قربانی کردن مردم در ازای سودآوری تجارت ها و انتخاب مجدد ترامپ/بازگشایی ناگهانی آمریکا و افزایش 1400 درصدی کووید19!/ بازه زمانی 2 تا 4 هفته ای تا وقوع فاجعه

همه گیری هنوز با ما است. پس از اولین مراحل آزمایشی برای تسهیل قرنطینه در آلمان (موفق‌ترین کشور اروپایی در توقف شیوع کووید19 به لطف تست های گسترده) علائمی از گسترش سریع تر این بیماری آشکار شده است.

حداقل آلمان به آرامی در حال بازگشایی است و منتظر است تا تقریبا هیچ مورد جدیدی در آنجا مانند دیگر کشورهای اتحادیه اروپا رخ ندهد.

در مقابل، آمریکا با بالاترین میزان مرگ و میر و پاسخ تصادفی به کووید19 در میان یک کشور پیشرفته، با هرج و مرج در حال بازگشایی است. برخی از ایالت ها با اینکه آزمایش های نسبتا کمی برای ویروس انجام داده اند، در عرض یک شب محدودیت ها را برمی دارند.

محققان انتظار دارند که این بازگشایی منجر به مرگ هزاران نفر دیگر شود.

2 هفته پس از اینکه "گرِگ اَبات" فرماندار تگزاس آغاز به بازگشایی اقتصاد ایالت کرد، تگزاس بالاترین موارد ابتلا به کروناویروس را از زمان آغاز همه گیری تجربه کرد. از زمانی که نبراسکا در 4 ماه مه بازگشایی شد، موارد کووید19 به تنهایی در شهرستان کُلفَکس 1390 درصد افزایش یافت.

کارشناسان هشدار می دهند که دالاس، هیوستون، Gold Coast (ساحل طلایی) جنوب شرقی فلوریدا، تمام ایالت آلاباما و چندین مکان دیگر در جنوب که به سرعت اقتصادهای خود را بازگشایی کرده اند، طی 4 هفته آتی در معرض خطر موج دوم عفونت های کروناویروس هستند.

هفته گذشته، شرکت فورد موتور کارخانه های بزرگ مونتاژ خود در آمریکای شمالی را بازگشایی کرد. روز بعد فورد تعطیل شد و سپس کارخانه مونتاژ خود در شیکاگو را در کمتر از 24 ساعت پس از تست مثبت کرونای 2 کارگر مجددا راه اندازی کرد. این شرکت پس از آن به طور موقت کارخانه کامیون در دیِربورنِ میشیگان را به خاطر تست مثبت یک کارمند تعطیل کرد، اما بلافاصله فعالیت های خود را از سر گرفت.

پس چرا زمانی که کووید19 همچنان به بقای خود ادامه می دهد، بازگشایی ناگهانی صورت گرفت.

دلیل اصلی آن فعالیت دوباره اقتصاد است. اما این سؤال ایجاد می شود که چرا یک اقتصاد بدون ارتقاء رفاه مردم همچنان وجود دارد؟

هر 2 کارخانه فورد برای سودآوری آن بسیار حیاتی بوده و سودآوری فورد برای مشاغل غرب میانه مهم است. اما مطمئنا سلامتی کارگران فورد، خانواده های آنها، مردم شیکاگو و دیِربورن و سایرین در غرب میانه مهم تر هستند.

یک استدلال مرتبط این است که کارگران اصرار به بازگشت به مشاغل خود دارند. ترامپ از ماه مارس بارها ادعا کرده که مردم می خواهند به کار بازگردند.

نظرسنجی ها چیز دیگری را نشان می دهند. آمریکایی هایی که به خاطر شغل خود مجبور به ترک خانه هستند ابراز نگرانی و ترس می کنند. 60 درصد از آنها از اینکه خانواده های خود را در معرض کووید19 قرار دهند وحشت دارند.

بسیاری از آمریکایی ها باید به کار بازگردند زیرا به پول نیاز دارند، اما این طور نیست. اقتصادهای ثروتمند در صورت لزوم می توانند سالها از مردم خود حمایت کنند. آمریکا در طول جنگ جهانی دوم اکثر اقتصاد خود را نزدیک به 4 سال تعطیل کرد.

مانع کنونی، فقدان اراده سیاسی برای ارائه چنین حمایتی است که حداقل تا زمان آزمایش و ردیابی کافی، شواهد معقولی از همه گیری فراهم کند.

اگرچه نیمی از خانواده های آمریکایی گزارش می دهند که درآمد شغلی خود را از اواسط ماه مارس از دست داده اند، اما مزایای بیکاری که توسط کنگره وضع شده تنها آغاز یک نیرنگ و فریب است. ترامپ و "میچ مک کانل" رهبر جمهوری خواه اکثریت سنا از تمدید مزایای بیکاری تا 31 جولای امتناع می ورزند.

ضمنا، ایالت ها منافع کسانی که شرکت آنها را به کار فراخوانده را انکار می کنند.

نهایتا، ترامپ و حامیان وی استدلال می کنند که بازگشایی یک "آزادی" است. او از شهروندان خواست تا ایالت های خود را از محدودیت های بهداشت عمومی آزاد کنند و شخصیت های فاکس نیوز آنچه که آنها انکار آزادی های اساسی خوانده اند را محکوم کرده اند.

معترضان مسلح به پایتخت ایالت میشیگان حمله کرده و خواستار آزادی کار شدند. معترضان در خانه ملت کنتاکی شعارهای "ما کار می خواهیم" و "ما شهروندان آزاد هستیم!" سر دادند.

اما فرضِ آزادی برای کار یک شوخی بی رحمانه است که مردم را وادار می کند از بین آوردن مایحتاج به خانه یا به خطر انداختن جان خود یکی را انتخاب کنند.

این همان ایدئولوژی منحرفی است که کارگران را در عصر صنعتی در مسیری آسیب زا قرار می دهد و اشخاص مهم کشور خواستار آزادی کار 12 ساعته کارگران در کارخانه های خطرناک می شوند.

در واقع، هیچ دلیل موجهی برای بازگشایی در زمان هجوم همه گیری وجود ندارد.

بگذارید صادق باشیم؛ فشار برای بازگشایی اقتصاد به خاطر بازگشت به سودآوری تجارت ها و انتخاب مجدد ترامپ در اقتصادی است که ظاهرا در حال بهبود است.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/