روایت عجیب زندگی سالم یک جوان البرزی + تصاویر

گروه استانی«تیتریک»،گونه هایی گل انداخته و آفتاب سوخته دارد و بسیار محجوب و مؤدب است، آنقدر ساده و بی شیله پیله پاسخ سؤالهایمان را می دهد که احساس میکنی سالها است او و خانواده اش را می شناسی، جوانی روستایی از خطه البرز.



روایت گذران زندگی صبح تا شبش را که می شنوی توسن خیالت به پرواز در می آید و دشتهایی را که او زیر پا میگذارد تا کشت و کار کند را از نظر می گذرانی، شبها و روزهایی به سبک روزگار قدیم، تمام چیزهایی که بوی سلامت و مهربانی از آن بر می خیزد.

خانه اش سرسبز و در دل کوه است، پدر و مادری دارد کهنسال که او عصای محکمی برای این روزهای آنان است، تلویزیون و مبایل برای او بی معنی است، نه اینکه نداند چیست بلکه کاربردشان برایش بی اهمیت است، این اشیاء را بی اهمیت و دست و پاگیر می داند، برخلاف بیشتر جوانان امروزی چه در شهر و چه در روستا، صبح ها چشمانش در چشمان ستاره های سحر گشوده می شود و با تابش اولین اشعه های خورشید راهی کار و تلاش در دشت و دمن می گردد.

پا به پای چوپان روستا تا زمینهای کشاورزی می رود، می رود تا کشت کند و میوه به بار بیاورد.



او وقت زیادی دارد فکر کند، با خود زمزمه کند و با خدای خود در خلوت قرار بگیرد، می گوید بیشتر مواقع برای خودم در صحرا آواز میخوانم و آوازهایش هم بیشتر برگرفته از لالایی هایی  است که مادر در کودکی برایش خوانده است.

 




چیزی که چشمان او می بیند، خوش بو و تازه کننده روح و جان است و می تواند خیال را تا رویاهای دور و دست نیافتنی به پرواز در بیاورد.

 




مهربانی به حیوانات ریشه در خلق و خویش دارد و در هیچ کتابی این را نیاموخته است، در عروسی و عزای هم روستایی های خود شرکت  و خاصانه آنان را در کارها یاری میکند، می خواهد خانه ای خشتی و سیمانی با دستانش بسازد تا بتواند عروسی بیاورد و در کنارش زندگی را رنگ و بو و معنی بیشتری دهد، از خرجهای عروسی نمی ترسد چون تجملات در افکارش راه ندارد، همین که سقفی بالای سر بسازد و وسایل رفاه خانه اش را فراهم کند، دست عروسش را گرفته و به خانه می آورد و روز و شب برای معیشت و کسب نان حلال تلاش می کند، کاری که پدر در زندگی کرد.

       

در زندگی یاد گرفته است که دارندگی برازندگی می آورد ولی نه به قیمتی که دنیا و آخرت خود را از دست بدهد، چک و سفته و بدهی را به زندگی راه نمی دهد، می گوید: لقمه ای کمتر می خوریم ولی سری آسوده بر زمین می گذاریم و سر آسوده بهترین میراثی است که پدر برای او برجای گذاشته است.

پدرش را آقاجان صدا می کند و با وجود اینکه امروز توانایی کار کردن ندارد و وابسته به پسر است، چیزی از آقایی او برای فرزند کاسته نشده , و آقاجان همچنان بزرگ خانه است.

سبک زندگی این جوان پاک نهاد روستایی بسیار سالم و دلنشین است، نوع تغذیه، روابط و بی دغدغگی و عدم وابستگی به فضاهای غیر واقعی و مجازی اش، هر کسی را به غبطه می اندازد.

یک زندگی سالم که در این روزگار ناسالم عجیب و نایاب است.


انتهای پیام/