راهکاری برای کاهش درد ناشی از پوسیدگی دندان

محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در جریان مطالعات خود، آنزیمی در دندان را که برای تشکیل مینای دندان ضروری است، کشف کردند و همچنین موفق به ابداع روشی برای تحریک این آنزیم به منظور کمک به رشد دوباره مینای دندان شدند، موفقیتی که می تواند در کاهش درد ناشی از پوسیدگی، موثرتر از ترمیم دندان باشد.

محققان متوجه شدند که آنزیم Matrix metalloproteinase-20 یا (MMP20) که تنها در دندان یافت می شود، با همکاری با سایر آنزیم ها، بلورهایی تشکیل می دهد که ساختار مینای دندان را می سازند.

از آنجا که مینای دندان سخت ترین جسم یافت شده در بدن و بافت غیرزنده است که رشد نمی کند، محققان روشی برای رشد ماده ای مشابه این بیوسرامیک محافظ دندان کشف کردند که تقریبا به محکمی نسخه طبیعی آن است.

آنها متوجه شدند که یک هیدروژل آمیلوژن - کیتوسان می تواند لایه ای مشابه مینا را برویاند که ضایعات را تا 70 درصد کاهش می دهد.

درمان پوسیدگی های دندان معمولا با خالی کردن محل آسیب دیده دندان و گذاشتن سرپوشی cap روی دندان برای محافظت از آن انجام می شود.

اما مهر و مومی که این کلاهک را به دندان می چسباند، به مرور زمان ضعیف می شود؛ این موضوع محققان را بر آن داشت که به دنبال روش بهتری برای کاهش درد ناشی از پوسیدگی دندان باشند.

دکتر 'کیچائو روان' از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی گفت: شناخت عملکرد آنزیم MMP20 در کانی سازی زیستی (بیومینرئالیزاسیون)، از اولین اقدامات برای فراگیری چگونگی تشکیل مینا در طبیعت است.

وی افزود: یافته های مرتبط با MMP20 نه تنها در درک بیشتر سازوکارهای تشکیل مینای دندان به ما کمک می کند بلکه می تواند در طراحی مواد زیستی جدید برای کاربردهای بالینی بیشتر در بازسازی یا ترمیم دندان کاربرد داشته باشد.

محقان ابتدا در مطالعه ای که جزییات آن ماه گذشته در نشریه Biomaterials منتشر شد، به وجود و عملکرد آنزیم MMP-20 پی بردند.

آنها سپس با فراگیری چگونگی تشکیل مینا و با استفاده از این پروتیین که از تشکیل ماده ارگانیک ناخواسته در بلورهای مینا جلوگیری و رشد این بلورها را هدایت می کند، به جستجوی روشی برای ترمیم مینای دندان پرداختند.

در مطالعه دوم نیز که در نشریه Biomaterials منتشر شد، محققان هیدروژل را در یک مدل شبیه سازی شده از فرآیندهای بیوشیمیایی یک پوسیدگی در دندان و نیز روی دندان های آسیاب بزرگ انسان آزمایش کردند.

آنها دندان ها را به سه یا چهار قطعه تقسیم کردند و پوسیدگی های مصنوعی در آنها ایجاد کردند و سپس آنها را در نمونه های بزاق مصنوعی با اسیدیته متفاوت چرخاندند.

یون های فوق اشباع کلسیم و فسفات، مشابه دهان شویه، یک ماده مشابه مینا تولید کردند؛ اما ساختار آشفته کریستال ها باعث شد که به گفته محققان یک پیوند ضعیف تر تشکیل دهند.

با این وجود این هیدروژل عمق ضایعات را یک هفته بعد از استفاده، 50 تا 70 درصد کاهش داد.