به بهانه حاضر نشدن 2 نفر از مناظره کنندگان تلویزیونی در برنامه «مناظره»؛
بعضی‌ها از مردم می‌ترسند/ ماجرای فراری که دارد به اپیدمی تبدیل می‌شود
مناظره با مذاکره فرق دارد. توی مناظره همه چیز رو است و دو طرف در معرض داوری هستند. توی مناظره شما تصمیم‌گیرنده نیستید. توی مناظره مردم درباره عملکرد شما قضاوت می‌کنند.
گروه سینما «تیتریک» ؛مناظره با مذاکره فرق دارد. توی مناظره همه چیز رو است و دو طرف در معرض داوری هستند. توی مناظره شما تصمیم‌گیرنده نیستید. توی مناظره مردم درباره عملکرد شما قضاوت می‌کنند. توی مناظره باید بتوانید از خودتان دفاع کنید. اما دفاع کردن با جا زدن فرق دارد!
طبق روال جمعه‌های قبل، برنامه «مناظره» از شبکه یک سیما پخش شد. قرار بود در این مناظره، به موضوع «سینمای ایران و دغدغه‌های مردمی» پرداخته شود. به گفته مرتضی حیدری، مجری این برنامه، دو نفر از مهمانان برنامه، آقایان علیرضا رئیسیان و سید جلال ساداتیان، استودیو را ترک کرده و در این برنامه حاضر نشدند.
این مسأله یعنی فرار از گفتوگو و مناظره رفته‌رفته دارد به اپیدمی تبدیل می‌شود. دارد به شیوه‌ای تبدیل می‌شود برای مورد داوری مردم قرار نگرفتن. برخی با دلایل مختلف یا مثل هم از گفتوگو و مناظره با مخالفان یا منتقدان تفکر خودشان طفره می‌روند. فرار از پاسخ‌گویی و در معرض داوری مردم قرار گرفتن با هر توجیهی پذیرفتنی نیست. مردم حق دارند با شنیدن دیدگاه‌های دو طرف مناظره، آنها را بهتر و دقیق‌تر بشناسند تا بتوانند درباره عملکردشان درست‌تر تصمیم بگیرند. نمی‌شود که یک طرف جا بزند و بعد، نیامدنش را فرافکنی کند و تقصیر را بیندازد گردن طرف مقابل یا به هر صورت بازی دربیاورد.
جالب است که اتفاقا آنهایی دارند از مناظره با طرف مقابل درمی‌روند که شعارهای آزادی بیان و فضای باز و این حرف های‌شان گوش عالم را کر کرده است. نمی‌شود که مدام "اِفه" آزادی‌بیان و نقدپذیری بیایی اما لحظه آخر جا بزنی و بعد هم الکی فضا را بهم بریزی و شلوغ کنی که "آی مردم چرا نمی‌گذارند ما حرفهایمان را بزنیم؟ چرا این همه ما را سانسور می‌کنند؟ چرا کسی به دادمان نمی‌رسد؟ و..." . چطور می‌شود که داعیه‌داران آزادی بیان و نقد، مدام از مناظره و بحث فرار می‌کنند؟ بالاخره یا رومی روم یا زنگی زنگ!
خوب است کمی حرف‌هایی را که همیشه به دیگران می‌گوییم، خودمان هم بشنویم و به یاد بیاوریم. آزادی بیان لوازم و اقتضائاتی دارد. یکیش این است که برای مخاطب و مردم فهم و شعور قائل باشیم. باید به آنها اعتماد کنیم. باید بگذاریم بعد از اینکه ما و منتقدان و مخالفان‌مان حرفهایمان را زدیم و از دیدگاه‌مان دفاع کردیم، خود مردم قضاوت کنند. این خیلی توهین بزرگی است که ما بزنیم زیر کاسه و لحظه آخر بگوییم ما نیستیم و فقط یک طرف حرف‌هایش را بزند. بعد هم توی رسانه‌های خودمان، مخالفان‌مان را نقد و نفی و تخریب کنیم.
بیاییم از مناظره و گفتوگو فرار نکنیم. بیاییم رودررو و مردانه و جلوی چشم مردم حرفهایمان را بزنیم، آن وقت است که جامعه پیش می‌رود و عقلانیت و منطق حکم‌فرما می‌شود. آن‌وقت است که هر طرفی که منطق برتر و حقیقی دارد، در جامعه حاکم می‌شود و بین مردم گسترش می‌یابد. آن وقت است که مردم با آگاهی و شناخت بهتر نسبت به عملکرد، مخالفان و منتقدان‌مان قضاوت خواهند کرد.
ارسال نظر
اخبار برگزیده
