وقتی مجریان بی‌بی‌سی فارسی با چشمان بسته سرکار می‌روند
گروه رسانه های بیگانه «تیتریک»، چند وقتی است که شبکه سلطنتی بی‌بی‌سی فارسی با بلند کردن پرچم حقوق زنان در مقام دفاع از آنان ظاهر شده و بر آن است تا از این رهگذر بر طبل توخالی نقض حقوق بشر در ایران بدمد. این شبکه در روز 25 نوامبر (4 آذر) که به عنوان روز جهانی «رفع خشونت علیه زنان» از آن یاد می‌شود، در برنامه‌های متعدد خود ایران را به نقض حقوق زنان متهم کرد و حتی در برنامه «نوبت شما» از مخاطبان خود خواست در تماس با شبکه، از تجارب و مشاهدات خود درخصوص خشونت زنان در جامعه ایران سخن بگویند.
اما برخلاف پیش‌بینی‌های طراحان برنامه، گفت‌و‌گوی یکی از بینندگان درخصوص نقض گسترده حقوق زنان در کشورهای اروپایی مدعی حقوق بشر، فضای برنامه را کاملا تغییر داد و حتی تلاش‌های مجری در خنثی کردن صحبت‌های وی تاثیری نداشت. این برنامه بار دیگر نشان داد توجیهات طراحان اصلی این شبکه سلطنتی انگلیسی جذابیت خود را برای مخاطبانش از دست داده است و مردم به خوبی حقیقت ماجرا را درک کرده‌اند.
این تلاش‌ها در حالی است که شاید بهتر بود دست‌اندرکاران بنگاه خبرپراکنی انگلیس کمی سرشان را بچرخانند و دوربین تصویربرداری خود را ساعتی از ساختمان بی‌بی‌سی فارسی خارج کنند تا عمق حقیقی این فاجعه علیه زنان را در کشورهای مدعی حقوق زن به تصویر بکشند.
این همه در حالی اتفاق می‌افتد که نیم‌نگاهی به وضعیت نقض گسترده حقوق زنان و همچنین خشونت علیه زنان در انگلیس، جهت‌دار بودن ادعاهای شبکه وابسته به سرویس‌های جاسوسی انگلیسی درباره خشونت علیه زنان در ایران را آشکار میکند.
44 درصد زنان انگلیسی هدف خشونت قرار گرفته‌اند
به گزارش آژانس حقوق اساسی اتحادیه اروپا (FRA)، از هر سه زن اروپایی، یک نفر، از سن 15 سالگی به بعد خشونت فیزیکی و یا جنسی را تجربه کرده است و جالب این است که انگلیس با 44 درصد خشونت علیه زنان در رده پنجم این فهرست قرار دارد.
در سایت «توقف خشونت علیه زنان» نیز آمده است هرساله 3 میلیون زن در انگلیس مورد خشونت واقع می‌شوند که از جمله آنها، خشونت خانگی، ضرب و شتم، تجاوز و بهره‌کشی جنسی، اسیدپاشی، ازدواج اجباری و قاچاق است که منجر به جراحات فیزیکی، سقط جنین، ناتوانی جسمی زنان، در مواردی مرگ بر اثر شدت جراحات و در جرایم جنسی ابتلا به ایدز می‌شود.
در این میان، یکی از جدیدترین نمودهای خشونت علیه زنان در انگلیس، برده‌داری نوین است. روزنامه «ایندیپندنت» در سال 2013 (1392) از پرونده سه زنی که حدود 30 سال به عنوان برده در خانه‌ای در جنوب لندن نگهداری می‌شدند پرده برداشت و «جیمز بروکنشایر» معاون وقت وزارت کشور انگلیس آمار تقریبی برده‌ها در انگلیس را حدود شش هزار نفر اعلام کرد.
هر هفته 2 زن انگلیسی بر اثر خشونت کشته می‌شوند
آمارهای منتشر شده در خصوص خشونت علیه زنان در انگلستان به حدی است که روزنامه انگلیسی «گاردین» آن را وحشتناک خوانده و نوشته است: «یک چهارم از زنان انگلیسی در طول عمر خود از خشونت خانگی رنج می‌برند و با وجود آنکه تمام موارد به پلیس گزارش داده نمی‌شوند، در هر 30 ثانیه یک تماس مربوط به خشونت علیه زنان با پلیس انگلیس گرفته می‌شود و هر هفته دو زن براثر خشونت همسر فعلی و یا سابق خود، جان خود را از دست می‌دهند.»
«رشیده مانجو» سفیر ویژه سازمان ملل نیز درخصوص خشونت علیه زنان در انگلیس با ارائه گزارشی به سازمان ملل در 19 می 2015 (29 اردیبهشت 1394)، خشونت خانگی را یکی از فراگیرترین خشونتها علیه زنان در انگلستان معرفی کرد و طبق اسناد پلیس انگلیس در سال‌های 2012 و 2013 (92-1391) اعلام داشت 77 درصد قربانیان زن توسط همسران فعلی و یا سابق خود کشته شدند.
وی همچنین نرخ ازدواج اجباری و زودهنگام در این کشور را روبه افزایش دانسته و گفته است: «ازدواج اجباری و زودهنگام در طیف گسترده‌ای از جامعه انگلیس رواج دارد که تنها در سال 2013 (1392)، 97 قربانی دارای معلولیت جسمی یا ذهنی بودند.»
در این میان سیستم قضایی انگلیس مانع بزرگی برای جلوگیری از این خشونتها علیه زنان و یا کاهش آنها در انگلستان است. طبق گزارش مانجو، 87 درصد از خشونتها به علت مسائلی مانند مقصر دانستن قربانی از سوی دستگاه قضا، هرگز به پلیس گزارش داده نمی‌شوند. زیرا براساس قانون قضایی این کشور، اگر زنان هنگامی که مورد تجاوز قرار می‌گیرند لباس تنگ به تن داشته باشند، مقصرند و پرونده آنان توسط سیستم قضایی مختومه اعلام می‌گردد. این در حالی است که براساس تحقیقات به عمل آمده توسط سازمان «روبان سفید» در اسکاتلند دولت انگلیس هر ساله هزینهای بالغ بر 23 میلیارد پوند را به دلیل تبعات درمانی و روانی خشونت علیه زنان متحمل می‌شود. در حالی که دولت انگلیس با جلوگیری از این خشونت دراصل میتواند به کاهش هزینههای خود کمک کند.
رسانه‌های انگلیسی و خبرنگاری به سبک پینوکیو
باتوجه به آن‌چه گفته شد، به‌نظر می‌رسد نادیده انگاشتن این حجم عظیم از بی‌عدالتی، تبعیض و خشونت علیه زنان در انگلیس تنها از دست‌پروردگان رسانه‌ای روباه پیر برمی‌آید. هرچند این اولین باری نیست که رسانه‌های انگلیسی برای پوشاندن نقایص خود انگشت اتهام به سوی کشورهای دیگر به ویژه ایران گرفتند و حتی در مقاله‌ای در گاردین سعی کردند تا مذهب و پوشش زنان ایرانی را به عنوان عامل اصلی خشونت علیه زنان معرفی کنند. اما این ادعا آنقدر بی‌اساس بود که حتی واکنش خبرنگاران کشورهای دیگر را به دنبال داشت.
در این زمینه یک کارشناس سیاست خارجی آمریکا در مقاله‌ای در پایگاه خبری «گلوبال ریسرچ» رسانه‌های انگلیسی را به دلیل دروغ پردازی در رابطه با وضعیت زنان در ایران به «پینوکیو» تشبیه کرده و با تاکید براینکه این نوع نگرش بزرگترین توهین به مردان ایرانی است، نوشته است: «به دلیل اهریمن جلوه دادن ایرانیان (در رسانه های غربی)، ممکن است باور نرمال بودن جامعه ایران بسیار سخت باشد» و در ادامه، این رسانه را به نوشتن حقیقت دعوت میکند و مینویسد: «پیشنهاد می‌کنم پینوکیو دفتر یادداشت و یا لپ‌تاپ خود را بردارد، در هر جایی از تهران و یا هرجای دیگر ایران بنشیند و حقیقت را بگوید. شاید آن وقت شجاعتش در نوشتن حقیقت، او را به یک خبرنگار واقعی تبدیل کند.»
چشم‌پوشی رسانه‌های غربی از نقض حقوق زنان در این کشورهای مدعی، یک مثال روشن است تا بار دیگر بر ابزاری‌بودن رویکرد غرب به حقوق بشر صحه بگذارد. ابزاری که تنها برای منحرف کردن افکار عمومی جهان از سوی غرب به شرق و اهرمی برای فشار بر رقبای سیاسی و کشورهای مستقلی مانند ایران استفاده می‌شود.
