داستان‌ کوتاه ما توانایی‌ جهانی شدن دارد

به گزارش گروه کتب «تیتر یک» ، این داستان‌نویس ، گفت: به اعتقاد من، داستان کوتاه ما، برخلاف رمان که هنوز در آستانه قرن 19 است، در سطح ادبیات جهان است؛ بویژه این که بهترین داستان‌های کوتاه ما در دهه 60 نوشته شد‌ه‌اند.

او افزود: داستان کوتاه ما به علت فقدان ترجمه به جهان شناسانده نشده است و من برای بشریت متأسف‌ام که هنوز داستان «دو رهگذر» محمدرضا صفدری را نخوانده‌اند، چون این اثر هنوز به هیچ زبانی ترجمه نشده است.

پورمقدم خاطرنشان کرد: در حال حاضر آن مقدار از آثار داستانی ما که مورد توجه قرار می‌گیرد، بیش‌تر به کوشش مهاجرانی ترجمه می‌شود که نه به زبان مادری و نه به زبان میزبان تسلط ندارند.

او در همین‌باره ادامه داد: پاره‌ای از مترجمانی که دست به ترجمه آثار می‌زنند، توجهی به این موضوع ندارند که ادبیات واقعی و خاصه داستان کوتاه ایران چیست، چرا که فقط دوست دارند کار بعضی از افراد مدنظر خود را ترجمه کنند، بنابراین چون داستان کوتاه ما در جایگاه خوبی قرار دارد، باید برای جهان متأسف بود.

پورمقدم همچنین درباره این‌که چرا سطح رمان ما نسبت به داستان کوتاه پایین‌تر است، گفت: بسیاری از کسانی که رمانی از آن‌ها منتشر شده، داستان کوتاه‌نویس هستند و تخصص‌شان نوشتن داستان کوتاه است.

او اضافه کرد: از جمله مشکلاتی که رمان ما را به عنوان یک جریان میرنده در ایران مطرح می‌کند، مشکل نویسندگانش است. در واقع همان مشکل راسکول نیکوف است؛ یعنی مشکل آن‌ها جیب‌شان است؛ نه ذهن‌شان. راسکول نیکوف پول لازم داشت. من فکر می‌کنم بسیاری از داستان کوتاه‌نویسان ما که به سمت رمان می‌روند، حداقل به یک حق‌التألیف دست پیدا می‌کنند، در حالی‌که داستان کوتاه عایدی ندارد.

این داستان‌نویس تأکید کرد: به علت نبود مترجمانی که داستان کوتاه ایران را به زبان‌های دیگر ترجمه کنند، ما هنوز آثار ادبی وارد می‌کنیم. در صورت وجود مترجمان خوب، داستان‌ کوتاه ما توانایی‌ جهانی شدن دارد.