روش های صحیح تربیت کودک
گروه اجتماعی «تیتریک»، فردیسان نوشت: همه ی خانواده ها سعی می کنند تا فرزندانی خوب و خوش رفتار و قابل احترام از سوی دیگران را داشته باشند فرزندانی که بتوانند با دیگران تعامل مفید و سازنده داشته باشند و هیچ کس دوست ندارد فرزندی متهم به بی ادبی را داشته باشد.روشهای موثر آموزشی با کمک گرفتن از مشاورهای روانشناس می تواند بهترین وجه ممکن به والدین در این راستا کمک کند.
اگر بخواهیم یک تعریف کامل از تربیت ارائه کنیم باید بگوئیم که تربیت آموزش رفتارهای خوب و نشان دادن رفتارهای بد برای جلوگیری از انجام آن ها به کودک است و در این راه اولین کار شناسایی ویژگی های کودک توسط والدین است.
روش تربیتی که برای فرزند خود انتخاب می کنیم ممکن است به رفتاری که از او سر می زند با خلق و خو و سبک تربیتی ما متفاوت باشد به چند راهکار در این مورد اشاره می کنیم:
تشویق رفتارهای مثبت:پذیرش رفتارهای مثبت و تشویق کودک بهترین راهکار برای ادامه کارهای خوب است به عبارتی کارهای خوب کودک باید مورد تشویق و تحسین از سوی والدین قرار گیرد.
اجازه دهید کودک خودش نتیجه ی طبیعی رفتارهای بدش را ببیند:نیازی به سخنرانی و سرزنش کردن نیست به عنوان مثال اگر کودک اسباب بازی خود را شکست با بی توجهی به او بفهمانید دیگر نمی تواند با آن بازی کند.
محرومیت:محرومیت می تواند ناپسند بودن رفتار کودک را به او نشان دهد به عنوان مثال اگر کودک کار خواسته شده را در زمان مشخص انجام نداد او را از رفتن به پارک منع کنید اما لازم است توجه کنید که محرومیت باید با نوع کار ناپسند همخوانی داشته باشد.
جداسازی:این روش زمانی موثر است که بدانید کودک چه خطایی و به چه اندازه عمدی انجام داده است، دقایقی او را در مکانی نه چندان راحت تنها بگذارید این روش بعداز ۲ سالگی موثر است و به ازای هر سال که از سن کودک می گذرد یک دقیقه به زمان این تنبیه اضافه می شود.
احترام به شخصیت کودک:حتی در زمان تنبیه کودک به او احترام بگذارید کودکانی که از پدر و مارد خود احترام ببینند بیشتر به آن ها احترام می گذارند اگر کمی عصبانی شدید و یا سخت گیری کردید از او عذرخواهی کنید.
صبور باشید:از هر روش تربیتی که استفاده می کنید اگر نتیجه ی موردنظر حاصل نشد مایوس و ناامید نشوید به قواعدی که تعیین کرده اید پایبند باشید و هرگز در مقابل دیگران از رفتارهای ناپسند استفاده نکنید و بعد از اعمال تنبیه مناسب از او نخواهید عذرخواهی کند یا دباره آن کار سخنرانی نکنید بلکه به او کمک کنید بعد از تنبیه به روال عادی برگردد.گاهی اوقات والدین منظور خود را به درستی بیان نمی کنند و توقعی فراتر از توانایی کودک دارند.
طبق تحقیقاتی که در مورد کودکان پرخاشگر سنین ۲۰ و ۲۵ سال انجام داده ام به این نتیجه رسیدم که این کودکان در خانواده های خشن و غیر قابل انعطاف پرورش یافته اند و این روحیه سخت و دیکتاتور ماب باعث انجام کارهای غیرقابل پیش بینی و خشن از سوی این کودکان در آینده شده است که موجب آسیب رساندن به خانواده و جامعه شده است.
