حاجی زاکزاکی عزیز، من را که یادت هست؟لطفاً جوابم را بده، اکنون من و محمد، تو را باید در کجا صدا بزنیم؟!…
وقتی با تو رو در رو شدم، چه‌قدر عجیب بود که در همان لحظه‌های نخست، غصه‌های دلت را یکی یکی نشانم دادی و دلنوشته‌های پُر مهرت را به جاری خیالم ریختی. من تا به آن روز تو را نمی‌شناختم. اما در آن جلسه‌ی با شکوه، وقتی شنیدم به برکت زعامت خالصانه‌ی تو، بیش از ده میلیون نفر در کشور نیجریه شیعه شده‌اند، احساسِ شیرینِ عجیبی به رگ‌هایم ریخت و بند بندِ وجودم، به شوق و شُکر افتاد.
برایم گفتند شیعه شدن تو و آن همه سیاهپوست مظلوم، به برکتِ نفس مسیحایی امام خمینی(ره) و تولّد انقلاب شکوهمند اسلامی بوده است.
برایم گفتند که سال پیش، در انفجار راهپیمایی روز قدس، سه تا از پسرهایت را قربانی راه امام حسین(ع)کرده‌ای و به کربلای ملکوت فرستاده‌ای، تا خون اباعبدالله، در رگ‌های فرزندان وطنت، هر چه بیش‌تر در جریان باشد.
محمد- پسرک شش ساله‌ام- در همان روز با شما دوست شد. گفتم به یادگار از مرحوم پدرم استاد محمد محمدی‌اشتهاردی، اسمش را محمد گذاشته‌ایم تا راه او را ادامه بدهد و عالمِ عاملِ دین و قرآن بشود. برایش به یادگار چند جمله‌ای را نصیحت گونه نوشتی و دعا کردی.
حالا این روزها از سرزمین تو، خبرهای تلخی برای ما می‌آورند. برایم خبر آورده‌اند که دژخیمان جیره خوارِ اسراییل، با آرپی‌جی و مواد منفجره، به مجلس عزاداری شما حمله کرده‌اند و صدها انسان بی‌گناه را به خاک و خون کشیده‌اند. همسرت زینت ابراهیم و چهارمین پسرت علی در این حادثه شهید شده‌اند و قامت استوارت زخم‌های بسیار دیده و از تو اثری نیست.
این روزها، محمد، دائم از من سراغِ تو را می‌گیرد و می‌پرسد: از عمو زاکزاکی چه خبر؟!
حاجی‌جان، من خوب می‌دانم که خون پاک آن شیعیان مظلوم، خط سرخ شهادت را در قاره ی زخم دیده‌ی آفریقا، تابناک‌تر از پیش می سازد و از این پس، آفتابِ بلندِ اسلام ناب محمدی در نیجریه، پرتوان و باشکوه، به ما سلام خواهد داد.
حاجی زاکزاکی عزیز، من را که یادت هست؟ لطفاً جوابم را بده، اکنون من و محمد، تو را باید در کجا صدا بزنیم؟!…
