یادداشت اختصاصی «تیتر یک»:
روح تئوکراسی در کالبد دموکراسی
پایان دموکراسی بهمعنای مرگ مکاتب بشری است، تاریخ برای سعادت هیچ راهی جز پیوستن به اندیشههای الهی ندارد.
به گزارش گروه سیاسی «تیتر یک»؛ امیر عطاران، نویسنده و فعال فرهنگی طی یادداشتی اختصاصی برای «تیتر یک» نوشت: دموکراسی، مکتب و ایده سیاسی که میخواست زیر سایه پرچمِ آزادی، برابری و برادری را برای بشریت به ارمغان آورد.
مکتبی که میخواست پس از سالها دست و پا زدنِ غرب در بندِ اربابانِ فئودالیسم، به استبداد پادشاهان و سلاطین پایان دهد و نقطه آغازینی شود برای عصر روشنگری.
شاید آن روز که قطارِ دموکراسی بوق آزادیخواهی را سر میداد و بسیاری از مسافران به شوق رسیدن به شهر آرزوها بر آن سوار شدند، باورشان نمیشد که روزی این قطار پس از بستن گذرگاهها از ریل خارج خواهد شد و خود در استبدادی دیگر خواهد افتاد.
گویی در نظام دموکراسی، پادشاهان دوباره بر اریکه قدرت نشستهاند اما این بار به نام آزادی و سوار شدن بر گُرده مردم.
گویی لیبرالیسم تنها بهانهای شد برای مشروع خواندن سردمداران ثروت و قدرت (الیگارشیسم)؛ چراکه پرچمداران دموکراسی همان خوی برتریطلبی و استبداد (تئوکراسی) را از شاهان (استبداد کهن) به ارث بردهاند و جهان را وارد استبدادِی نو کردهاند.
چراکه جنایتها و فجایعی که علیه بشریت و انسانیت در تاریخ مدرنیته به نام دموکراسی و لیبرالیسم صورت گرفت، در طول تاریخ استعمار کهنه اینچنین روی نداد.
در عصر مدرنیته با همه پیشرفتها و نوآوریها، هرچند بشر توانست به اوج آسمانها و اعماق دریاها برود اما نتوانست روی زمین به خوبی گام بردارد.
شاید آن روز که مسافران دموکراسی بر این ارابه سوار میشدند، نمیپنداشتند بهزودی باید در ایستگاه پشیمانی پیاده شوند.
شاید اگر آن روز که ایدهپردازان دموکراسی و لیبرالیسم میدانستند قدرت، معرکه هوسبازی اهل ثروت و قدرت خواهدشد و این ژانوس دوچهره به نام آزادی، جهان را در اسارت بردگی میبرد، از گفتن ایده خود پشیمان میشدند.
پایان دموکراسی بهمعنای مرگ مکاتب بشری است، چراکه تاریخ پس از تجربههای نافرجام جهانبینی مادی (اومانیسم) برای سعادت هیچ راهی جز پیوستن به اندیشههای الهی ندارد.
مریم حاجی آقا - تیتر یک
انتهای پیام/ل
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده