تکنیک های ایرانی برای نمره آیلتس

گروه گوناگون"تیتریک"؛این روزها تب آیلتس است و بس. با فراگیر شدن رشته های ارشد در ایران و پذیرش راحت تر دانشگاه ها، حالا خیلی ها به فکر این موضوع افتاده اند به جای ادامه تحصیل در ایران به کشورهای اروپایی و آمریکایی بروند که هزینه های تحصیلی در مقطع ارشد و دکترا تفاوت چندانی با داخل کشور ندارد. در طرف دیگر ماجرا هم برخی افراد به دنبال پذیرش برای اقامت هستند. هر دو گروه از این افراد در قدم اول به ظاهر به یک مدرک نیاز دارند: «آیلتس». هر چقدر هم که پولدار باشید، هر چقدر هم که نمراتتان بالا باشد باید این مدرک لعنتی را کسب کنید.

اینجا با یک «اما»ی بزرگ روبرو می شوید. ایرانی ها مانند همیشه راه های «در رو» را یاد گرفته اند و در ظرف مدت شش ماه کاری انجام می دهند که نمره شما در حد آیلتس یک فرد «بومی» بالا برود. فاجعه از زمانی آغاز می شود که شما با خوشحالی، نمره کسب شده در آیلتس خود را با کوله بارتان جمع می کنید و به خارج از کشور سفر می کنید. فرقی هم نمی کند به کدام کشور سفر می کنید. در اولین قدم با یک شوک روبرو خواهید شد، حتی یک جمله هم به زبان انگلیسی در سوپرمارکت ها نمی توانید بیان کنید!

ماجرا از این هم هیجان انگیزتر می شود. در ایران، چهار مرکز معتبر و مورد تایید«کمبریج» وجود دارند که نمرات کسب شده در این مراکز در همه جای دنیا مورد تایید هستند و فهرست آنها نیز در سایت سازمان سنجش وجود دارد. در این میان یکسری تورهای «آیلتس» به راه افتاده که شما را به کشورهایی مانند ترکیه، ارمنستان، آذربایجان، گرجستان و ... می برند و به شما وعده می دهند در آن کشورها نمره های بالاتری کسب خواهید کرد!

همان موج بزرگ کنکور کارشناسی و سپس ارشد حالا به آیلتس رسیده و به قول معروف این روزها نان در آیلتس است اما چگونه آموزشگاه های ایرانی می توانند زبان آموزانی را که نمره ای در حد 4.5 دارند، ظرف مدت شش ماه به نمره ای در حد 7 تا 7.5 برسانند؛ با توجه به این نکته که سقف نمره آیلتس، 9 است. در این گزارش از پشت پرده همه این اتفاقات رونمایی کرده ایم.


آیلتس یعنی چه؟

اگر حافظه تان یاری کند تا شش هفت سال پیش فقط آزمون تافل وجود داشت و چیزی به نام آیلتس هنوز متولد نشده بود. تافل هم فقط دروازه ورود به دانشگاه های آمریکایی بود و بس. پس از آن بود که اتحادیه اروپا و بخش هایی از آمریکای شمالی هم تصمیم گرفتند که آزمونی شبیه همان به نام آیلتس راه اندازی کنند تا متقاضیان پیش از ورود به آن کشور (چه تحصیلی، چه اقامت) از نظر سطح زبانی به حداقل هایی رسیده باشند.

در حال حاضر به جز کشورهای عضو اتحادیه اروپا، کانادا، استرالیا، اسکاندیناوی و ... در قدم اول مدرک آیلتس از متقاضیان درخواست می کنند. نمرات آیلتس از 4 شروع و به 9 ختم می شود. به صورت معمول برای پذیرش تحصیلی و اقامتی باید نمره ای بین 6 تا 7 کسب کنید. همه چیز بستگی به نوع رشته، میزان سرمایه و و... شما دارند. کسانی بوده اند که آنقدر سرمایه شان بالا بوده که کشور متقاضی نمره 4 آیلتس از آنها خواسته است اما در عوض خیلی ها با نمره 7 هم نتوانسته اند پذیرش بگیرند!

این آزمون که به طور میانگین هفته ای دو بار در سراسر دنیا و ایران برگزار می شود، شامل چهار مهارت نوشتاری (writing)، گفتاری (speaking)، شنیداری (listening) و خواندن (reading) است.
در ایران به علت متقاضیان بالای امتحان، معمولا امتحان گفتاری در روز دیگری برگزار می شود اما سه مهارت دیگر همزمان با هم در یک روز صورت می گیرد. میانگین چهار نمره کسب شده در مهارت، نتیجه نهایی شماست. هزینه هر آزمون هم 770 هزار تومان ناقابل است.


چرا ایرانی ها بالاتر هستند؟

1- پاسخنامه های ایرانی

پاسخنامه آزمون خواندن و نوشتاری توسط برنامه های کامپیوتری تصحیح می شود اما آزمون گفتاری و نوشتاری توسط شخص و افراد کسب تصحیح می شود. افرادی که هیچ کدام خارجی نیستند و ماجراها دقیقا از همین نقطه آغاز می شود... فرض کنید در ایران چهار مرکز رسمی برای آزمون آیلتس وجود دارد که تمام دست اندرکاران برگزاری آنها ایرانی هستند و با حضور نماینده کمبریج و سازمان سنجش در هر آزمون باز هم اتفاقاتی مختص ایرانی ها می افتد شبیه همان اتفاقاتی که چند سال پیش برای برخی کنکورهای دانشگاه ها افتاد و کمبریج حتی چند بار تا پلمب برخی از این مراکز ایرانی پیش رفت و برخی از آنها هم البته تعطیل شدند.

2- آموزش به سبک ایرانی

مهمترین نکته در این قسمت خلاصه می شود؛ مدرسان و آموزشگاه های معتبر ایران به درجه ای از پیشرفت رسیده اند که به جای آموزش پایه ای زبان برای متقاضیان آیلتس، برای آنها راه های میانبر فراهم می کنند. یعنی نمره ای در حد 6.5 کسب خواهید کرد اما پایه زبان شما مطمئنا بیشتر از 4 نخواهد بود.

بگذارید با یک مثال ساده ماجرا را توضیح بدهیم. در آزمون گفتاری انواع و اقسام سوالات مختلف به صورت شانسی از متقاضیان در حدود 10 دقیقه پرسیده می شود. حالا انتشارات محترم، تمامی سوالاتی که در چند سال گذشته مطرح شده را جمع آوری و پاسخنامه را در اختیار متقاضیان قرار می دهد!

یعنی کافی است شما همان پاسخ ها را حفظ کنید و به آزمون بروید. ایده ای که در هیچ کشوری به جز چین اجرا نمی شود و افراد به جای تکیه بر خلاقیت خود از حفظیات خود استفاده می کنند. در واقع همان بلایی که سر کنکوری ها و دانشجوها آمده حالا به متقاضیان آیلتس رسیده است.


زبان آموزان مقصر هستند

در طرف دیگر ماجرا اما مدرسان تدریس آیلتس توپ را در زمین متقاضیان می اندازند و می گویند دانشجویان ایرانی عادت به یادگیری نکته ای و کنکوری کرده اند و در مدت کوتاهی از ما معجزه می خواهند. در همین رابطه «علی حسینی» به هفت صبح می گوید: «سیستم زبان آموزی در کشور ما از پایه ایراد دارد و اصولا در دبیرستان ها و دانشگاه ها چیزی به دانش آموزان و دانشجویان یاد داده نمی شود. حالا شما فرض کنید که این دسته از افراد ناگهان به نزد ما می آیند و در مدت شش ماه از ما نمره 7 در آیلتس می خواهند!

نمره ای که برای به دست آوردن آن حداقل باید دو سال زحمت کشید. فرض کنید خود موسسه کمبریج اعلام کرده است برای دستیابی به نمره بالای 7 در زمینه مهارت خواندن (reading) باید به مدت شش ماه هفته نامه های «نشنال جغرافی» و «ساینس» را بخوانید. چون متن های reading کاملا از آنها انتخاب می شوند، زبان آموزان ایرانی اما حتی دو خط از آنها را نمی توانند بخوانند؛ بنابراین ما تمام لغات تکرار شونده در این چند سال را جمع آوری کردیم و به آنها می دهیم! به این ترتیب نمره آنها به راحتی یک تا دو نمره بالا می رود.

این ترفند تنها قسمتی از فوت و فن کار است و در هر زمینه ما شگردهای مخصوص به خود را داریم. بنابراین ما هم مجبور می شویم به سمتی حرکت کنیم که زبان آموزان می خواهند. بگذارید یک مثال برای شما بزنم. من زبان آموزی داشتم که نمره آیلتس او را در مدت 6 ماه به 7.5 رساندم و سپس به استرالیا رفت. دقیقا یک هفته بعد با من تماس گرفت و گفت استاد دست شما درد نکند، من همه کارهای پذیرشم انجام شد اما وقتی وارد سوپرمارکت می شوم حتی نمی توانم به انگلیسی بگویم یک پاکت شیر می خواهم!»