بیانیه افشاگرانه هفده وزیر زن سابق فرانسه در برابر اذیت و آزار جنسی خود/ از پیوند عضو تناسلی تا دست درازی به زنان

به گزارش شبکه یورونیوز، هفده وزیر زن سابق فرانسه با انتشار بیانیه ای اعلام کردند که از این پس در برابر اذیت و آزار جنسی سکوت نخواهند کرد.

در این بیانیه که در هفته نامه «ژورنال دو دیمانش» منتشر شده، از تمام سیاستمداران زن قربانی آزار و اذیت جنسی خواسته شده است تا سکوت خود را بکشنند و در دادگاه اقامه دعوی کنند.

لورانس روزینیول، وزیر خانواده و حقوق زنان در این باره می گوید: «این یک موقعیت استثنایی برای زنان فعال در سیاست است اما نه فقط در سیاست بلکه در سازمان ها، شرکت ها و جاهای دیگر، هر جایی که از زنان درخواست های (غیر معمول) می شود. اکنون زمان آن است که بگوییم بس است، کافی است، دیگر تحمل نمی کنیم.»

سایت آلمانی دویچه وله نیز با پوشش این خبر نوشت: با برملا شدن چند مورد آزار جنسی توسط سیاستمداران فرانسوی ۱۷ وزیر سابق زن اعلام کردند که دیگر در برابر آزار جنسی همکاران مرد خود سکوت نمی‌کنند.

آنها خطاب به زنان نوشتند: «بر عهده زنان نیست که با این محیط‌ها سازگار شوند بلکه رفتار برخی مردان خاص است که باید تغییر کند.»
 

این وزرای سابق از همه قربانیان آزار جنسی خواسته‌اند، شهامت داشته باشند و در مورد "دست‌درازی‌ها" حرف بزنند و به مراجع قانونی مراجعه کنند.

در ادامه بیانیه آنها همچنین تأکید شده که قوانین کار حامی زنان است اما این قوانین اغلب مورد احترام قرار نمی‌گیرد و در موارد بسیار اندکی این شکایت‌ها به محکوم کردن فرد متهم ختم می‌شود.

این بیانیه یک هفته پس از آن منتشر شده است که دنیس بوپین، سخنگوی پارلمان فرانسه از مقام خود کناره‌گیری کرد. این سیاستمدار حزب سبزها از سوی هشت زن از جمله چهار نماینده مجلس متهم به "دست‌درازی" و فرستادن پیام‌های کوتاه تلفنی با متحوای جنسی شده بود.

وزیر دارایی فرانسه، میشل ساپن نیز با افشاگری یک خبرنگار زن تحت فشار قرار گرفته است. این خبرنگار ساپن را به "دستمالی" او متهم کرده است.

این خبرنگار در کتابی که چندی پیش منتشر کرد وزیر دارایی ۶۴ ساله فرانسه را متهم کرده که در آغاز سال ۲۰۱۵ میلادی در کنایه‌ای دو پهلو به "بند لباس زیر" او اشاره کرده است.

سایت رادیو زمانه هم این خبر را بازتاب داده و نوشت: در سال‌های اخیر مسئله آزار و اذیت جنسی همواره نقل محافل سیاسی در فرانسه بوده است.

گفتنی است رسانه های فارسی زبان وابسته به دولت های غربی تنها به تک گزارش درباره اصل بیانیه افشاگرانه پرداختند و تحلیل و تفسیر مساله را مسکوت گذاشتند، در حالی که چنین رویداد مهمی اگر در ابعاد بسیار کوچک تر در ایران رخ می داد، روزها به تفسیر و تحلیل آن می پرداختند.

این بیانیه افشاگرانه مهم البته برای برخی از این سایت های مدعی حقوق زنان مانند بی بی سی فارسی، صدای آمریکا و سایت رادیوفرانسه چنان بی اهمیت بود که حتی به خود زحمت ندادند اصل بیانیه را انعکاس دهند و در عوض به جراحی موفقیت آمیز پیوند آلت تناسلی یک مرد پرداختند.

سیاستمداران زن فرانسه به چه اعتراض دارند؟

رفتار استراوس‌کان در فرانسه به‌قدری جاافتاده و معمولی است که اصطلاح خود را دارد و عنوان «troussage de dmoestique» (رابطه جنسی مردان بورژوا با خدمتکار) نام دارد. عادی‌بودن چنین مواردی را می‌توان در واکنش‌هایی همچون پاسخ پیر للوش، عضو پارلمان، هنگامی که از مصاحبه درباره واقعه اخیر تحت این عنوان که «من راجع به مسایل جدی صحبت می‌کنم، نه مزخرفات زنانه» مشاهده کرد.

در هفته جاری، زمانی که یکی از اعضای زن پارلمان فرانسه به موضوع آزار جنسی زنان پرداخت، مردان او را هو کردند.

عبارت‌هایی همچون «خوشگله» بسیار رایج است و معمولاً راجع به پوشش زنان اظهارنظرهای ناخوشایندی صورت می‌گیرد. برای مثال زمانی که یک عضو زن پارلمان در انتظار نوبت سخنرانی خود بود، اعضای مرد با صدای بلند عنوان کردند «دکمه‌هاتو باز کن»… و از عضو زن دیگر پارلمان با جمله «لخت شو!» استقبال شد.  

آزارهای جنسی بوپن که به‌صورت کلامی و جسمی بوده و اولین موارد گزارش‌شده آن به اواسط دهه ۱۹۹۰ برمی‌گردد، آغازگر جنبشی زنانه در فرانسه شده است که سکسیسم در فرهنگ سیاسی فرانسه را مورد انتقاد و بازنگری قرار می‌دهد.

به همین ترتیب، موارد متعددی از تجربه آزار جنسی در محل کار از سوی زنان مختلف در رده‌های مختلف از وزارت گرفته تا کارمند ساده نهادهای سیاسی، علیه شخصیت‌های مختلف این کشور به‌تدریج علنی شده است. فعالان زن فرانسوی معتقدند مشکل سکسیسم بسیار فراتر از چند تجربه ساده بوده و در قلب فرهنگ سیاسی فرانسه جای دارد.

اوروره برگه، عضو حزب راست جمهوری‌خواه، می‌گوید «از زمانی که من تجربه آزار جنسی‌ام را علنی کردم، زنان بسیاری با من تماس گرفته‌اند و گفته‌اند تجربه‌های مشابهی از آزار جنسی داشته‌اند، اما در شرایطی نبوده‌اند که بتوانند آن را علنی کنند؛ چراکه در فرانسه دیدگاه عام این است که زنان باید به همه چیز روی خوش نشان دهند، اما مسأله این است که همیشه از کلام شروع می‌شود، به ادا و حرکات می‌رسد و به حمله ختم می‌شود».

سال گذشته ۴۰ زن روزنامه‌نگار طوماری علیه آزارهای جنسی نهادینه‌شده از سوی اعضای سیاسی ارشد مرد همچون اظهارنظر راجع به چاک سینه سیاستمداران زن، پیام‌دهی برای درخواست دوستی، کامنت‌های بی‌ادبانه، و سؤال از رنگ پوست زنان بعد از پایان هر تعطیلات، تنظیم و امضاء کردند.

دانشگاهیان در فرانسه معتقدند بیشتر مشکل سکسیسم، مشکل نهادینه سیاست در فرانسه است.

کارولین دهاس، فمینیست فرانسوی معتقد است خصوصیتی که آزار جنسی در سیاست فرانسه را از بقیه کشورها مجزا می‌کند، مصون‌بودن متخلفان است.

وضعیت فرهنگی جنسیت‌زده در فرانسه، محدود به پارلمان و عالم سیاست نبوده و نگرانی‌های زنان معترض به پرونده بوپن در حقیقت ریشه عمیقی در وضعیت هر روزه زنان در این کشور دارد.

نتایج یک پژوهش در سال ۲۰۱۵ نشان داد که ۱۰۰٪ زنان فرانسوی آزار جنسی را در سیستم حمل‌ونقل شهری فرانسه تجربه کرده‌اند. همچنین، ماه گذشته میلادی، نماینده فرانسه در سازمان ملل، فرانسوا دلاتر، گزارش مفصلی از تعهدات دولت فرانسه برای خاتمه‌دادن به جرایم مربوط به آزار جنسی سربازان فرانسوی که به‌عنوان «نیروهای حافظ صلح» سازمان ملل به جمهوری آفریقای مرکزی اعزام شده‌اند، به دبیرکل سازمان ملل ارائه کرد.

وزیر زنان فرانسه، لورنس رونسنیول، برای خاتمه‌دادن به این شرایط، دو راه‌کار پیشنهاد کرده است: تصویب هرچه سریع‌تر لایحه‌ای که مجازات جرایم جنسی را از سه به شش سال زندان افزایش می‌دهد؛ و ایجاد اتحادیه‌هایی که به‌جای افراد قربانی اقدام به تدوین شکایت‌نامه کنند.