یادداشت یک خبرنگار پشیمان در دفاع از کی روش!

گروه ورزشی«تیتریک»اعتراف می کنم! به اشتباهم اعتراف می کنم به فریبی که از دوستان رسانه ای کی روش خوردم! اعتراف می کنم که اغفال شدم! به اینکه متاسفانه من هم یکی از 300 نفر روزنامه نگاری بودم که بعد از جام جهانی از کی روش حمایت کردم. در حالیکه در جام جهانی بین 4 تیم چهارم شدیم اما وقتی شادی مردم بعد از باخت به آرژانتین را دیدم گفتم مردم هرگز اشتباه نمی کنند ولی یادم رفت که برخی رسانه ها بازی با آرژانتین را سیاه و سفید کرده بودند.

 

برخی مربیان وطنی می گفتند ما 5 گل از ستاره های آرژانتین می خوریم و وقتی با یک گل شکست خوردیم مردم خوشحال شدند. دفاع جانانه مقابل ستاره های بین المللی مردم ایران را به وجد آورد اما واقعیت این است که در آسیا ما خودمان را فوتبال برتر قاره می دانیم و انتظار دفاع مطلق و بزن زیرش نداریم!

 

ولی مقابل امارات، بحرین و حتی قطر که ضعیف ترین تیم گروه هم بود مثلا بازی با آرژانتین بازی کردیم! دفاع مطلق و ضد حمله و استفاده از ضربات ایستگاهی یا کرنر برای گلزنی. در نهایت هم مقابل عراق در مرحله یک چهارم نهایی با اشتباه بچه گانه مهرداد پولادی و سپس داور مسابقه 10 نفره شدیم و مقابل عراقی که حتی شهروندانش امنیت کامل ندارند و زیر سایه ترس از داعش زندگی می کنند باختیم!

 

شاید اگر با ژاپن بازی می کردیم و شکست می خوردیم هزار و یک دلیل برای قانع کردن خودم و فوتبالدوستان می توانستم بیاورم که باخت به ژاپن چیزی از ضعف های ساختاری و مدیریتی فوتبال ایران کم نمی کند! اما باخت به عراق را چطور توجیه کنیم با حمله به داور ضعیف استرالیایی! اما مگر دردری از فوتبالدوستان غمزده روز جمعه ایران درمان می شود؟

 

عراقی که حتی نصفی از امکانات سخت افزاری نصف و نیمه فوتبال ما را هم ندارد ایران را شکست داد و بازهم حکایت سه دوره قبل برای تیم ملی ایران تکرار شد و حتی نتوانستیم به نیمه نهایی برسیم آن هم با گرانترین سرمربی در آسیا!

 

کی روش که با سابقه ترین و البته گران ترین مربی جام بود نتوانست تیم ملی ایران را در آسیا هم موفق کند و یعنی اینکه ما اگر با یک مربی وطنی مثل همین مایلی کهن همیشه معترض، قلعه نویی رسانه گریز! پرویز مظلومی سوبله چوبله، علی دایی و... می رفتیم هم همین شرایط را داشتیم.

 

یعنی به راحتی می توانستیم از گروه مان صعود کنیم و در مرحله یک چهارم هم شاید می باختیم شاید هم می بردیم در عوض میلیاردها تومان پول بی زبان را به کارلوس کی روش نمی دادیم که در آخر بازی و حذف ایران برای یک خبرنگار اعزامی از ایران شاخ و شانه بکشد!

 

حداقل اگر مربی ایرانی روی نیمکت داشتیم بعد از باخت نق نمی زد که چون سردار کمالی و امیر قلعه نویی با خبرگزاری فارس مصاحبه کردند و روحیه ملی پوشان پایین آمد و شکست خوردیم! شاید بهانه ای منطقی تر می آورد! البته کی روش عادت دارد بعد از باخت به خبرنگاران حمله کند.

 

هنوز یادم است در مقدماتی جام جهانی 2014 وقتی به لبنان جنگ زده در بیروت بازی را یک بر صفر باختیم کی روش در نشست خبری چگونه بر سر خبرنگار لبنانی نگون بخت فریاد "خفه شو!" کشید و سالن نشست را ترک کرد. در حالیکه خبرنگار لبنانی فقط گفت شما باختید و باید به اخراج تان فکر کنید. آن روز من در بیروت و در سالن نشست خبری حضور داشتم و رفتار بی ادبانه کی روش را با خبرنگار لبنانی دیدم اما تعصب و عرق به وطن باعث شد من سایر خبرنگاران اعزامی از کی روش حمایت کنیم تازه آن روز رسانه های ایران به خاطر بیانیه بازیکنان تیم ملی علیه رسانه ها بازیکنان تیم ملی را تحریم کرده بودند.

 

در نهایت باز هم به اول این نوشته باز می گردم و می گویم اعتراف می کنم که فریب خوردم! کی روش همان مربی است که برای اینکه 200 میلیون تومان از شرکت آل شپورت پول بگیرد اجناس این شرکت تولید پوشاک را تا حد جنس بنجل و تقلبی پایین آورد ولی وقتی پول را گرفت آرام شد و دیگر حرفی نزد و در جام جهانی 2014 هم با ترفندهای خاص خودش خیلی آرم این شرکت را به نمایش نگذاشت و حتی کتش را از تن بیرون آورد تا مردم آرم شرکت را نبیننند.

 

به هر حال آخرین حرف را از جنس خود کی روش به او می زنم و از ادبیات منحصر به فردش استفاده می کنم و می گویم آقای کی روش ما با "عباس آقا" هم در جام جهانی و جام ملت ها همین نتایج را می گرفتیم با این تفاوت که عباس آقا اندازه شما برای کشور ما هزینه نداشت!

علیرضا وهابی