تلخی های کمدی وار "رحمان ۱۴۰۰ "در سیاستی تاسف بار/ حضور پر رنگ ستاره ها؛ تضمین ماندگاری یک فیلم نیست

رحمان 1400 برگرفته از شخصیت ها و جهانی است که موج واقعیت در آن بسیار کم است و در عوض کمدی محور است، کمدی رحمان 1400 شامل لودگی های پوچ و بی اساس است و نویسنده و کارگردان رگ خواب ذهن مخاطب را دورادور خوانده است که آن چه که قابل توجه میباشد از همین کمدی ها شکل میگیرد اما تنها نکته ای که فیلم را از حد و مرز غیر قابل قبول دور کرده است جنبه ی سیاسی آن نیز می باشد و این چراغ سبزی برای ادامه ی کار نویسنده و کارگردان نیز می تواند باشد برای آینده ، البته با نقطه ضعف های فراوان.

 تعجب میکنم از ذهن هایی که درگیری های روشنفکرانه ای را در عصر کنونی دارند اما باز سراغ مبتذل گویی هایی میروند که نه تنها بار منطقی و اصیلی ندارند بلکه از تفکری حمایت می کنند که تنها بر حال و گذر لحظه ای خود تکیه می کنند و هیچ درکی از فراز و نشیب های جامعه ی خود ندارند. منظور از مبتزل گویی نمی توان به طینت زشت و سبک اندیشی روی آورد بلکه منظور اصلی نقص های فکری و فرهنگی میباشد که هنوز به طور قطعیت برای یک ملت جا نیفتاده است و این بسیار جای صحبت و بررسی دارد.

 اما منوچهر هادی در رحمان 1400 برای مخاطبان خود بسیار اهمیت قائل است چرا که در فیلم خود از شخصیت هایی استفاده کرده است که جزء سوپراستارها و پرفروش ترین بازیگران هستند و این به عقیده ی من منتقد، یک فریب هنگفتی است که در ابتدا یک مخاطب با تیتراژ ابتدایی و بیلبوردهای تبلیغاتی این فیلم اشتیاق فراوانی به دیدن آن خواهد داشت.

 اما حرف از سیاست گویی در یک فیلم کمدی بر چه اساسی صورت خواهد گرفت ؟ شاید از دیگر نقطه عطف های رحمان 1400 گفتن چند بحث سیاسی آن را نگه داشته است و به عقیده ی مخاطب او یک فیلم سینمایی کمدی سیاسی خواهد دید و این برای او بسیار قابل تامل نیز می باشد.

 این مقدمه پردازی از بررسی اندک فیلم رحمان 1400 به قطع در ابتدا به خواننده این طور میفهماند که منتقد بسیار مخالف طنز پردازی های بی اساس و بی پروا نیز میباشد و این کاملا درست و حقیقی است چرا که بسیاری از طنز هایی ساخته شده است که براساس یک واقعیت تلخ و قصه پردازی های تلخی نشات گرفته است که لا اقل حقیقی است و نویسنده ضعف جامعه ی خود را به عنوان یک فرد میداند  که به چه چیزی رو کند و با چه زبانی از آن رونمایی کند ، حقیقتا و به طور حتم همه طنزنویسان واقعی کشور را می شناسند.

داستان بر اساس یک قصه ی تراژدی شکل گرفته است و بیشتر جنبه ی سیاسی دارد و این با کلیت داستان به تفکر مخاطب آشکار میشود ولی زبان و محورهای گفت و گویی نویسنده از آن قرار شده است که این تراژدی تلخ را به طنزی بی اساس تبدیل کند. ایده و ذهنیت اولیه نویسنده خوب و بسیار قابل تامل است اما چرا این ایده را به طنز تبدیل کرده است جزء رگ خواب مخاطبانی است طنز پسند که به طور قطع آمار بالایی را از این دسته خواهند داشت.

 آن چه که بسیار قابل بحث است بحث سیاسی رحمان 1400 می باشد و اگر بخواهم توضیح کاملی برای آن بدهم شاید باید تمام تاریخ را توضیح و تفسیر کرد و در نهایت به انتهای سال اخیر رسید ، اما نکته ی بسیار مهم و قابل گفتار نویسنده و کارگردان نشان دادن اوضاع و احوال کسانی است که دست پیش میگیرند و پس نمی افتند و این گویای بسیاری از افراد حاضر در جامعه ای است که در آن هستیم ، می بینیم ، می فهمیم ولی حرفی زده نمی شود و اینها همه نه از ترس است و نه از ناتوانی گفتن بلکه کارگردان تاکید اصلی اش بر روی دانستن تک تک ما افراد حاضر در جامعه است و نه تنها به تاسف و بد بودن مطرح نمی شود بلکه به عنوان سبک و سیاقی جدید ، به روز بودن و مدرن بودن اندیشه تاکید می شود و این ناشی از واقعیت هایی است که در سیاست حاضر امروزه گاهی در آشکار و گاهی در خفا شکل می گیرد .

 اکران رحمان 1400 بسیار موفقیت آمیز بوده و من به شخصه از لوده گی ها و طنز گویی های آن به شدت اجتناب می کنم ولی صرفا از گفتمان شجاعانه نویسنده و ساخت با صراحت کارگردان بسیار تحسین می کنم چرا که امروزه همه ی افراد بسیاری از شخصیت های کارگر و بالا مقام را به لحاظ درگیری ها و دغدغه های روزمره آن قدر دیده اند که بدانند چه کسی درست می گوید و چه کسی غلط و این فیلم بازخورد اندیشه ی جامعه ای را می طلبد که غرق این مسائل است . روزی که یک کارگر بخواهد برای گذراندن زندگی خود آن قدر کار کند که سلامتی خود را از دست بدهد و در نهایت دچار بیماری سخت و لاعلاجی شود و نگران معیشت خانواده ی خود بعد از مرگ خود بشود باید  فاتحه ی آن جامعه ای که این کارگر در آن زندگی می کند را خواند چرا که اندیشه ی کشتن برای درمان و راه حل معیشت جزء فقر فرهنگی یک جامعه نیز می باشد.

در نهایت منوچهر هادی تا لبه ی مرز پیش رفته است و قطعا پاسخ موفقیت آمیزی از رحمان 1400 گرفته است و توانسته است به جرات تمام، توصیف کاملی از جامعه ی ایرانی حال را نشان دهد .

انتهای پیام/ م