سه دعایی که حتما مستجاب می شوند
یکی از مسائل مهم در این باره اثرگذاری و نفوذ دعا و نفرین پدر و مادر است که در روایات بسیار درارتباط با آن سخن گفته شده است.
امام صادق (ع) در روایتی می‌فرمایند: "سه دعاست که از پروردگار در حجاب نمی‌ماند و قطعاً مستجاب می‌گردد: (نخست) دعای پدر و مادر در حق فرزندی که نسبت به والدین خود نیکوکار باشد؛ و دعای ایشان آنگاه که در حق فرزند نفرین نماید. (دوم) نفرین مظلوم نسبت به ظالم، و دعای او (مظلوم) در حق کسی که انتقام وی را از ستمگر بستاند و (سوم) دعای مومن آنگاه که دعای مرد مؤمن در حق برادر مؤمن خود که به خاطر ما، او را کمک مالی کرده باشد و نفرین او در حق برادرش که به وی محتاج شده و او می‌توانسته است نیازش را برطرف سازد و نکرده است2".
همچنین در مستدرک، کتاب النکاح آمده است، روزی مردی به خدمت پیغمبر (ص) آمد و عرض کرد گناهان زشت زیاد کرده‌ام، آیا توبه من پذیرفته می‌شود یا خیر؟ حضرت فرمودند: پدر یا مادرت زنده است؟ گفت پدرم. فرمودند: به او نیکی کن. وقتی او رفت پیامبر(ص) فرمودند:" اگر مادرش زنده بود گناهش زودتر بخشیده می‌شد3".
در جایی دیگر از پیامبر خدا(ص) نقل شده که فرمودند: "خوار بادا (و خاک بر بینی) آن کس که پدر و مادرش نزد او پیر شوند و او را به بهشت نبرند4".
داستان‌های تاریخی واقعی بسیاری از تحقق دعا و نفرین والدین به ویژه پدر در حق فرزندانشان نقل شده است به عنوان مثال پدر علامه مجلسی در خاطره‌ای از استجابت دعای والدین در حق فرزندش، سخن گفته‌اند که به عنوان یک شاهد تاریخی، بسیار قابل تأمل است.
ایشان می‌گوید: "در سحرگاهی پس از به پایان رساندن نماز شب و به هنگام مناجات با پروردگار، حال خوشی دست داد که دریافتم اگر در آن هنگام درخواستی نمایم، اجابت خواهد شد. اندیشیدم که چه دعا و درخواستی نمایم که ناگاه صدای گریه محمد باقر از گهواره‌اش بلند شد. بی درنگ گفتم: «پروردگارا، به حق محمد و آل محمد (ص) این کودک را از مبلّغان دینت، ناشران احکام پیامبرت و از یاران امام زمانت قرار ده و در این راه او را به توفیق‌های بی پایان نایل گردان!5". از این رو می‌بینیم سرافرازی شیعه در طول تاریخ مدیون تلاش‌های احیاگرانه علامه محمد باقر مجلسی است.
منابع:
1- سوره اسراء آیه 24
2- شیخ طوسی، امالی، ص280؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعه، ج7، ص130.
3- مستدرک، کتاب النکاح
4- بحارالأنوار، ج 71، ص 86
5- رفیعی، سیدعلی محمد، زندگی ملامحمدباقر مجلسی، ص42.
