بی توجهی به گناهان، محرومیت های بزرگی را برای بندگان رقم می زند

به گزارش گروه فرهنگی "تیتریک"؛ حجت الاسلام محمدعلی فتحی کارشناس مذهبی در یادداشتی اختصاصی به تفسیر دعای روز چهاردهم ماه مبارک رمضان پرداخت:«اللَّهُمَّ لا تُؤَاخِذْنِی فِیهِ بِالْعَثَرَاتِ وَ أَقِلْنِی فِیهِ مِنَ الْخَطَایَا وَ الْهَفَوَاتِ وَ لا تَجْعَلْنِی فِیهِ غَرَضاً لِلْبَلایَا وَ الْآفَاتِ بِعِزَّتِکَ یَا عِزَّ الْمُسْلِمِینَ: خدایا مرا در این ماه بر لغزش‌ها سرزنش مکن، و از خطاها و افتادن در گناهان دور بدار، و هدف بلاها و آفات قرار مده، به عزّتت ای عزّت مسلمانان.»

در این دعا از درخواست عدم مؤاخذه لغزش ها و دور شدن از گناهان استفاده می شود؛ که لغزش ها یکی از عوامل مهم در محرومیت انسان است.

لغزش، دایره معنایی وسیعی دارد و شامل گناهان کوچک و بزرگ می شود.

گاهی بی توجهی به گناهان کوچک، محرومیت های بزرگی را برای عبد (بنده) رقم می زند.

در روایت توصیه شده که عبد و سالک، به کوچکی گناه نگاه نکنند، بلکه به عظمت آنکه نافرمانی اش کرده بنگرد. طبق این قاعده، هیچ گناهی صغیره نیست.

گاهی همین گناهانی که کوچک پنداشته ایم، درجه تخریب عظیمی دارند.

اقاله به معنی نگهداری از گناه است. از این فراز دعا استفاده می شود که برای ترک معصیت هم باید کمک از باری تعالی بگیریم، بنابراین باید گفت: ایاک نستعین لترک الهفوات و الخطایا.

بلاها نیز برخی زائیده خطاها و برخی برای ابتلای ما هستند. در هر صورت، ادب اقتضا می کند پیش از نزول بلا، دست به دعا شویم و از خدای تعالی طلب حفظ کنیم نه اینکه بعد از نزول بلا تضرع کنیم.

منظور از عزت، شکست ناپذیری است. توسل به نام "عزیز" یا "معز" انسان را در برابر مشکلات، بلاها و خطاها شکست ناپذیر می کند.

الهه ملاحسینی – تیتریک

انتهای پیام/