فیلمبرداری فیلم به شکل خوبی عمل میکند، ترکیب بندی ها و نور پردازی ها به شکل خیلی درامده، اما بنظر میرسد که فیلمبرداری فیلم هم مانند کارگردنی فیلم، از خود قصه برجسته‌تر است و بیشتر خودنمایی میکند.
گروه سینما «تیتریک»، به نقل از
نگارانه؛ فیلم شروع خوبی دارد و خوب هم پیش می رود و
ماجرای فیلم ما را به یاد قهرمانهای سالهای دور سینمای ایران می‌اندازد،
قهرمانهایی از جنس سینمای کیمیایی و فیلمساز طبقه‌ی گفته‌ی خودش مبنی بر
برگرداندن قهرمان به سینما در این امر تا حدودی موفق عمل میکند و امیر علی
دانایی که انتخاب خوبی هم بنظر نمیرسد، در مجموع بازی قابل قبولی دارد و
مرتضی علی عباس میرزایی، سینماگر جوانی که سالها در عرصه‌های مختلفی چون
بازیگری و فیلمسازی در زمینه فیلم کوتاه و… فعالیت داشته است، حالا در
اولین فیلم بلند سینمایی بیش از هر چیز دیگری سعی در کارگردانی‌ای متفاوت
دارد و اساساً فیلم از همینجا ضربه میخورد، جامپ کات های پشت سر هم و
متعددی که حواس مخاطب را از ورود به جهان داستان فیلمساز منع میکند و مدام
مخاطب را از جریان فیلم منحرف میکند، شاید بتوان گفت برای دقایق آغازین
فیلم، این سبک کارگردانی مثمر ثمر باشد و بتواند حس التهاب را به مخاطب
منتقل کند، اما در ادامه تا حدی شکلی تیزرگونه به خود میگیرد، مثل صحنه‌ی
جمع کردن اسباب و اثاثیه‌ی خانه که با چند کات و ریتمی سریع که با
موسیقی‌ای هیجانی همراه است نشان داده میشود که واقعا نیازی نیست که این
صحنه که بار دراماتیک خاصی ندارد، اینگونه تدوین و کارگردانی شود!
فیلمبرداری فیلم به شکل خوبی عمل میکند،
ترکیب بندی ها و نور پردازی ها به شکل خیلی درامده، اما بنظر میرسد که
فیلمبرداری فیلم هم مانند کارگردنی فیلم، از خود قصه برجسته‌تر است و بیشتر
خودنمایی میکند، تصاویر وضوح(شارپنس) بسیار بالایی دارد و رنگها بیش از حد
خودنمایی میکنند و گویی تصاویر از جنس سینمای بلند نیستند و ما را به یاد
تصاویری از جنس فیلم کوتاه و تیزر می‌اندازد و اساساً نوع تصویر فیلم،
بخصوص به لحاظ تصحیح رنگ(اتالوناژ)، با فضای قصه سازگار نیست.
از نکاث مثبت فیلم میتوان به بازیها اشاره
کرد، بازیگران همگی خوب عمل میکنند و فیلمساز بخوبی توانسته بازیگرانش را
هدایت کند، بازیگر خردسال نقش ستاره بازی خیلی خوبی دارد شاید بتوان گفت از
همه ی بازیگران بازی بهتری دارد.
از نکات مثبت فیلم میتوان به موسیقی فیلم
اشاره کرد که بسیار خوب عمل میکند و به فضای فیلم مینشیند اما حتی در بخش
سودای سیمرغ کاندید هم نمیشود که از این حیث خیلی جای تعجب ندارد، وقتی در
فهرست کاندیدای موسیقی فیلم توسط هیئت داوران فیلمی که هیچگونه موسیقی
متنی ندارد کاندید بهترین موسیقی میشود، کاندید نشدن دیگر فیلمها در زمینه
موسیقی جای تعجب ندارد.
در مجموع انزوا فیلمنامه ی خوبی دارد که میتوانست به فیلم خیلی بهتری تبدیل شود.
نویسنده: محسن سلطاندوست
