نگار فیلمی جذاب، اما مصرفی/ فیلمنامه و بالاخص شخصیت پردازی پرداخت خوبی ندارد

فیلمبرداری، بازی ها(بخصوی مانی حقیقی)، تدوین و جلوه‌های ویژه‌ی بصری به خوبی عمل میکنند و در خدمت فیلم هستند، فضاسازی فیلم که تمِ غربی و تا حدی هم گانگستری دارد درآمده و فیلم هر چند با الگو گرفتن از فیلمسازانی چون دیوید فینچر، تام تیکور و بطور کلی فیلمهای هالیوودی جلو میرود اما توانسته فضای رازآلود و جذاب خودش را با ریتمی مناسب حفظ کند.

مهمترین مسئله‌ی فیلم که نکته‌ی منفی آن است در فیلمنامه و بالاخص شخصیت پردازی است و آن هم شخصیت اصلی یعنی قهرمان داستان، نگار(نگار جواهریان) است که پرداخت خوبی ندارد و مخاطب همواره این سوال را از خود میپرسد که چگونه میشود که دختر یکی یک دانه‌ی خانواده ای متمول که در شرایطی مفرح بزرگ شده، به یکباره مانند گانگسترهای حرفه‌ای فیلمهای غربی اسلحه میخرد! اصلا چطور اسلحه فروش را پیدا میکند؟! مگر شخصیت قهرمان ما یک انسان تبهکار است که به راحتی در این شهر اسلحه پیدا کند؟! و در ادامه او چونان قهرمانهای هالیوودی اسلحه به دست و در جنونی غیر منطقی و غیر واقعی دست به کشتاری حرفه‌ای میزند، نمونه ی حتی تا حدی خنده‌دار‌ِ آن در صحنه‌ی اکشن درگیری با شخصیتی است که مانی حقیقی نقش آن را بازی میکند؛ همینطور سوال بی جوابی که چگونه نگار پی به رازها و گره‌های داستانی میبرد؟!… اینها مسائلی است که در فیلم درنیامده و مخاطب با وجود اینکه از دیدن فیلم بدش نیامده با علامت سوال و تعجبی بزرگ در ذهنش از سالن سینما خارج میشود، نگار فیلمی‌ جذاب است، فیلمی با دکوپاژی خوب، کارگردان از کلوزآپ نمیترسد و شاید بتوان گفت نیمی از فیلم در کلوزآپ با عمق میدانی کم و فشرده میگذرد که به خوبی به فضا و درآمدن حس صحنه ها کمک میکند و این مسئله بر کاربلد بودن فیلمساز و شناختن سینما از جانب وی صحه میگذارد.

بطور کلی فیلم نگار فیلم جذابی است که مشکل پرداخت در داستان و شخصیت پردازی دارد و همین امر موجب میشود که به یک فیلم مصرفی تبدیل بشود و نتوان آن را فیلمی ماندگار دانست.

نویسنده: محسن سلطاندوست