لانتوری، فیلم مهیج و تهوع آور
لانتوری فیلمی درباره‌ی هنجارهاست، باید و نبایدها، فیلمی درباره‌ی مرز سالم بودن و بیمار بودن، خوب بودن و بد بودن و ریشه‌یابی آن و در نهایت دنبال راه حل گشتن که گویی فیلم از پیدا کردن آن عاجز است یا شاید به عمد به آن نمی پردازد تا شاید راه حل آن را خود مخاطب جستجو کند.
من حیث المجموع لانتوری فیلمی نو، پویا، عجیب و جالب در سینمای ایران است، بخصوص برای مخاطب عام، فیلم تا جایی عجیب و حتی تهوع آور پیش می رود که ادامه دادن تماشای آن برایش غیر قابل تحمل میشود و حتی از سالن سینما خارج میشود، اینها مسائل جدیدی در سینمای ایران است و فروش عجیب این فیلم در روزهای اول اکرانش، گویای عطش مخاطب ایرانی برای دیدن صحنه‌هایی تازه بر روی پرده نقره ایِ سینما در کشورمان را نشان میدهد، فیلمی با فرم روایی متفاوت، موضوعی به شدت جنجالی و در نهایت رو شدن خیلی از مسائلی که در کشورمان وجود دارد و همواره سعی میشود بجای پرداخت به آن روی آن سرپوش گذاشته شود، همه‌ی این عوامل دست به دست میدهد تا لانتوری فیلمی متفاوت و پر مخاطب شود، شاید نتوان از لانتوری به عنوان فیلمی فوق‌العاده یا استثنایی نام برد و جایگاه تاریخی خاصی برای آن در سینمای ایران در نظر گرفت، اما به لحاظ پرداختن به موضوع قطعاً فیلمی‌ست که تا مدتها در اذهان باقی میماند.
در دنیای سینما فیلمسازان بیشماری داریم که سینما را فقط در آپارتمانها و مسائل دعوای زن و شوهری و اینگونه روابط اجتماعی دنبال نمی کنند و از سینما به عنوان ابزاری برای نشان دادن افکار، روحیات، فلسفه، تخیل و خیلی از مسائل مختلف دیگر استفاده میکنند و بسیار هم موفق هستند و مخاطبان خودشان را هم دارند، این سخن من مبنی بر کم ارزش قرار دادن فیلمهای اینچنینی (آپارتمانی-اجتماعی) نیست، خیر، آنها هم جایگاه، ارزش و مخاطبین خودشان را دارند و اتفاقا گاه در بین آنها آثار بسیار خوبی هم دیده می شود، اما تصور کنید اگر این دایره سلیقه ی فیلمسازان و مسئولین سینمایی گسترده تر شود چه تحولی در سینمای ایران رخ خواهد داد، مخاطبین سینما در چند سال اخیر در کشور ما رشد عجیبی داشته و انگار سلایق مخاطبین سینمای ایران هم دستخوش تغییر شده و از همه ژانرها در سینما استقبال می شود و لانتوری نمونه ی کوچکی از آن است، چطور میشود فیلمی که تا این حد عصبی کننده و گاه حتی تهوع آور است با این سیل عجیب مخاطب رو به رو شود؟! پاسخ ساده و در چند سطر گذشته است.
به امید بیشتر ساخته شدن و دیده شدن فیلمهایی در گونه های متفاوت سینمایی بر روی پرده سینماهای کشورمان.
نویسنده: محسن سلطاندوست-نقد نویس
انتهای پیام/
