از قصه های شبانه تا تحقق رویاها؛ گفتگو با نویسنده و فیلمنامه نویس جوان البرزی

تیتریک با «رعنا جوادی» دختر جوان کرجی که هر دو هنر نویسندگی کتاب و فیلم نامه نویسی را یکجا دارد از چگونگی نوشتن، دغدغه، مشکلات، اهداف و آرزوهایش گفتگو کرده که با هم می خوانیم.

چطور شد به نویسندگی علاقه و متوجه استعداد خود در این زمینه شدید؟

پدرم هرشب برایمان قصه می خواند و بدون قصه نمی خوابیدم. همیشه دوست داشتم دنیاهایی را که در قصه های بابا می شنیدم خودم هم خلق کنم و رویای نوشتن داستان از کودکی با من بود. از 16 سالگی و دوره راهنمایی شروع به نوشتن کردم و در مجلات رشد مدارس مطلب می نوشتم. در دانشگاه هم در رشته ادبیات فارسی تحصیل کردم و اکنون دوره دکترای ادبیات را می گذرانم. علاوه بر تحصیل در این رشته از سال 85 به طور جدی کلاس های داستان نویسی را گذراندم تا به صورت حرفه ای و تخصصی نوشتن را دنبال کنم.

از نقش و حمایت خانواده در مسیر راهتان بگویید.

پدرم دوست داشت من در رشته پزشکی تحصیل کنم و اولین قدم در این مسیر را هم برداشتم اما در لحظات آخر انصراف دادم. در نهایت پدرم با توجه به علاقه زیادی که به نویسندگی داشتم تصمیم گیری را برعهده خودم گذاشت و بعد از آن در همه مسیر مشوقم بود. مادرم با دیدن فیلم هایی که ساختم خوشحال می شود و گاهی که در مراسم هایم شرکت می کند بیشتر از خود من ذوق می کند. در حقیقت بدون حمایت و همراهی پدرو مادر و خواهر وبرادرهایم نمی توانستم کاری انجام دهم و دیدن لبخند خوشحالی و رضایت بر لبان آنها از دیدن نتیجه کار من، بزرگترین هدیه برای من و کوچکترین کاری است که می توانم برای جبران همه زحمت ها و حمایت هایشان داشته باشم.

از کتابی که به چاپ رساندید بگویید؟

در سال 95 اولین مجموعه داستان من با نام «هنوز دارم می دوم» منتشر شد، در 6 ماه اول 96 کتابهای چاپ اول تمام شد اما متاسفانه به دلیل گرانی کاغذ، کتاب به چاپ دوم نرسید. طبق قرار داد مقرر بود ناشر چاپ دوم را به طور رایگان انجام دهد اما به دلیل شرایط اقتصادی میسر نشد ومن هم با توجه به اینکه در همین شرایط اجتماع زندگی می کنم بی انصافی است اگرتوقع داشته باشم چاپ دوم را رایگان انجام دهد. این کتاب 22 داستان کوتاه با موضوعات اجتماعی و شخصی دارد که به درونیات انسانها و فکرهایی که در مورد موضوعات مختلف دارند بر می گردد.

از فعالیت خود در فیلم نامه نویسی بگویید.

فیلمنامه نویسی را از سال 88 در حوزه هنری شروع کردم به دلیل تحصیل در مقطع فوق لیسانس مدتی از کار کناره گرفتم اما در سال 93 با سینمای انجمن جوانان آشنا شدم

برای تکمیل فیلمنامه نویسی دوره فیلم سازی را هم گذراندم. در سال گذشته برای اولین بار در« جشنواره هشت نوشت انقلاب و دفاع مقدس» در قم شرکت کردم و نفر دوم شدم که دیپلم افتخار و البته جایزه نقدی هم برایم داشت.

امسال هم در جشنواره «سایه تندیس» شرکت کردم که عنوان بهترین فیلمنامه اقتباسی به نام «اندوه» که هم دیپلم افتخار و هم تندیس جشنواره را داشت دریافت کردم.

چه دغدغه و مشکلاتی در حوزه کاری شما وجود دارد؟

مشکلات حوزه ما کارگردان ها و در حقیقت داخل صنفی است برای اینکه کارگردان ها فکر می کنند باید خودشان بنویسند و بسازند در حالیکه نوشتن یک کار تخصصی است

و نویسنده ها وقت، سرمایه و تحصیلاتشان برای کسب این تخصص بوده، به عنوان مثال من در کلاس های فیلم سازی، عکاسی، روانشناسی، اقتصاد و جامعه شناسی شرکت کردم و مدام مطالعه دارم تا بتوانم با آگاهی کامل و خوب بنویسم و امثال من زیاد هستند اما در حوزه کار ما اعتماد وجود ندارد و کارگردان ترجیح می دهد خودش بنویسد و مشکل مهم دیگر این است که جایی برای عرضه نداریم. حوزه هنری هم با توجه به محدودیتی که دارد سالی یک کار قبول می کند و یک نویسنده حتی اگر خوب هم بنویسیم جایی برای عرضه ندارید.

اگرصدا و سیمای استان فرصت و امکانات در اختیار نویسندگان قراردهد، قطعا پیشنهاد های خوبی دارند که مخاطب زیادی خواهد داشت. اما هربار برای برنامه ها به صدا وسیما درخواست حضور در برنامه را دادیم در بوروکراسی اداری و نامه نگاری این کار انجام نشد و چنانچه از برنامه ای هم حمایت داشتند 30 ثانیه ای بوده است.

چند فیلم تاکنون ساختید؟

2 فیلم مستند و 3 فیلم داستانی برای انجمن سینمای جوانان ساختم یک مستند را هم با هزینه شخصی ساختم اما امکان ارائه هنوز فراهم نشده است. این فیلم در مورد کارخانه ای در البرز که به دلیل واردات مواد اولیه و گرانی آن رو به تعطیلی است ساخته شد و در 2 جشنواره هم به بخش مسابقه راه پیدا کرد.

کار در البرز چه ویژگی هایی دارد؟

بازار کار ما در کرج به دلیل اینکه شناخت خوبی ندارد خوب نیست بیشتر مشتری های من فیلم سازهای تهرانی و شخصی هستند. بیشترین فعالیت من در کرج به این دلیل بود که عضو دبیرخانه جشنواره رهایی و تدبیر بودم اما به عنوان یک فیلمنامه نویس تا کنون با اداره یا نهادی کار نکردم. در استان این فرصت به نویسنده و فیلمنامه نویس ها داده نمی شود. مشکل ما این است که دیده نمی شویم و هیچ شناختی از صنف ما وجود ندارد. گاهی که برای انجام کار و درخواستی به برخی مسئولان استان مراجعه می کنم متاسفانه آنها از وجود انجمن سینمای جوانان اطلاعی نداشته و نمی دانند چنین انجمنی و کجا وجود دارد. البته مدیر ارشاد فعلی استان، ساختمانی را برای ما اختصاص دادند که تا حدودی نگاه ها به این انجمن بهتر وبیشتر شده و امیدوارم قدم موثری در این راه باشد.

از اهداف و آرزوهای خود بگویید.

اینکه بتوانم در فیلمنامه و داستان نویسی اتفاق جدید و متفاوتی رقم بزنم و دوست دارم در حوزه ادبیات با بچه ها کار کنم و مفاخر ادبی ایران را به همان سادگی که خودم آموختم و به دور از کلیشه به آنها بشناسانم.

صحبت پایانی؟

امروزه استفاده از موبایل و دوربین نامحدود شده به خانواده ها پیشنهاد می کنم که از کودکی استعداد فرزندان را شناسایی کنند و انجمن سینمای جوانان ایران جایی است که می تواند استفاده درست از این ابزار و همچنین تقویت استعداد کودکان را انجام دهد و تجربه خلق کردن فیلم می تواند روی تربیت بچه ها و نگاه آنها به زندگی تاثیر خوبی بگذاردو در سن 17 یا 18 سالگی که انتخاب مسیر دارند راحت تر می توانند انتخاب کنند.

انتهای پیام/

خدیجه ستارزاده - تیتریک