بچه های سریال «آوای باران» واقعا بچه های کار هستند

به گزارش«تیتریک»؛مهران احمدی که این روزها با سریال آوای باران طرفداران زیادی برای خودش دست و پا کرده و لحن حرف زدن و ناسزایش (سوسک توله) در این سریال در ذهن مخاطبان ثبت شده در گفت وگویی با جام جم صحبت‌های جالبی در رابطه با چگونگی اجرای این نقش بیان کرده است که بخش‌های برگزیده را در ادامه می‌خوانید:

قشر بالادست جامعه را دوست ندارم و از مردمش خوشم نمی آید!

من نقش هایی را بهتر بازی می کنم که برایم جذابیت داشته باشد و جذابیت نقش های چرک یا حاشیه نشین خیلی بیشتر از شخصیت های اتوکشیده شمال شهری است! از نظر من این طور است. این فقط به نقش ها و شخصیت ها مربوط نیست. درام هم همین است؛ اکثر درام های جذاب و ماندگار دنیا، داستان های مربوط به قشر متوسط و رو به پایین جوامع است. آدم های شیک و مرفه نه برای فیلمنامه نویسان چیز زیادی دارند و نه برای من جذابیتی دارند! راستش این است که من قشر بالادست جامعه را دوست ندارم و از مردمش خوشم نمی آید! طبیعتا به عنوان بازیگر و کسی که شخصیت ها را برای بازی کردن ارزیابی می کند، وگرنه خود مهران احمدی که کاری به این حرف ها ندارد. ما درباره شخصیت مهران احمدی حرف نمی زنیم درباره شخصیت های مورد علاقه او صحبت می کنیم و او جذابیتی در آدم های بالاشهری نمی بیند! اگر هم شخصیت جذابی از این قشر در یک درام سینمایی یا تلویزیونی خلق و به مهران احمدی پیشنهاد شود حتما آن را می پذیرد، البته به این شرط که توانایی بازی در این نقش را در خود ببیند.

شکیب میخواره و دائم الخمر است

فکر می کنید شیوه حرف زدن و فرم لب های شکیب از کجا آمده و چرا این طوری طراحی شده است؟ شما که در روزنامه جام جم کار می کنید بهتر از دیگر روزنامه نگاران باید بدانید که تلویزیون به خاطر مخاطب عام در طرح برخی مسائل محدودیت دارد. ما نمی توانیم به صورت واضح نشان بدهیم که شکیب میخواره و دائم الخمر است؛ در نتیجه برخ ظرافت ها در کارمان دیده نمی شود. من در مورد آدم های دائم الخمر تحقیق و بررسی کردم و متوجه شدم دندان های یک آدم دائم الخمر از بین می رود، دهانش مدام خشک می شود و بشدت در معرض بیماری آب مروارید قرار می گیرد؛ بنابراین این موارد را در این شخصیت نشان داده ام تا نشانه های اعتیادش به الکل را به تصویر بکشم بودنش باشد، چون قرار نیست این مساله او را بوضوح در تلویزیون نشان بدهیم. شکیب یک آدم معمولی نیست، پس من نمی توانم برای او طراحی معمولی داشته باشم.
گفتم اگر اسم این شخصیت اسکندر باشد من آن را بازی نمی کنم
اگر بازیگر دایره دیداری و شنیداری اش را ببندد و فقط در خانه شیک و زیبایش در بالای شهر بنشیند چیزی گیرش نمی آید و بعد می گوید چنین آدمی نداریم؛ می دانید این مساله شبیه به چیست؟ مثل کسی که می گوید: عرفان و روحیات عالیه ای که می گویند در فلان عارف وجود داشت، چرا الان نیست؟ اینها همه داستان است! اینجاست که باید گفت دوست عزیز به دنبالش بوده ای که ببینی؟ چون تو ندیده ای پس نیست؟! باید گشت و دید و طراحی کرد. مثلاشکیب در ابتدا اسمش اسکندر بود اما اسکندر اسمی است که در یک سریال تلویزیونی از همان ابتدا براحتی ذات شخصیت را لو می دهد. اسکندر اسم آدم بدهای سریال های تلویزیونی است و همین اسم کافی بود که این شخصیت برای مخاطب به شخصیتی سهل الوصول بدل شود. وقتی مخاطبان از همان ابتدا از اسم یک شخصیت بفهمد با چه جور آدمی طرف است، دیگر آن شخصیت برایش چه جذابیتی دارد؟من اسم را عوض کردم و گفتم اگر قرار است اسم این شخصیت اسکندر باشد من آن را بازی نمی کنم. اصلادوست ندارم بازی کنم. خودم اسم شکیب را برایش انتخاب کردم. البته همه داستان و رویدادها را نویسندگان فیلمنامه نوشته اند اما من نمی توانستم با این اسم کنار بیایم.
برای فیلمبرداری باید روزی 200 هزار تومان به عنوان اجاره به رئیس باند پرداخت کنیم
بچه هایی که در تیتراژ سریال می بینید واقعی هستند، بچه های کار هستند و برای فیلمبرداری باید روزی 200 هزار تومان به عنوان اجاره به رئیس باند پرداخت کنیم. این بچه ها بزرگ می شوند و بعد خودشان یک باند ایجاد می کنند. برخی از این افراد هم کولی هستند؛ نمی دانم این واژه درست است یا نه؛ ولی آنها مثل کولی ها اصل و نسب ندارند، همیشه آواره هستند، معلوم نیست از کجا آمده اند و قرار است به کجا بروند، آواره و خانه به دوش هستند. اکثرشان دورگرد هستند و زندگی با ثبات و درستی ندارند. شکیب هم یکی از آنهاست.