رفتار‌های اشتباه والدین و تاثیر آن‌ها در بزرگسالی کودک

 از آنجا که آینده هر فردی تحت تاثیر دوران کودکی اش است، بهتر است که نسبت به رفتارهایی که با کودکان داریم، دقت بیشتری داشته باشیم. در ادامه رفتارهای اشتباه والدین و تاثیرات منفی ای که در آینده در زندگی کودکان خواهند داشت را برایتان آورده ایم.

عشق تان را به فرزندتان بروز نمی دهید

کودکان، پدر و مادرها را نه تنها مهمترین افراد زندگی خود، بلکه مهمترین افراد جهان می دانند. با این اوصاف، اگر کودکی عشق و علاقه لازم را از پدر و مادرش دریافت نکند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ طبیعی ست که عزت نفس او زیر سوال می رود، به طوری که دیگر خودش را هم دوست نخواهد داشت.  این طرز فکر می تواند در آینده روی نگاه کودک به ظاهرش هم تاثیرگذار باشد. از این رو، او مدام از اندام یا چهره اش ایراد می گیرد و دست به جراحی های پلاستیک برای تغییر خود، می زند.

عده ای دیگر به جای گیر دادن به خودشان، روی بچه هایشان زوم می کنند. آنها سعی می کنند که تمام کمبودهای عاطفی شان را روی فرزندانشان جبران کنند. از این رو به شدت آنها را تحت کنترل خود در می آورند. آیا فردی که مدام تحت کنترل باشد، خوشحال خواهد بود؟ بنابراین سعی کنیم که احساسات خود را صادقانه با کودکانمان در میان بگذاریم.

می خواهید کنترل همه چیز را به عهده بگیرید

پدر و مادرها گاهی یادشان می رود که فرزندانشان بزرگ شده اند و می توانند برای زندگی خودشان تصمیم بگیرند. اگر شما فرزندانتان را مدام تحت کنترل داشته باشید، آنها از نظر احساسی بزرگ نمی شوند و در آینده نیز قادر به برقراری ارتباطی موثر با اطرافیان شان نخواهند بود. در واقع آنها نمی توانند یک رابطه عاطفی سالم داشته باشند زیرا توان تصمیم گیری ندارند و به تنها چیزی که فکر می کنند، خودشان است. همین باعث می شود که آنها مدام با دیگران اختلاف نظر و جر و بحث داشته باشند.

این قدرت را به فرزندتان نمی دهید تا خود برای زندگی اش تصمیم بگیرند

زمانی که پدر و مادرها برای فرزندانشان تصمیم می گیرند، در واقع فرصت مستقل بودن را از آنها می گیرند. هر کودکی باید این حق را داشته باشد که برای زندگی خود تصمیم بگیرد، البته این بدین معنی نیست که پدر و مادر هیچ دخالتی در آن نداشته باشند، بلکه آنها باید نظارت و حمایت های لازم را داشته باشند.

اگر کودکان توانایی تصمیم گیری نداشته باشند، قادر به حل کردن مشکلات شان هم نخواهند بود. در این شرایط، آنها حتی در بزرگسالی هم برای تصمیم گیری به تایید فرد دیگری نیاز دارند. در واقع آنها نمی توانند جایگاهشان را در جهان پیدا کنند، چون هیچوقت نمی دانند که دقیقا از زندگی می خواهند.

در مقابل آنها مدام دعوا می کنید

کودکانی که مدام دعوای پدر و مادرانشان را دیده اند، در بزرگسالی 2 نوع رفتار از خود نشان می دهند: یا از بحث کردن بیزارند و به شدت از آن دوری می کنند یا این که مدام در پی آزار رساندن به دیگران هستند. در این شرایط، دخترا سعی می کنند به مردان نشان دهند که از آنها قوی ترند و پسرها عین رفتار پدرهایشان را تکرار می کنند. در برخی مواد، آنها متوجه رفتار اشتباهشان می شوند و برای دوری از آن به مواد مخدر یا الکل روی می آورند.

درخواست های غیرممکن از آنها دارید

از آنجا که کودکان به پدر و مادرشان اعتماد دارند، تمام تلاش شان را می کنند تا خواسته آنها را زمین نزنند. اما اگر در این راه شکست بخورند، خود را سرزنش کرده و احساس می کنند که لیاقت عشق آنها را ندارند.

زندگی با این نوع پدر و مادرها بسیار سخت است. فرزندان این نوع والدین باید مدام در پی برطرف کردن خواسته ها و انتظارات غیر واقعی آنها باشند. در واقع آنها مدام در حال دویدن و رسیدن به موفقیت هستند، اگر هم شکست بخورند، افسرده و دلسرد می شوند. این نوع رفتار نه تنها به خود پدر و مادر، بلکه به فرزندان آنها نیز آسیب می رساند و آنها را از لذت بردن از زندگی باز می دارد.

به عنوان یک پدر، به فرزندان تان توجه نمی کنید

فرقی نمی کند که فرزند شما دختر باشد یا پسر، عدم توجه شما به عنوان پدر، در شخصیت او در بزرگسالی تاثیر منفی خواهد گذاشت. شجاعت  و رشد شخصی کودک تا حد زیادی وابسته به پدر است. در این شرایط، اگر کودک توجه لازم را از پدرش دریافت نکند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

پسرها معمولا همان رفتار پدر را تقلید خواهد کرد. دخترها نیز در برقراری یک رابطه رمانتیک به مشکل بر می خورند. مشکل اینجاست که دخترها معمولا مردی را انتخاب می کنند که شبیه پدرشان باشد، بنابراین طبیعی ست که در این شرایط با سردرگمی روبه رو و نسبت به تمام مردها بدبین می شوند.

احساسات کودکتان را سرکوب می کنید

گاهی پدر و مادرها کودکان را به خاطر رفتاری که دارند، سرزنش می کنند. به عنوان مثال در شرایط مختلف به آنها می گویند: «پسر که گریه نمی کند»، «تو که بچه نیستی»، «گریه نکن» و... این جملات نه تنها برای کودکتان آموزنده نخواهد بود بلکه احساسات او را نیز سرکوب خواهد کرد. هر چه بیشتر یک فرد احساسات خود را کنترل کند، منزوی تر می شود. این افراد در بزرگسالی قادر به تقسیم احساسات شان با دیگران نیستند یا در زمان های عصبانیت، آنقدر خودخوری می کنند تا ناگهان یک جایی به بدترین شکل ممکن از کوره در می روند.

آیا شما هم به این که دوران کودکی تاثیر زیادی در بززگسالی ما دارد، موافق اید؟