معیار‌های زیبایی زنان در طول تاریخ

یونان و رم باستان: ابروهای پیوسته

اگر چه برخی از زنان برخلاف معیارهای زیبایی، تیپ مورد علاقه خودشان را می زدند، مانند فریدا کالو که در قرن 20 ابروهای پیوسته ای داشت اما این مد مخصوص به یونانیان و رمیان دوران باستان بود. در واقع زنانی که در قرن 20 ابروهای پیوسته ای داشتند، از نظر دیگران سنتی و زشت به نظر می رسیدند اما در دوران رم و یونان باستان، هیچ چیز در چهره زنان زیباتر از ابروهایی پیوسته نبود.

اینطور نبود که زنان به ابروهای خود دست نزنند، بلکه آنها سعی می کردند که آنها را تمییز کنند و به آن فرم دهند و تاکید را بیشتر روی گره ابروهایشان بگذارند. 

امروزه دیگر خبری از ابروهای پیوسته نیست، آنچه در حال حاضر زیبا به نظر می رسد، ابروهای پهن است. کارا دلوین از ستاره هایی ست که با ابروهای پر پشت و پهن خود تبدیل به یکی از معیارهای زیبایی در صنعت مد و فشن شده است.

اسپارت: موهای کوتاه

آنهایی که با جنگ تروآ آشنا هستند می دانند که هلن، ملکه اسپارت، به زیبایی شهرت داشت. اما معیار زیبایی در آن زمان با آنچه شما در حال حاضر فکر می کنید، زمین تا آسمان فرق دارد.

ملکه هلن، که 3500 سال قبل زندگی می کرد، روی چانه و گونه هایش تتویی به رنگ قرمز نقش بسته بود. موهای او نیز در دوران نوجوانی از ته زده شده بود. در یونان باستان اما این معیارهای زیبایی کمی دگرگون شد. مردها موهایشان را بلند می کردند و آنچه برای زن ها جذابیت داشت، موهایی کوتاه بود. در واقع زن ها موظف بودند که هنگام ازدواج موهایشان را کوتاه کنند و باقی عمرشان را با موهایی کوتاه بگذرانند.

ایرلند باستان: لاک قرمز

 برای ارزیابی زیبایی یک زن در ایرلند باستان، به ناخن های او نگاه می کردند. در آن زمان پوست روشن و موهای طلایی معیار زیبایی بود اما زمانی که می خواستند اصالت یک دختر را بسنجند، به ناخن هایش نگاه می کردند: دست هایی تمییز با ناخن هایی مرتب و سوهان کشیده شده. زنان طبقه بالای جامعه، باید ناخن هایی گرد و قرمز رنگ می داشتند. در واقع رنگ قرمز نمادی از زیبایی زنان در ایرلند باستان بود.

قرون وسطی و رنسانس: پیشانی بلند

امروزه بسیاری از زنان، برای این که پیشانی بلند خود را بپوشانند، از چتری استفاده می کنند اما در زمان قرون وسطی و رنسانس، پیشانی بلند خود معیار زیبایی شناخته می شد. در حقیقت آنها به عمد موهای خود را با سمت بالا می کشیدند و می بستند تا پیشانی شان بلندتر به نظر آید. صورت گرد و پیشانی بلند نمادی از ظرافت و زیبایی زنان بود.

البته این معیار در زمان رنسانس شدت بیشتری گرفت به طوری که زنان برای داشتن پیشانی بلند دست به هر کاری می زدند. به عنوان مثال گاهی با سنگ فرق موهایشان را می ساییدند یا حتی موهای زائد صورت شان را با مواد شیمیایی می سوزاندند، گاهی هم بیشتر ابروهای خود را بر می داشتند تا به این معیار جذابیت دست یابند.

ژاپن: دندان های سیاه

ژاپن با مدهای عجیب و غریب بیگانه نیست. اگر چه زنان امروزی هزینه های زیادی را می پردازند تا دندان هایی مرتب و سفید داشته باشند، اما ژاپنی ها در زمان های قدیم دندان سیاه را ترجیح می دادند و در واقع یک معیار زیبایی برای آنها قلمداد می شد. البته این مد در اواخر قرن 19 از میان رفت، اما همچنان این سنت آسیایی را در برخی از مناطق می توان مشاهده کرد.

رنسانس: پوست سفید و رنگ های برآمده

امروزه خانم ها برای برنزه کردن پوست شان ساعت ها زیر آفتاب می نشینند یا این که از روش های مدرن تری چون سولاریوم استفاده می کنند اما در زمان رنسانس، پوست سفید معیار زیبایی زنان بود. در واقع زنانی که پوست روشنی داشتند زنانی ثروتمند به حساب می آمدند، از این رو که مجبور نبودند بیرون از خانه کار کنند و پوست شان را از نور آفتاب محفوظ نگه می داشتند.

 در زمان الیزابت، آنقدر پوست روشن برای زنان اهمیت داشت که به روش های گوناگون متوسل می شدند. به عنوان مثال آنها به روش فصد که نوعی روش خونگیری در طب سنتی است، منافذ پوستی شان را باز می کردند.

البته زیبایی آنها تنها به رنگ پوست محدود نمی شد، بلکه رگ های برآمده و واضح نیز از دیگر عوامل جذابیت زنان محسوب می شد. برای این منظور برخی از زنان خط هایی با رنگ آبی روی پوست شان می کشیدند تا وضوح رگ های خود را تشدید کنند. 

چین: پاهای کوچک

در قرن 10 میلادی در چین، زنانی که پاهای کوچکی داشتند، زیباتر به نظر می آمدند. پاهای کوچک، به خصوص در میان طبقه بالای جامعه، طرفداران زیادی داشت. برای این منظور آنها کارهای عجیب و سختی را انجام می دادند، به عنوان مثال انگشتان پاهایشان را می بستند تا زیاد رشد نکند. این پروسه بسیار دردناک بود و حتی گاهی به عفونت نیز می کشید. در نهایت، راه رفتن با پاهای دفرمه بسیار سخت و دردناک بود اما در نهایت یک ازدواج موفق را تضمین می کرد. این سنت چند سالی پابرجا بود تا در نهایت ممنوع اعلام شد.

رنسانس: شکم بزرگ

اگر چه اندام متناسب و لاغر برای زنان غربی معیار زیبایی قلمداد می شود، اما زنان دوران رنسانس اندامی چاق و شکمی بزرگ را عامل زیبایی می دانستند. در واقع شکم های گرد بر آمده نمادی از زنانگی محسوب می شد. علاوه بر زنانگی، شکم بزرگ نشانه ای از ثروت نیز بود. مردم آن دوران اعتقاد داشتند که زنان شکم گنده پسرانی سالم به دنیا خواهد آورد.

ایران باستان: سبیل

امروزه زنان به طرق مختلف موهای صورت خود را می گیرند اما در زمان ایران باستان، سبیل یکی از معیارهای زیبایی بود. در واقع زنان مانند مردان برای برداشتن موهای بدن خود هیچ اقدامی نمی کردند. 

در دوران قاجار، سبیل نازک و باریک یکی از نشانه های زیبایی زنان بود که حتی در عکس ها و نقاشی های آنها نیز مشهود است. حتی زنان کم مو، از سایه های مشکی برای بالای لب شان استفاده می کردند تا سبیل شان بیشتر به چشم آید.

منبع:برترین ها

انتهای پیام/