يکشنبه ۰۹ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 April 28
پویانمایی ژاپنی زیر ذره‌بین «تیتر یک»:
«مرداب» مهارت‌های زندگی را به کودکان می‌آموزد
پویانمایی مرداب بر مبنای آموزش مهارت‌های زندگی به کودکان ساخته شده و سرشار از جملات آرام‌بخش و پر انگیزه روان‌شناسانه است.
به گزارش گروه فرهنگی «تیتر یک»؛ پرستو علی‌عسگرنجاد، منتقد سینما و تلویزیون در یادداشتی اختصاصی برای «تیتر یک» نوشت: پویانمایی مرداب (با عنوان اصلی Stillwater) ماجرای پاندایی دانا را روایت می‌کند که با به نمایش گذاشتن جلوه‌های بصری جذاب و اثری باکیفیت، تماشای آن برای کودکان همواره چیزی به خانه ذهن بردن است؛ کودک از پاندا می‌آموزد ضمن اینکه سرگرم تماشا می‌شود.
این پاندای دوست‌داشتنی، قدر صد‌ها بولتن، همایش و سخنرانی، کار فرهنگی می‌کند. او یکی از بهترین سفیران فرهنگی جهان است. آن‌هم سفیری که روی اثرپذیرترین قشر عالم که کودکان باشند، اثر می‌گذارد. با دیدن آثاری از این دست، بر این باورم که پویانمایی می‌تواند سفیر فرهنگی یک مملکت باشد.
این پویانمایی یک سریال سه فصلی جذاب است، اپل تی وی پلاس در ۲۰۲۰ زحمت تولید آن را کشید. این سریال بر مبنای آموزش مهارت‌های زندگی به کودکان ساخته شده و سرشار از جملات آرام‌بخش و انگیزه‌بخش روان‌شناسانه است.
داستان، ماجرای زندگی سه خواهر و برادر است که در همسایگی یک پاندا زندگی می‌کنند. در هر قسمت، یکی از آن‌ها با چالشی مواجه می‌شود و استیل‌واتر با تعریف‌کردن یک قصه، به‌طور تلویحی راه برون‌رفت را به آن‌ها نشان می‌دهد.
قصه، برگ برندهٔ اثر است. استیل‌واتر نصیحت، توبیخ و سرزنش نمی‌کند، بلکه همدلانه و غیرمستقیم مشورت می‌دهد. قصه‌ها خیلی ساده و کوتاه‌اند، اما مؤلفه‌ای مهم دارند، زیرا همه برگرفته از داستان‌های کهن و فولکلور ژاپن هستند.
«روی بوردین»، کارگردان اثر، با اتخاذ روشی هنرمندانه، فضاسازی درخشانی کرده است. داستان زمان حال را به شکل سه‌بعدی (۳D) ساخته، اما به محض ورود به فضای قصه‌های کهن، فضا دوبعدی (۲D) می‌شود تا حس نوستالوژیک کارتون‌های قدیمی و فرهنگ کهن ژاپن را با هم به ما منتقل کند. این همان تکنیکی که کارگردان نابغهٔ ژاپنی، مامورو هوسودا نیز پیش از او در آثاری چون بل آن را به‌کاربسته‌بود.
استیل‌واتر نوعی همکاری فرهنگی میان آمریکا و ژاپن (سه شخصیت آمریکایی در کنار یک نماد ژاپنی) است، به همین دلیل که روح حاکم بر فضای اثر هم آمریکایی-ژاپنی شده است.
نکته‌ای که در این اثر اذیتم می‌کند، هیچ خبری از والدین بچه‌ها نیست زیرا در فرهنگ ژاپن بچه‌ها خیلی زود مستقل می‌شوند، از طرفی خانواده‌محوری در فرهنگ آمریکا معنایی ندارد و کودکان با تماشای اثر ممکن است در مورد والدین و تنهایی بچه‌ها بپرسند.
الهه ملاحسینی _ تیتر یک
انتهای پیام/ل
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده
