- کاریکاتور/ تاج شاهی بزرگتر از قد و قواره چارلز سوم و کامیلا
- کاریکاتور/ ترامپ خطرناکتر از همیشه!
- افزایش ۸۰ درصدی تلفات نوجوانان و جوانان آمریکایی/ قاتلانی از نوعِ سلاح گرم تا سرطان + فیلم
- ویتامینی که مغز را جوان می کند/ بهترین راه برای اصلاح خلق و خو
- وقتی تنش میان ابرقدرت ها تشدید می شود/ تبدیل کلمات به عمل؛ بدترین سناریوی جهان
دستمزدها کفاف زندگی را نمی دهد/ شکاف بین پولدار و فقیر اسفناک است/ کشور ما باید ستیزه گری در جهان را متوقف کند
- 6 هفته مرخصی قبل و 8 هفته مرخصی بعد از زایمان
- 12 تا 14 ماه مرخصی برای والدین تا 3 سالگی کودک
- 24 روز مرخصی با حقوق
- پوشش مراقبت های بهداشتی همگانی جهانی
- تمام دانشگاه های عمومی بدون شهریه هستند
آمریکا:
- هیچکدام از موارد فوق را ندارد"
تعدادی از این واکنش ها را می بینیم:
- من در حین و پس از سقط جنین ملزم به کار کردن بودم. در تمام مدت بیماری ام کار کردم و قانون مرخصی خانواده و پزشکی (FMLA) شامل حال من نشد. وقتی پس از 2 روز به کار تدریس بازگشتم هنوز خونریزی داشتم و در حال از دست دادن کودک خود بودم.
- تقریبا 3 سال پیش تا زمان درد زایمانم به کار مشغول بودم. به خاطر اینکه نمی خواستم مرخصی استعلاجی خود را تمام کنم، قبل از 8 هفته مرخصی زایمان از بخش سزارین به کار بازگشتم. ما باید بهتر عمل کنیم!
- من در بخش سلامت عمومی ایالت جورجیا کار می کنم. سیاست مرخصی خانواده و پزشکی ما را ملزم می کند تا قبل از ناتوانی کوتاه مدت از تمام مرخصی استعلاجی و سالانه خودمان استفاده کنیم. این یعنی من مجبورم تمام مرخصی خود را پیش از تولد نوزاد استفاده کنم یا تنها از 1 یا حداکثر 2 هفته مرخصی ناتوانی کوتاه مدت خود که ماهانه برای آن هزینه می پردازم استفاده کنم. گذشته از این، چه اتفاقی می افتد اگر من نیاز به چکاپ داشته باشم یا نوزادم پس از بازگشت من به کار بیمار شود؟ من مجبورم از تمام مرخصی زایمانم استفاده کنم. این سیاست ها مادرانی را که به کار برمی گردند را حمایت نمی کند. این واقعیت وجود دارد که مراقبت از 2 فرزندم هزینه ای بیشتر از آنچه که به عنوان یک تحصیل کرده حرفه ای دانشگاهی در یک ماه به دست می آورم است و به کار تمام وقت نمی ارزد. من عاشق شغلم هستم ودوست دارم در نقش خود به عنوان یک پرستار سلامت عمومی به جامعه خدمت کنم. ای کاش مجبور نبودم بین انجام تأمین مالی خانواده ام و مراقبت تمام وقت از بیمارانم یکی را انتخاب کنم.
- من و همسرم بیمه نداریم، اما هر دو تمام وقت کار می کنیم و کار ما نیاز به مدرک دارد. ما به خاطر کیفیت زندگی بهتر به طور جدی به دنبال راهی برای زندگی در جایی دیگر هستیم.
- سابقا در آلمان زندگی می کردیم. دختر ما در آمریکا متولد شد و پس از جابجایی مشکلات عدیده ای با گوش های خود و لوزه سوم داشت. با اینکه شما بیمه سلامت می پردازید و ماهیانه از حقوق شما کسر می شود، اما این موضوع هزینه ای برای ما ندارد. حقوق من خوب است، چون بیمه روزهایی که به خاطر دخترم در خانه می مانم را پوشش می دهد. هر یک از والدین سالیانه امکان 10 روز ماندن در خانه بدون اینکه در حقوق آنها تأثیر بگذارد را دارند.
- من در آلمان بوده ام و خانواده ام نیز در آنجا زندگی می کنند. آنها بسیار راحت زندگی می کنند، آن کشور تمیز و زیبا است، حمل و نقل مردم در دسترس و کارآمد است. مراقبت های بهداشتی بسیار عالی و پرداخت بیمار جزئی است. اگر کسی قادر به انتخاب باشد چرا باید زندگی در آمریکا را بر زندگی در آلمان ترجیح دهد؟
- 32 ساله هستم و به مدت 22 سال است که دیابت نوع 1 دارم. سیستم مراقبت های بهداشتی وحشتناک است. هزینه انسولین طی 5 سال گذشته بسیار افزایش یافته است. قطعا باید کاری در این خصوص انجام شود! به جایی رسیدم که زنده ماندنم هزینه زیادی دارد.
- قطعا آلمان را انتخاب می کنم. من و همسرم قصد جابجایی داریم، زیرا می خواهیم در کشوری کار کنیم که واقعا ما و فعالیت های عادی زندگی مانند فرزند آوری و از دست دادن عزیزان را حمایت می کند. این ذهنیت ایجاد شده که کشوری که در آن مالیات می پردازیم و به آن وفادار هستیم، فعالیت های عادی زندگی مردم خود را حمایت نمی کند.
- من فقط آرزو دارم که از عهده هزینه جابجایی به کشوری با مراقبت های بهداشتی اجتماعی برآیم. من رأی خواهم داد، اما امید خود را به آمریکا از دست داده ام.
- آمریکا تنها کشور صنعتی است که هیچ نوع مرخصی زایمان ندارد و این مضحک است.
- به عنوان یک آمریکایی که به مدت 12 سال در آلمان زندگی می کند، می توانم این تفاوت فاحش در کیفیت زندگی را تأیید کنم.
- آمریکا کشور رایگانی نیست، زیرا برای هر چیز کوچکی باید پول بپردازید. از هر خانواده 2 نفر به خاطر مشکلات مالی کار می کنند و انتخابی جز این ندارند. افسردگی و کشتارهای جمعی زیاد است، دستمزدها کفاف زندگی را نمی دهد و شکاف بین پولدار و فقیر اسفناک است.
آمریکا در مقایسه با دیگر کشورها یک نوجوان است. مغز آن که کنگره و رئیس جمهور است فکر می کند که بیشتر از بقیه می داند. ما به عنوان یک کشور باید رشد کنیم.
- این غم انگیز است که ما هنوز فکر می کنیم که آمریکا بهترین کشور جهان است. ما مدت ها پیش متوقف شدیم.
- کشور ما باید ستیزه گری در جهان را متوقف کند و از کشورهای بالغ بیاموزد.
معصومه میرحسینی – تیتریک
انتهای پیام/
