اشغالگر و قاتل فرزندان خود معرفی کرده اند و بارها برای ترک این کشور به انان هشدار داده اند.

کاخ سفید در واقع با این موضعگیری همان گونه که 48 سال پیش حق قربانیان آمریکایی حادثه کشتی لیبرتی را نادیده گرفت، حق قربانیان انتفاضه شعبانیه را نیز نادیده می گیرد و چشم خود را به روی جنایات منافقین علیه مردم جنوب عراق بسته است.

مقامات دولت آمریکا به نظر یاد گرفته اند چشمانشان را ببندند و دهن شان را باز کنند و بدون تفکر در رابطه با حوادث دور بر خود موضعگیری نمایند. هم ملت عراق و هم مردم آمریکا انتظار دارند مقاماتشان براساس منافع ملی خود موضعگیری نمایند نه براساس منافع دیگران. در حادثه مصیبت بار ناو لیبرتی منافع رژیم تروریستی اسراییل بر حقوق ملت آمریکا ترجیح داده شد و در حادثه کمپ لیبرتی عراق نیز هیچگاه حقوق ملت عراق در مواضع آمریکایی ها دیده نشد و بجای آن از گروهی تروریستی حمایت گردید.

انتهای پیام/