مظلوم نمایی پدر از مهدی هاشمی در اوین/ توهين اوباما به ملت ايران

روزنامه وطن امروز در تیتر نخست خود اظهارات باراک اوباما را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. تتیر این گزارش خبری "اوباما: توافق نمی‌شد تحریم‌ها فرو می‌پاشید" است: اگرچه برجام روز سه‌شنبه جمع‌بندی شد و براساس فرآیندی که در متن جمع‌بندی قید شده، مکانیسم تخفیف تحریم‌ها به محدودیت شدید برنامه هسته‌ای ایران مشروط شده اما مقامات ارشد دولت آمریکا بلافاصله پس از اعلام جمع‌بندی، اظهاراتی صریح درباره سازمان تحریم‌ها مطرح کردند که می‌تواند بسیار درس‌آموز باشد.به گزارش «وطن امروز»، در ایران و از ابتدای تصویب تحریم‌های ظالمانه همواره یک جریان سیاسی حامی غرب در ایران تلاش کرد تا برداشته شدن این تحریم‌ها را منوط و مشروط به توقف فعالیت‌های هسته‌ای ایران کند. یعنی آنها از طریق انبوه رسانه‌های خود این خط را در ایران دنبال و تقویت کردند که تنها راه برداشته شدن تحریم‌ها، توافق با طرف غربی و کوتاه آمدن از صنعت هسته‌ای است. با روی کار آمدن دولت یازدهم متاسفانه این جریان با قدرت و حمایت بیشتری به نشر این خط غلط ادامه داد و تاسف‌برانگیز‌تر اینکه اظهارات حسن روحانی درباره وضعیت اقتصادی کشور نیز این خط تحلیل آنها را بشدت تقویت می‌کرد. در نهایت آنچه از آنها بر جای ماند، ایجاد این باور نزد طرفداران‌شان شد که تحریم‌ها بدون کوتاه آمدن از دستاوردهای هسته‌ای برداشته نخواهد شد. اکنون با تلاش دولت، طرفین پس از 23 ماه به یک متن مشترک به عنوان جمع‌بندی برجام رسیده‌اند، متنی که براساس آن در ازای تعهدات چشمگیر ایران، تحریم‌های ایران به مرور کاهش خواهد یافت. یعنی تخفیف در تحریم‌ها در ازای محدودیت شدید صنعت هسته‌ای کشور خواهد بود. اما با پایان یافتن این مسیر و تحقق هدف این جریان داخلی، مقامات ارشد آمریکایی گویی چنان از این بیانیه مشترک و تعهدآور ذوق‌زده شده‌اند که ناگزیر از بیان واقعیات شده‌اند. باراک اوباما، رئیس‌جمهور و جان‌کری، وزیر خارجه آمریکا طی روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه در اظهارنظرهای خود درباره جمع‌بندی برجام، صراحتا اعلام کردند این آخرین ترفند آنها برای متوقف کردن برنامه هسته‌ای ایران بوده است و در غیر این صورت آنها راهی برای مقابله با ایران نداشتند.

در ادامه آمده: باراک اوباما و جان کری در این اظهارنظر‌ها تصریح کردند در صورت شکست مذاکرات هسته‌ای 1+5 و ایران، سازمان تحریم‌ها از همفرومی‌پاشید چراکه دیگر کشورها اراده و انگیزه‌ای برای تداوم اعمال محدودیت‌ها علیه ایران نداشتند و به همین خاطر تحریم‌ها از هم فرو می‌پاشید. باراک اوباما در گفت‌وگو با روزنامه نیویورک تایمز که روز گذشته منتشر شد، درباره توافق هسته‌ای گفت:  آنچه من تلاش کرده‌ام برای مردم، از جمله بنیامین نتانیاهو توضیح دهم، این است که بدون یک توافق، توانایی ما برای برپا نگه داشتن این تحریم‌ها حتمی نبود. در نظر داشته باشید که فقط ایران نبود که برای تحریم‌ها هزینه می‌پرداخت، بلکه چین، ژاپن، کره‌جنوبی، هند و تقریباً هر کشور واردکننده نفت در سراسر جهان، پس از ساز و کار تحریم، خود را در موقعیتی یافته بود که ادامه یافتن این تحریم‌ها برای آنان میلیاردها دلار هزینه دربر داشت. ..اما یک  روز قبل از اوباما، یعنی در روز سه‌شنبه و ساعاتی بعد از اعلام توافق طرفین بر سر جمع‌بندی برجام، این جان‌کری بود که همین اظهارنظر اوباما را تکرار کرد تا نشان دهد این موضوع یعنی فروپاشی تحریم‌ها در صورت شکست مذاکرات، یک دیدگاه مشترک و فراگیر در دولت آمریکا بوده است. جان کری به شبکه خبری «ای‌بی‌سی‌نیوز» گفت: «اگر توافق نمی‌کردیم، چین، روسیه و دیگران با ایران تجارت می‌کردند زیرا آن هنگام، (نظام) تحریم‌ها از هم می‌پاشید.» جان کری از مخالفان داخلی توافق با ایران هم انتقاد کرده و گفته «آنچه منتقدان این برنامه (مذاکره با ایران) هیچ‌گاه ارائه ندادند، یک گزینه واقع‌گرایانه بود.» اظهارات اوباما و جان کری در حالی است که پیش از این تحلیلگران داخلی با استناد به گزاره‌های مشهود بارها این موضوع یعنی فروپاشی سازمان تحریم‌ها در صورت شکست مذاکرات را پیش‌بینی می‌کردند. براساس یک درک واقعی و منطبق بر منافع ملی (نه منافع حزبی و منطبق بر اهداف انتخاباتی) اکنون و پس از جمع‌بندی طرفین بر سر برجام، زمان مناسبی است تا درباره رویکرد‌ها و مبانی عملکردها بویژه در حوزه سیاست خارجی قضاوت کرد.

حسین قدیانی در یادداشتی به این پرسش "چرا ملت جشن نگرفت؟"، پاسخ داده است: سه‌شنبه خیلی‌ها را ابتدا گمان بر این بود؛ «بعد از اعلام خبر توافق، مردم به خیابان‌ می‌ریزند و جشن می‌گیرند» لیکن از آنجا که ساعت اعلام رسمی این خبر، در روز بود و ملت هم روزه، بعدا گفته شد؛ «جشن مردمی در ساعات پایانی روز سه‌شنبه و در سراسر ایران برپا می‌شود و چنان باشکوه که تداعی روز حماسه ملبورن را کند مثلا!» این وسط، رسانه ملی هم برای دولت و اصحاب وزارت خارجه، انصافا سنگ تمام گذاشت اما خوب یا بد، این رخداد، یعنی «جشن ملی» رخ نداد. آیا مردم، توافق را توافق بدی می‌دانستند که حاضر به جشن خیابانی نشدند؟ قطعا اینگونه نیست! آیا مردم، قدردان زحمات تیم مذاکرات نبودند؟ طبعا اینگونه نیست! واقعیت آن است که ملت ما، بیش از شور، خواه شور غم‌، خواه شور شادی، اهل شعور است. این مهم را ملت مقاوم و غیور ایران، بسی زودتر از اصحاب سیاست فهمیده که صرف توافق، ایضا صرف اجرای این توافق، معجزه نمی‌کند! ملت معتقد است؛ «گیرم همه تحریم‌ها همان روز سه‌شنبه لغو شد و گیرم کل صنعت هسته‌ای هم نگه داشته شد! چیزی از این بهتر؟ اما چیز به این خوبی، مادام که در داخل، بی‌تدبیری اقتصادی حاکم باشد و نگاه به جای جوانان مستعد وطن، دوخته شده باشد به اجنبی، مسکنی موقت شاید باشد لیکن حل‌المسائل معیشت کشور نخواهد شد».

 در پایان قدیانی می افزاید: از ورای همین زاویه، آحاد ملت، ضمن برتری دادن شعور بر شور، هر چند که به اصحاب دیپلماسی خدا قوت گفت اما هیچ دلیلی ندید برای جشن و احیانا پایکوبی، بریزد خیابان. با همه این اوصاف، با جماعت بسیار قلیلی طرفیم که تیم ملی فوتبال می‌بازد، جشن می‌گیرند، بازی لغو می‌شود، جشن می‌گیرند، داور اعلام اوت دستی به نفع ما، آن هم در نیمه زمین خودمان می‌کند، جشن می‌گیرند و کلا جشن می‌گیرند! اینکه حالا روز تابوت باشد یا سالروز گهواره، هیچ برای‌شان مهم نیست؛ مهم جشنی است که باید بگیرند و الباقی حرکات موزون و ناموزون! از قضا، راقم این سطور، ظرف 2 هفته اخیر، 2 پیشنهاد به مجلس شورای اسلامی داد؛ یکی آنکه «استفاده ابزاری از شهدا را بگردند راهش را پیدا کنند بلکه رسما مصداق جرم شود»، دیگری آنکه «مخفی شدن پشت سخن بزرگان را هم، حالا به هر طریق ممکن، غیرقانونی بخوانند». اینک پیشنهاد سوم! مجلس محترم، هر جور شده، مصوبه‌ای تصویب کند بلکه این جمع قلیل، یک روز از سال را همین‌طور الکی بریزند فلان‌جا، تا می‌توانند جشن مفصلی بگیرند و دور همی خوش باشند! پیشنهاد می‌کنم این روز، در تقویم هم گنجانده شود که کار عیب نمی‌کند از محکم کاری! من این نکته را واقعا جدی گفتم، چرا که بیم از آن است دشمن قداره‌بند، در محاسبه عدد این جماعت، نیز کم و کیف‌شان، دچار اشتباه شود و تحریک به سهم‌خواهی مضاعف و پیشروی بیشتر! بنابراین خودمان این گروه جشن‌ سرخود شادی ‌اولی را که عمدتا رفتار بر سیاق ندیدبدیدها می‌کند مهندسی کنیم، هم به ایشان کمک وافر کرده‌ایم، هم به دشمن جلاد، که بی‌خود توهم نزند!

"دوران سعدآباد گذشته است" پایان انشای برجام یک گام بلند به سمت جلو است اما اینکه قضاوت درباره این انشا چیست، به نظر باید مدتی صبر کرد تا متن ترجمه دقیق و صحیح آن در دسترس قرار گرفته و مورد بررسی قرار گیرد. قریب به 2 سال مذاکرات هسته‌ای در دولت مستقر این تجربه را حاصل کرده که ارزیابی دقیق مذاکرات و توافقات را باید با استناد به سند مکتوب انجام داد. بر همین اساس اگرچه تفاسیر اوباما و جان کری از محتوای جمع‌بندی برجام، نگران‌کننده، ناقض اظهارات آقای روحانی در این‌باره و یادآور نزاع فکت‌شیت‌ها پس از توافقات ژنو و لوزان است اما نه می‌تواند محل استناد برای رد جمع‌بندی برجام باشد و نه حرف ساده‌دلان مبنی بر مصرف داخلی داشتن این مواضع اهمیت بحث و بررسی دارد. بنابراین بسیار مهم و این مهم منطقی و واقع‌بینانه است که در شرایط فعلی اقدام شتابزده‌ای، چه در حمایت و چه در نقد این جمع‌بندی انجام نگیرد. باید با تامل متن را دقیق و منصفانه قضاوت کرد.البته این کاملا قابل درک است که بسیاری در کشور نگاه مساعدی نسبت به متن جمع‌بندی ندارند. دلایل این موضوع نیز مشخص است.فرآیندی که طی 2 هفته اخیر در مذاکرات وین طی شد، حداقل در ظاهر نمی‌توانست منجر به جمع‌بندی شود. 6 روز قبل از آنکه انشای برجام به پایان برسد، بنیان‌های مذاکرات براساس اظهارات طرفین تکانه‌های شدیدی خورد! وزیر امور خارجه ایران روز جمعه گذشته از «تغییر موضع» و زیاده‌خواهی آمریکایی‌ها سخن گفت! و همتای آمریکایی او نیز ایران را تهدید به ترک میز مذاکره کرد!

در ادمه آمده : در کنار توجه به این مسائل، توصیه ویژه به برادران انقلابی هم این است که غیرت دینی و انقلابی خود را نگه دارند و همواره نسبت به مذاکرات هسته‌ای یک اصل بدیهی را فراموش نکنند: دوران بده‌بستان‌های سعدآباد و پاریس گذشته است. مهم‌ترین دلیل آن مطالبه عمومی نسبت به حراست از حقوق هسته‌ای است و دلیل مهم دیگر، حضور مستمر جریان انقلابی در میدان و زیر نظر داشتن مذاکرات هسته‌ای است. جامعه ایرانی طی 2 سال اخیر شاهد یک واقعیت بسیار مهم بوده است. مردم نسبت به مذاکرات هسته‌ای، از یک‌سو شاهد فعالیت و نقد یک جامعه پویا، منطقی وبا اخلاق بودند و البته سوی دیگر این ماجرا را هم دیدند. جامعه انقلابی قطعا این را یقین می‌داند که نظام زیر بار توافق ناقض خطوط قرمز نخواهد رفت. باید به تدابیر نظام اعتماد کرد و آن را پذیرفت. و در آخر اینکه «من خوشبین نیستم» مبتنی بر یک نگرش و دید وسیع انقلابی و حاصل اشتراک قرن‌ها تجربه است! «من خوشبین نیستم» در واقع بر عدم حسن نیت استکبار دلالت دارد و این عدم حسن‌نیت نه در متن که در مقام اجرا مشاهده می‌شود. کما اینکه در 2 سال اخیر نیز بارها مصادیق و آثار آن مشاهده شد.