خانه (اِو) فیلمی جسور و متفاوت/ اثرسینمایی که مخاطب را راضی نگه می دارد

اِو در فیلمنامه موفق است، موقعیت‌ها، نقاط عطف و رویدادها بخوبی اتفاق می‌افتند و اطلاعات رفته رفته به مخاطب داده میشود و این موضوع حس تعلیق و کنجکاوی خوبی را به مخاطب القا میکند برای دنبال کردن فیلم، فیلمنامه از حیث موضوع، فیلمنامه‌ای جسور است، شاید بتوان از نمونه‌ی خوب قبلی آن فیلم خانه پدری اثر توقیف شده‌ی کیانوش عیاری را نام برد؛ اینجا هم با یک قتل خانوادگی سر و کار داریم که قاتل با استدلال‌هایی شاید منطقی اما بی رحمانه و غیر انسانی روی آن سرپوش میگذارد و موضوع انسانیت را بخوبی به تصویر میکشد، جدای از فضای داستان فیلم، اِو در ساختار هم جسورانه عمل میکند و نوع دکوپاژ و سبک فیلمبرداری‌ای که فیلمساز انتخاب میکند، کاملا در جهت ایجاد حس تنش، خفه‌گی، التهاب و عصبی کننده است که این مسئله کاملا تعمدی است و در خدمت فضاسازی فیلم است، فیلم که تماما بصورت دوربین روی دست کار شده، آنقدر نمای کلوزآپ دارد که حتی یک نما برای معرفی جغرافیای فیلم هم نمیبینیم که گاهی این مسئله برای مخاطب آزاردهنده میشود و پلان سکانسهای طولانی که در جهت حفظ زمان فیلم اینگونه کار شده و تدوین خیلی خوبی که کاتهای آن اصلا دیده نمیشود و اینگونه میزانسن و کارگردانی مستلزم تمرینهای زیادی است که فیلمساز، بازیگران، فیلمبردار بخوبی از پس آن برآمده‌اند، هر چند که بطور کلی نوع دکوپاژ فیلم اِو، از فیلم «پسر شائول» ساخته‌ی کارگردان مجارستانی «لاسلو نمش»، کپی شده، فیلمی که در فضای جنگ جهانی دوم و آشویتش میگذرد، اما استفاده از این الگو در فضایی اینچنینی خلاقانه و ارزشمند است، در مجموع فیلم اِو ساخته‌ی اصغر یوسفی نژاد، به عنوان دومین فیلم بلند سینمایی‌اش، فیلم تحسین برانگیزی است و مخاطب را راضی نگه میدارد، فیلمی درام با نقاط عطف مشخصی که خوب چیده شده و بازیگرانی ناآشنا که همگی بازیهایی عالی ارائه میدهند در کنار ساختاری خوب، مبدل به یکی از بهترینهای جشنواره‌ی امسال میشود، هر چند که میتوان از بُعد محتوایی به فیلم نقدهای منفی‌ای وارد کرد، اما به لحاظ سینمایی فیلم اِو یک فیلم ارزشمند و کاملا سینمایی است.

نویسنده: محسن سلطاندوست