زهرا دقیق معلمی با 27 سال سابقه تدریس گفت: خانواده های امروز دهه شصتی هایی هستند که تحت فشارهای روانی بحبوحه جنگ و مشکلات فرهنگی، اقتصادی آن دوره، امروز در تربیت فرزندان چنان واداده اند که از آنور بام افتاده اند.
به گزارش گروه استانی «تیتریک»،زهرا
دقیق معلمی با 27 سال سابقه تدریس در 2 شیفت دخترانه و پسرانه که یکی از آموزگاران با سابقه استان البرز محسوب شده و روشهای تربیتی اثر بخش وی معرف است در گفتگو با خبرنگار "تیتر1" در خصوص تنبیه دانش آموزان در مدارس گفت: خانواده های امروز بچه های دهه 60 هستند که روزگاری تحت فشار روحی
روانی جامعه در بحبوحه جنگ و مشکلات فرهنگی، اقتصادی آن دوره، امروز
به تلافی چنان واداده اند که از آنور بام در افتاده و کودکانی با رفتاری کاملأ متفاوت با دوره مشابه خود تربیت کرده اند.
وی افزود: از نظر بنده چه دختر و چه پسر هردو به محبت نیاز دارند تا تنبیه و یکی
از دلایل کاری خودم که احساس می کنم تا حدودی در آن موفق عمل کرده ام این است که ابتدای سال سعی می کنم دلشان را به
دست بیاورم، وقتی دلشان را بدست آوردم دیگر هرکاری که بخواهم برایم انجام می دهند و
این طور است که خیلی کم پیش می آید که با تنبیه رو به رو شویم، حتی پسرها عاطفی تر هستند و عشق به مادر
بیشتر در آن ها وجود دارد و با معلم خانم بیشتر رابطه برقرار می کنند.
خانم دقیق ادامه داد: با تنبیه
بدنی به طور شدید مخالفم و با وجود اینکه در بعضی موارد بچه ها معلم را به حد جنون می رسانند و
معلم دیگر طاقتش تمام می شود ولی باز بهتر است که معلم خود را کنترل نماید، در مجموع
تنبه های انضباطی از نظر تکلیف و از نظر کم محلی کردن عاطفی بهتر عمل می کند، چون
الان بچه ها سرکش هستند و سرکش تر می شوند و بچه های الان با بچه های پنج سال پیش
اصلا قابل مقایسه نیستتند.
وی با بیان اینکه راحتی خانواده ها و آزادی عمل دادن به بچه ها امروز از حد گذشته است اظهار داشت: خانواده های الان زمانی فشار های روحی روانی زیادی را متحمل شدند و برای این به تلافی آنچه که از مدیران و معلمان در
مدارس خود متحمل شدند دیگر نمی خواهند بچه هایشان آن محدودیت ها را داشته باشند و برای همین اجازه می دهند بچه هرچه دلش می خواهد
جواب بدهد و آنها نیز برخورد مناسب را در مواقع لازم ندارند و این کار تربیت را به خاطر دوگانگی رفتار خراب می کند.
این معلم با سابقه خاطر نشان کرد: از تشویق نمودن دانش آموزان خاطره های زیادی دارم، دانش آموزی داشتم که نخبه ای در شر بود و نیمکت کلاس را برای لیز خوردن از پله می شکست و بسیاری دیگر از کاهای غیر معمول را انجام می داد، پس از تحقیق متوجه شدم که وی نیاز عاطفی بسیاری در خانه دارد، خلاصه با تشویق و گفتن کلماتی چون عزیزم، جانم، تو
خوبی و تو بهترینی این دانش آموز به طور کل عوض شد.
خانم انصاری مدیر یک دبستان دخترانه نیز در این رابطه گفت: در زمان قبل تر در دوران کودکی ما همیشه دانش آموزان را در مدارس کتک می زدند، اما از زمانی که
ما معلم شدیم ابلاغ شد که حق زدن کودکان دانش آموز را ندارید و از آنجا که با ضرب و شتم و زدن مشکلات حل نمی شود من هم فکر میکنم تأکید بر رفتار محبت آمیز تأثیر بیشتری دارد و این راه راهی مطمئن تر برای رسیدن به نتیجه است.
وی ادامه داد: تنبیه و تشویق بستگی به تربیت و رفتار اولیاء دارد، بعضی از اولیاء از محبت سیر نمی شوند به طور
مثال ما یک معلم در پایه ششم داریم و ایشان یک معلم با صلابت و محترم است که ضمن داشتن محبت به دانش آموزان ولی بعضی از والدین از ایشان ناراضی هستند چون فکر
می کنند بچه هایشان هنوز کوچک هستند و نیاز به محبت بیش از حد دارند، گاهی از ما سوال می
شود چرا این معلم آنقدر محکم و خشن است؟در حالی که نمی دانند بچه های آن ها در حال
رفتن به پایه راهنمایی هستند و با درس های سنگین تر و سخت تر رو به رو خواهند شد و برای همین باید آمادگی لازم را در دوره ابتدایی کسب کنند.
خانم انصاری افزود: در مدارس پسرانه موضوع
با مدارس دخترانه فرق دارد و در آنجا این محبت باعث می شود که پسرها زیاده روی کنند و به همین خاطر بعضی از معلم های مدارس پسرانه مجبورند که یک تنش و یا
یک ارتعاش و حرکتی از خود نشان دهند به خاطر همین در مدارس پسرانه تنبیه کمی بیشتر جواب می دهد ولی نه آنطور که بدنی باشد و آسیب جسمی به کسی وارد شود و یا باعث فرار دانش آموزان از مدرسه
شود و در همین حد که یک حسابی از معلم ببرند خیلی مهم است.
وی یادآوری کرد: در مدارس دخترانه بیشتر سعی بر این است که کار را با محبت پیش ببرند
و در صورتی که ببیند محبت باعث عملکرد برعکس می شود از شدت آن کاسته و بجای آن از
کمی خشونت استفاده می کنند اما تا حد امکان از محبت استفاده می کنند.
در ادامه گزارش از دانش آموزان یک مدرسه دخترانه نیز پرسیدیم ببینیم چه نظری در خصوص تبیه و تشویق توسط آموزگاران خود دارند.
سارا 9 سال دارد و در این خصوص گفت: اصلأ برایم اهمیت ندارد که از معلمم جایزه بگیرم ولی برایم خیلی مهم است که دوستم داشته باشد و من را دختری زرنگ بداند، من دوست دارم معلمم را با رفتار خوبم خو شحال کنم.
مریم هم در تأیید حرفهای همکلاس خود گفت: وقتی حس کنم که خانم معلم به من اخم می کند و به من لبخند نمی زند خیلی ناراحت می شوم و تمام تلاش خودم را برای راضی بودنش انجام می دهم.
این دختر نیز زهرا نام دارد و اظهار می کند: در کلاس ما را کتک نمی زندد و حتی در خانه هم این اتفاق نمی افتد و برایم خیلی عجیب است که گاهی می شنوم در مدارس قدیم دانش آموزان را می زدند، حتما آن دانش آموزان خودشان مقصر بوده اند که تنبیه می شدند.
زهرا دختر دیگر کلاس هم گفت: وقتی از معلمم جایزه می گیرم تا صبح از خوشحالی خوابم نمی برد و برای دفعه بعد تلاش بیشتری میکنم.
شادی 9 ساله هم بیان می کند: کار خوب ما بهترین هدیه برای معلم است و بهترین هدیه برای ما هم لبخند قشنگ معلممان است.
و در پایان پریسا هم می گوید: دوست دارم روزی معلم بشوم چون قشنگترین و بهترین شغل دنیا است.
زمان تا نباشد چوب تر...! در مدارس مدت مدیدی است که منسوخ گردیده، و اثرات تخریب‌کننده تنبیهات جسمانی و روانی بر کسی پوشیده نیست، همچنین با توجه به شکاف عمیق نسلها و عوض شدن فضای اجتماعی کشور باید برای نابسا‌مانی های تربیت و مسایل تربیتی راهکار بهتری جستجو کرد.
انتهای پیام/
