پنجشنبه ۲۰ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 May 09
"تیتر1"/ یادداشت؛
کرونا در کمین و مردم به فکر نان!/ دولت نیاز محرومان را از گاوصندوق باستی هیلزنشین ها بردارد
در روزهای کرونایی وقت آن شده که دولت حسابهای فربه و پر و پیمان نور چشمی ها و گاو صندوق باستی هیلز نشینها را خالی کرده و نانی به سفره فقرا ببخشد.
به گزارش گروه سبک زندگی تیتریک، معصومه توحیدلو روزنامه نگار البرزی در یادداشتی برای تیتریک، نوشت؛ چندی است که کرونا این مهمان ناخوانده و منحوس، دنیارا درگیر خود کرده و بحرانی عظیم برای اکثر کشورها بوجود اورده است. کشور ما هم با این دیو چندسر دست به گریبان شده، اما از نظر دولتمردان موضوع چندان هم مهم نیست، یا شاید هم در ابتدا مهم نبود،که اگر بود همان روزهای اول همه کرونا نگرفته و با کرونایشان سلفی نمی گرفتند.
دولتمردان ما عادت کرده اند مشکلات را با حرف و از پشت میزهایشان حل کنند و بجای انکه دست بجنبانند فقط لب و دهان میشوند و نصیحت می کنند، آقایان فکر نمی کنید با وعده و وعید دردی از کسی دوا نمی شود؟ آیا وقت ان نشده که حسابهای فربه و پر و پیمان نور چشمی ها و گاو صندوق باستی هیلز نشینها را خالی کرده و نانی به سفره فقرا ببخشید.
اقای جهانگیری شما که فقط درحال ترغیب مردم برای درخانه ماندن هستید آیا فکر نمیکنید اگر بیرون از خانه کرونا در کمین باشد در خانه هم گرسنگی بیداد می کند و چه بسا زودتر از کرونا مردم را به کام مرگ ببرد؟ البته بستگی دارد که شما مرگ یک مرد را چگونه ببینید! شرمندگی یک مرد درمقابل خانواده یعنی مرگ، سفره و جیب خالی برای یک مرد یعنی مرگ، شکستن غرور و ابهت یک پدر یعنی مرگ.
اقایان دولت تدبیر! مردم بادخورک نیستند و نانی برای خوردن ندارند، در بهترین حالت اگر کمک معیشتی که وعده داده اید هم برای خانوارها واریز کنید که غالب خانوارها هم دریافت نکرده اند، با این پول تنها می توان دوبطری الکل برای ضدعفونی و دو وعده نان و پنیر تهیه کرد. آیا خانواده خودتان هم با ماهی 600 هزار تومان گذران می کنند؟
براستی مردم را از ان بالا بالاها چقدر کوچک و حقیر می بینید که انها را لایق چنین زندگی محقری می دانید، ما کشور فقیری نیستیم، کشوری با ذخایر و ثروتهای هنگفت که اگر دولتمردانش درست مدیریت کرده و بفکر مردمانش باشند، اگر مردم را از بالا و پشت میز نگاه نکنند، می شود حتی یکسال بی دغدغه جیب و جان در خانه نشست تا حلقه های پیوسته زنجیر این بیماری تکه تکه شده و از این دیار رخت بربندد.
اما دریغ، افسوس و صد افسوس که حتی دراین شرایط سخت و حساس هم کسی بفکر معیشت مردم نیست و خیلی ها باید تکه نان خشک شان را در خون جگر بزنند و بخورند. ایکاش کمی هم خودتان را درجای مردم می نشاندید و از نزدیک درد مردم را لمس می کردید، ایکاش بجای انکه نمک به زخمشان بزنید مرهم می شدید بر دلشان.
ایکاش می فهمیدید که بعداز این همه سال واریز یارانه 45 هزار تومانی یعنی توهین به جایگاه این مردم، یعنی نیشخند به زخم دل این مردم، گویا مردم زیر سایه این دولت محکوم به فنا هستند، روزی با دروغ، روزی با تحقیر، روزی با تبعیض و امروز هم با کرونا، خدا اخر عاقبت ما را با کرونا و کروناها بخیر کند
انتهای پیام/ س
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده
