- کاریکاتور/ تاج شاهی بزرگتر از قد و قواره چارلز سوم و کامیلا
- کاریکاتور/ ترامپ خطرناکتر از همیشه!
- افزایش ۸۰ درصدی تلفات نوجوانان و جوانان آمریکایی/ قاتلانی از نوعِ سلاح گرم تا سرطان + فیلم
- ویتامینی که مغز را جوان می کند/ بهترین راه برای اصلاح خلق و خو
- وقتی تنش میان ابرقدرت ها تشدید می شود/ تبدیل کلمات به عمل؛ بدترین سناریوی جهان
دوشنبه ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ - 2024 June 03
مانیتورینگ تیتر1/ 135 سال پیش در چنین روزی
سالروز مرگ « داستایوسکی » نویسنده پرآوازه روس
تئودور داستايوسكي در 9 فوریه سال 1881میلادی در شصت سالگي درگذشت.
به گزارش گروه مانیتورینگ «تیتریک»؛ به نقل از راسخون، تئودور ميخائيلويچ داستايوسْكي نويسنده بلندآوازه روسي در 11 نوامبر سال
1821م در مسكو به دنيا آمد.
وي در سال 1843م دوره تحصيلات مهندسي خود را به
پايان رساند و پس از كمي خدمت در اين زمينه، وارد عرصه ادبيات گرديد.
داستايوسكي نخستين داستانش را مردم فقير نام گذاشت كه با استقبال پر شوري
مواجه گرديد.
پس از آن به نوشتن داستانهايى از قبيل زن صاحبخانه و شبهاي سپيد پرداخت و مردم به همان سرعت كه به اثر اول او روي آورده بودند، از اين نوشته ها ابراز تنفر كردند. داستايوسكي از اين موضوع دلسرد شد و به جمعيت آزاديخواهان كه در آن هنگام فعاليتهايى داشتند پيوست.
در سال 1849م او را به جرم قيام بر ضد سلطنت و مخالفت با كليسا دستگير و محكوم به اعدام كردند. اما در آن لحظه كه ميخواستند حكم اعدام او را اجرا كنند قاصدي از طرف تزار خبر آورد كه محكوميت او به چهار سال زندان و تبعيد به سيبري تغيير يافته است.
بدين ترتيب داستايوسكي به طرزي معجزه آسا از مرگ نجات يافت. وي دوران سختي را در سيبري گذراند كه در جسم و روح او اثري فراوان به جاي نهاد. وقتي كه داستايوسكي از تبعيد بازگشت، حيات ادبي خود را با شيوه رئاليستي و واقعگرايى آغاز كرد.
وي در طول زندگي خود دچار رنج زندان، بيماري و تهيدستي شد و به همين دليل، شفقت سرشاري كه در آثارش نسبت به نوع بشر ديده ميشود تا حدي ناشي از همين رنجهاست. آثار داستايوسكي از لحاظ مهارت وي در تحليل رواني قهرمانان، همدردي با بيچارگان و شكستخوردگان و نيز توصيفهاي نافذ زندگي قرن نوزدهم ميلادي، در روسيه ممتاز است.
بسياري از داستانهاي وي، انعكاسي ازتجارب شخصي اوست. همچنين در آثار بزرگ داستايوسكي، موضوع اصلي، مسئله آزادي انسان و توجيه خدا و نظم جهاني است. داستايوسكي در داستانهاي خود كوشش ميكرد پرده از رازهاي روح انسان بردارد و تضادهاي باطني روح را كشف نمايد. از ويژگيهاي آثار او، ايمان و اعتقاد به دوگانگيِ احتراز ناپذير و غيرقابل استيلاي درون انسان است.
او معتقد بود در درون انسان، نيك و بد و خير و شر، همواره مبارزه ميكنند. در تمام آثار داستايويسكي، يك نفر كه آرزو كند زندگاني آرامي را داشته باشد وجود ندارد. گويى مريضخانهاي به همراه معلولين عصبي و اماكن كثيف و متعفن و بيغولههاي تنگ و تاريك را توصيف ميكند. عوالم او پر از اشباح تاريك و سراپا آيينه دِق است. اما قدرت فكري تخيل او، انسان را سخت مسخر ميكند. داستايوسكي نابغهاي عظيم و معجوني است از قدرت و ضعف، عصيان و اطاعت، نظم و آشفتگي و فضيلت و تبهكاري و... . او خالق آثار عميقي است كه در همه آنها تمايل شديد به رقت و ترحم ويك ديد رواني قوي به چشم ميخورد.
نفوذ داستايوسكي در نويسندگان و فلاسفه بعدي چنان حيرتانگيز است كه برخي از فلاسفه بزرگ اذعان ميكنند كه روانشناسي را از داستايوسكي آموختهاند. غالب نوشته هاي وي پيچيده و به زبان دشوار روسي كه خاص جامعه ممتاز روسيه قديم و مشحون از اصطلاحات و جمله هاي فرانسوي كه در زبان روسي نفوذ يافته بود، نوشته شده است، ولي بعضي از آثار او نيز با زباني فصيح و مردم پسند تحرير گرديده و تا حدي ساده است.
داستايوسكي زندگي مردم روسيه را آن چنان كه بود، توصيف كرده است. برخي از آثار او عبارتند از: دل نازك، جنايت و مكافات، خانه اموات، جن زدگان، ابله و برادران كارامازوف. تئودور داستايوسكي سرانجام در 9 فوریه سال 1881م در شصت سالگي درگذشت.
پس از آن به نوشتن داستانهايى از قبيل زن صاحبخانه و شبهاي سپيد پرداخت و مردم به همان سرعت كه به اثر اول او روي آورده بودند، از اين نوشته ها ابراز تنفر كردند. داستايوسكي از اين موضوع دلسرد شد و به جمعيت آزاديخواهان كه در آن هنگام فعاليتهايى داشتند پيوست.
در سال 1849م او را به جرم قيام بر ضد سلطنت و مخالفت با كليسا دستگير و محكوم به اعدام كردند. اما در آن لحظه كه ميخواستند حكم اعدام او را اجرا كنند قاصدي از طرف تزار خبر آورد كه محكوميت او به چهار سال زندان و تبعيد به سيبري تغيير يافته است.
بدين ترتيب داستايوسكي به طرزي معجزه آسا از مرگ نجات يافت. وي دوران سختي را در سيبري گذراند كه در جسم و روح او اثري فراوان به جاي نهاد. وقتي كه داستايوسكي از تبعيد بازگشت، حيات ادبي خود را با شيوه رئاليستي و واقعگرايى آغاز كرد.
وي در طول زندگي خود دچار رنج زندان، بيماري و تهيدستي شد و به همين دليل، شفقت سرشاري كه در آثارش نسبت به نوع بشر ديده ميشود تا حدي ناشي از همين رنجهاست. آثار داستايوسكي از لحاظ مهارت وي در تحليل رواني قهرمانان، همدردي با بيچارگان و شكستخوردگان و نيز توصيفهاي نافذ زندگي قرن نوزدهم ميلادي، در روسيه ممتاز است.
بسياري از داستانهاي وي، انعكاسي ازتجارب شخصي اوست. همچنين در آثار بزرگ داستايوسكي، موضوع اصلي، مسئله آزادي انسان و توجيه خدا و نظم جهاني است. داستايوسكي در داستانهاي خود كوشش ميكرد پرده از رازهاي روح انسان بردارد و تضادهاي باطني روح را كشف نمايد. از ويژگيهاي آثار او، ايمان و اعتقاد به دوگانگيِ احتراز ناپذير و غيرقابل استيلاي درون انسان است.
او معتقد بود در درون انسان، نيك و بد و خير و شر، همواره مبارزه ميكنند. در تمام آثار داستايويسكي، يك نفر كه آرزو كند زندگاني آرامي را داشته باشد وجود ندارد. گويى مريضخانهاي به همراه معلولين عصبي و اماكن كثيف و متعفن و بيغولههاي تنگ و تاريك را توصيف ميكند. عوالم او پر از اشباح تاريك و سراپا آيينه دِق است. اما قدرت فكري تخيل او، انسان را سخت مسخر ميكند. داستايوسكي نابغهاي عظيم و معجوني است از قدرت و ضعف، عصيان و اطاعت، نظم و آشفتگي و فضيلت و تبهكاري و... . او خالق آثار عميقي است كه در همه آنها تمايل شديد به رقت و ترحم ويك ديد رواني قوي به چشم ميخورد.
نفوذ داستايوسكي در نويسندگان و فلاسفه بعدي چنان حيرتانگيز است كه برخي از فلاسفه بزرگ اذعان ميكنند كه روانشناسي را از داستايوسكي آموختهاند. غالب نوشته هاي وي پيچيده و به زبان دشوار روسي كه خاص جامعه ممتاز روسيه قديم و مشحون از اصطلاحات و جمله هاي فرانسوي كه در زبان روسي نفوذ يافته بود، نوشته شده است، ولي بعضي از آثار او نيز با زباني فصيح و مردم پسند تحرير گرديده و تا حدي ساده است.
داستايوسكي زندگي مردم روسيه را آن چنان كه بود، توصيف كرده است. برخي از آثار او عبارتند از: دل نازك، جنايت و مكافات، خانه اموات، جن زدگان، ابله و برادران كارامازوف. تئودور داستايوسكي سرانجام در 9 فوریه سال 1881م در شصت سالگي درگذشت.
ارسال نظر
اخبار برگزیده