سیانور فیلمی با ژانر تریلر سیاسی قبل از انقلاب ایران / جهش بلند سینماییِ بهروز شعیبی

از مسائل تکنیکی فیلم که بگذریم، سیانور فیلمنامه ی خوبی دارد، اساسا فضای ملتهب سیاسی آنروزهای جامعه ی ایران همواره دستمایه ی خوبی برای فیلمنامه نویسان است و مسعود احمدیان که خود از فیلمنامه نویسانی ست که همواره از اوضاع فیلمنامه های ضعیف در سینمای ایران شاکی است، الحق توانسته درام خوبی را در این فضا به رشته ی تحریر دربیاورد، داستان چند جوان آرمانگرا که در همکاری با سازمان مجاهدین خلق دست به اقداماتی چون ترور دو مستشار آمریکایی میزند، در مقطعی که سر دسته ی حزب مذهب را عاملی میداند که سازمان را به بن بست می رساند و همین امر موجب دو دستگی میان اعضا میشود و… فضای خوبی ست، با این قصه میتوان فضای سیاسی و ایدئولوژیک آن زمان را به تصویر کشید اما شاید درام کاملی برای جذب همه ی مخاطبین نباشد، اینجاست که فیلمنامه نویس با قرار دادن یک رابطه ی عاشقانه بین یکی از اعضای زن مجاهدین خلق با پلیس جوانی که به تازگی به ساواک پیوسته و درگیر پرونده ی آنهاست، میتواند آغاز نقطه عطفی باشد برای نگه داشتن مخاطب و هر چه جذابتر شدن و دراماتیک تر شدن فضای فیلمنامه.

مهدی هاشمی در نقش سرگرد بهمنش، افسر کارکشته ساواک، درک درستی از شخصیت پیدا کرده و الحق و النصاف به زیبایی توانسته نقش را اجرا کند، هر چند که در ابتدا تصورم بر این بود که شاید انتخاب بازیگری چون مهدی هاشمی با آن جثه کوچک برای چنین نقشی مناسب نباشد اما هاشمی آنقدر خوب از پس نقش برآمده که گویی خود جنس است و حتی در مقاطعی از فیلم مرا یاد آل پاچینو در فیلمهای پلیسی می اندازد، او هم از قد و جثه قوی ای برخوردار نیست اما با قدرت بازیگری خود همواره توانسته از پس نقشهای اینچنینی بربیاد. در کل انتخاب بازیگر در سیانور خوب است و حضور فرزین صابونی و رضا مولایی بازیگرانی که بیشتر در تئاتر مشغول هستند و گویی خیلی بازیگری در سینما را نمیپسندند، هم توانسته به فیلم کمک کند هر چند که بازیگران نام آشنای سینما مانند هانیه توسلی و بهنوش طباطبایی انگار باز در نقشهای گذشته شان تکرار شده اند و چیز خاصی در بازی آنها نمیبینیم، برعکس همه ی بازیگران، حامد کمیلی که سالهاست در تمام فیلمهای خود به شکل بدی تکرار مکررات میکند و رو به سمت تیپ شدن میرفت، در فیلم سیانور با درک درست از کاراکتر توانسته به نحو فوق العاده ای از پس نقش بربیاید و به خوبی در نقش افراخته بازی کند، از جمله توانایی های مثبت کمیلی در بازی در نقش افراخته میتوان به حالت نگاه، رفتار، صحبت کردن و حتی راه رفتن او اشاره کرد.

من حیث المجموع سیانور را میتوان یک فیلم خوب دانست که نمره ی قبولی را هم از مخاطب هم از منتقدین دریافت میکند و از آن فیلمهاست که سخت بتوان به عنوان یک فیلم بد از آن یاد کرد! بی شک ویژگی های قوی فیلم در طراحی صحنه و لباس، گریم، فیلمبرداری و کارگردانی آن است و به عقیده ی نگارنده باید به جسارت کارگردانانی چون شعیبی تبریک گفت که در عصری که تقریبا تمام فیلمسازان دغدغه ی ساختن فیلمهایی اجتماعی و دعوای زن و شوهری و به اصطلاح آپارتمانی دارند، او به سراغ سوژه ای سخت اما متفاوتی چون سیانور میرود، برهه ی تاریخی حساسی از کشور که سالهاست جای خالی آن در سینماهای کشورمان حس میشد و از این حیث باید به وی تبریک گفت، نگارنده تماشای فیلم را به همه ی مخاطبین توصیه میکند، فضای فیلم به گونه ای طراحی شده که حتی برای کسانی که شاید علاقه ای به فضای سیاسی و آن دوره تاریخی کشور هم ندارند، جذاب است و تماشایی.

نویسنده: محسن سلطاندوست

انتهای پیام/